Eveline (39): 'Ik was elf jaar toen ik met mijn vader, moeder en twee broers op vakantie was. We stonden op een camping in Zuid-Frankrijk. Het was onze laatste dag, daarna zouden we terugrijden naar Nederland. Het was een warme dag in augustus. We zouden er een gezellige stranddag van maken. Omdat het een drukbezochte strandplek was, besloten we een riviertje over te steken om bij een rustigere plek te komen. Het riviertje was ondiep, het water kwam tot onze enkels. Maar de stroming was sterk, de zee onrustig. We zijn allemaal goede zwemmers. Wonen in Den Haag aan het water en zijn niet naïef, horen elk jaar over de verdrinkingsgevallen in de buurt van Scheveningen. Deze ondiepe plek leek ons niet gevaarlijk. Mijn vader liep voorop de zee in, gevolgd door mijn broers, ik erachteraan en mijn moeder sloot de rij af. Inmiddels waren we al flink het water in, toen mijn moeder een slecht voorgevoel kreeg. Ze kwam paniekerig op mijn vader afgestormd en riep: 'Eveline moet hieruit!' Ik was elf, een klein, dun meisje. Mijn vader zou samen met mijn broers, allebei zeventien, in zee blijven, wij liepen liever terug. 

Lees ook: Sanne kreeg een hartaanval door stress: 'Mijn zoon was net geboren'

Ik weet niet meer hoe het gebeurde, maar op de terugweg zijn we door de stroming meegetrokken naar een dieper gedeelte de zee in. Het gebeurde zo snel. Opeens konden we niet meer staan. De paniek sloeg toe. De stroming werd alsmaar erger. Golven sloegen over ons heen. Mijn moeder begon naar mijn vader te roepen. Ik riep mee, maar ze hoorden ons niet. Het geluid van de golven overstemde ons. We gingen steeds vaker kopje-onder. Mijn moeder hield me aan het bandje van mijn badpak vast zodat we elkaar niet zouden verliezen. Na elke golf hapten we naar lucht. Dat kon niet lang, want dan trok de volgende golf ons weer onder water. Ik herinner me al het schuim van de golven om me heen. De paniek die steeds erger werd. We hadden beiden door dat het goed mis was. Probeerden nog harder te roepen, maar omdat we weinig lucht kregen, ging dat steeds moeilijker. 

We konden ons er niet meer uit trekken. Konden niet meer boven water komen. We dreven onderwater. Opeens was er weinig paniek meer. Daarvoor waren we nog aan het gillen, nu kreeg ik bijna berusting. Ik ga dood, dacht ik. Mijn moeder liet mijn bandje los. Door het blauwgroene water keek ik naar haar. Ze hing in een sierlijke houding. Ik zag alleen haar rug. Ik wist het meteen: mijn moeder is dood.'

Redders
'Ik weet niet hoe, maar op de een of andere manier kwam ik weer boven water. Ik zag twee jongens van een jaar of zestien op een bodyboard. Opeens sloeg de paniek weer toe. Ik begon weer te roepen. Ze zagen me. Kwamen naar me toe gezwommen, hebben me uit de golven getild en vastgemaakt op hun board. Ik riep meteen: 'Mijn moeder ligt daar dood in het water. Mijn moeder ligt daar dood.' De Duitse jongens brachten me in veiligheid naar de kant bij hun moeder. Ze sloeg haar armen en een handdoek om me heen. Een van de jongens rende met zijn board terug de zee in en vond wonderbaarlijk genoeg mijn moeder. Aan haar pols trok hij haar uit de zee. Heel moedig achteraf. En slim om haar alleen bij haar pols te pakken: als mensen in het water in paniek zijn, klampen ze zich vast aan een persoon en kunnen ze iemand meetrekken de verdrinkingsdood in. 

Lees ook: Joan-Anne is mantelzorger: 'De politie vond 'm langs de snelweg'

Terwijl de jongens de reddingsbrigade zochten, ging ik samen met hun moeder op zoek naar mijn vader en broers. Ik vond mijn broers, aan het badmintonnen op het strand. Ik weet nog dat ik dacht: ik ga mijn broers nu vertellen dat onze moeder dood is. Ik weet niet meer hoe ik het zei, maar het was een droge boodschap. Ik huilde niet. Ze reageerden geschrokken. Mijn vader was intussen op zoek gegaan naar ons omdat hij het toch niet vertrouwde. Hij vond een kring mensen die om een drenkeling heen stond, toen hij opeens zag dat het zijn vrouw was die dood uit haar ogen keek. Het was een onwerkelijke situatie. In haar ogen zag hij dat ze er al niet meer was, vertelde hij later, maar omdat ze haar aan het reanimeren waren en werd meegenomen door een traumahelikopter, was er nog hoop.'

Het volledige verhaal van Eveline lees je in het maartnummer van &C 'Ik wist het' dat je hier kan bestellen.