Onvermijdelijke keuze
'Toen Nuria weer een hele nacht in mijn armen lag te schokken, dacht ik: waar zijn we nou eigenlijk mee bezig? Wat doen we haar aan? Mijn man en ik stelden elkaar de vraag: wat als wij er zo bij lagen, wat zouden wij dan willen? Ons antwoord was duidelijk: dat het stopt. Dat we mogen sterven. Maar voor kinderen tussen de één en twaalf jaar is euthanasie wettelijk niet toegestaan, omdat zij nog niet wilsbekwaam zijn. Alleen voor baby's onder de één is een uitzondering mogelijk bij ondraaglijk en uitzichtloos lijden. Maar Nuria was al bijna anderhalf. Ik weet nog dat ik weer eens in de wachtkamer zat en tegen Nuria zei: nou, dan gaan we maar weer tegen de dokter zeggen dat het zo niet meer gaat. Hoewel ik niets dan lof heb voor Nuria's behandelend arts, waren er ook artsen die maar bleven herhalen wat ze allemaal nog konden doen. Ik snap het wel, want dat is hun werk, en niemand wil een jong kind zien sterven. 'We hebben nog 25 soorten medicatie die we kunnen proberen,' zei een arts op een gegeven moment. Toen kwam er een oergevoel in me naar boven: en nu is het genoeg! Nu blijven jullie van mijn kind af. Ik wil dat ze rust krijgt, dat het stopt. Dat voelde ik op dat moment heel sterk. Maar natuurlijk zijn er ook momenten van twijfel: wil ik dit omdat het voor haar beter is, of omdat het voor mezelf te zwaar is? Doe ik dit voor haar belang, of mijn belang? Maar ondanks die twijfel, voelde ik heel sterk: we doen dit voor haar.

Lees ook: Fleurs vrouw stierf aan kanker: 'Misschien ga ik haar wel achterna'

Alleen het feit bleef: euthanasie – actieve levensbeëindiging met medicijnen – mocht niet. We konden wachten tot Nuria een complicatie zoals een longontsteking zou krijgen en die niet behandelen, maar dat kon zo drie jaar duren. Nog drie jaar zo doorleven wilden we haar niet aandoen. Onze enige andere optie was versterven: stoppen met Nuria eten en drinken te geven. Dat is eigenlijk een omweg, als actieve levensbeëindiging niet mag. In plaats daarvan stop je met levensverlengende medicatie en voeding, zodat het kindje uiteindelijk 'versterft'. De artsen raadden ons dat niet per se aan vanwege het gruwelijke vooruitzicht, want 'kinderen zijn taai en het kan lang duren'. Maar voor ons voelde het als een onvermijdelijke keuze, het was de enige manier om haar ondraaglijke lijden te stoppen. We moesten langs een ethische commissie voor toestemming, die oordeelde: ja, Nuria lijdt ondraaglijk en uitzichtloos, de behandeling mag stoppen.'

Het hele verhaal van Michailja lees je nu in &C 'Wat wil je nou echt?' en op Blendle. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra's, word dan hier abonnee.