Sanne: 'Het was rond middernacht toen ik opeens wakker schrok van een heftige druk op mijn borst. Alsof een band heel strak om mijn borst werd aangetrokken. Ik zat recht overeind in bed, begon te zweten en rillen. Ik was misselijk en greep naar mijn linkerborst. Ik wist meteen: er is iets met mijn hart. Het was twee weken na de geboorte van onze jongste zoon Toon. Mijn man Patrick was nog beneden en deed de avondvoeding. Ik vertrouwde het niet en liep naar beneden. 'Het zal wel meevallen,' zei ik nog. Maar Patrick keek naar mijn wit weggetrokken gezicht en belde 112. Ik voelde me er ongemakkelijk bij: was het wel echt nodig? Straks kwamen ze voor niets. Diep vanbinnen wist ik dat er iets niet goed zat, toch zei een stem in mijn hoofd: stel ik me niet aan? 

Lees ook: Joan-Anne is mantelzorger: 'De politie vond 'm langs de snelweg'

'Mijn vrouw heeft heel erge druk op haar borst. Met uitstraling naar haar kaak en linkerarm. Ze zweet en rilt. En ze is twee weken geleden bevallen.' De telefoon stond op de speaker. Er zou met spoed een ambulance komen. Spoed? Was het echt zo erg? Patrick stond áán. Met een huilende Toon op zijn arm ijsbeerde hij door de kamer. Hij deed de voordeur alvast open en de honden in een aparte ruimte zodat het ambulancepersoneel snel en veilig hun werk kon doen. Intussen hield hij ook mij nauwlettend in de gaten. Afwezig zat ik op een stoel en keek ik naar mijn man en kind. Mijn symptomen leken op een hartaanval, maar dat kon toch niet zo zijn? Ik was 36. Na tien minuten kwam het ambulancepersoneel binnen. Ze maakten een hartfilmpje en maten mijn bloeddruk. Mijn waardes waren goed, maar voor de zekerheid kreeg ik nitrospray onder mijn tong (waardoor je bloedvaten verwijden, red.) en namen ze me mee naar het ziekenhuis voor extra onderzoek. Patrick bleef thuis bij Toon en Maas, onze oudste zoon van drie. Ik had een jas over mijn pyjama heen getrokken en mijn lenzen in gedaan. Extra kleding nam ik niet mee: waarschijnlijk zou ik snel weer thuis zijn. Tenminste, dat dacht ik.'

Vast op de hormonen
'Op een hard bed lag ik, aangesloten aan de hartbewaking, te wachten op de uitslag. Het was stil en donker, ik lag er helemaal alleen. Ik was moe en had het koud, kroop onder mijn jas en probeerde wat te slapen, maar dat lukte niet. De cardioloog kwam tussendoor langs en vroeg of ik moe of gestrest was. Ja, natuurlijk, ik was net bevallen en sliep niet geweldig. Opeens baalde ik van mezelf. Wat is dit stom, dacht ik. Ik zit hier iedereens tijd te verdoen en ik lig op een harde bank alleen maar nog vermoeider te worden. De twijfel sloeg toe. Had ik me dan toch aangesteld? Een beetje druk op de borst, wie heeft dat nou nooit? Het waren vast de hormonen. Ik wilde naar huis. Naar Patrick en de kinderen.

Na vijf uur wachten, rond zes uur 's ochtends, kreeg ik de uitslag van het tweede bloedonderzoek. De cardioloog kwam naar me toe, pakte ditmaal een stoel en ging zitten. Ik was verbaasd. Was er dan toch iets mis? 'U heeft een hartaanval gehad. Dat hadden we niet verwacht, het is heel zeldzaam bij jonge vrouwen, maar uit het bloedonderzoek is gebleken dat uw hart een ernstig zuurstoftekort heeft gehad.' Het was even stil. Waarna hij vroeg: 'Wat vindt u ervan dat ik u dit vertel?' Ik wist niet wat ik moest denken. Een hartaanval. Ik? Ik was niet eens flauwgevallen. Ik vond het fijn dat ik me toch niet had aangesteld. Dat alle heisa niet voor niets was geweest. Het nieuws drong nauwelijks tot me door. De schrik kwam pas later. Ik kreeg een eigen kamer toegewezen, werd nauwlettend in de gaten gehouden en kreeg een cocktail van medicijnen. Ik mocht niet eens meer alleen naar de wc.

Lees ook: Jennifer Ewbanks dochter brak haar schedel: 'Dit is helemaal mis'

Na een aantal onderzoeken vertelde de cardioloog dat het een SCAD (spontaneous coronary artery dissection, red.) was geweest: een zeldzaam hartinfarct waarbij er een 'spontane' scheur aan een binnenkant van een kransslagader ontstaat, waardoor er bloed tussen de bindweefsellagen komt en het vat afsluit. Het treft voornamelijk jonge vrouwen: van alle patiënten is negentig procent vrouw. Opvallend: ze hebben vaak geen risicofactoren voor hart- en vaatziekten. Oorzaken van zo'n SCAD kunnen hormonen, bijvoorbeeld door een zwangerschap of anticonceptie, een hoge bloeddruk of een erfelijke vaat- of bindweefselaandoening zijn. Voorafgaand aan het infarct ervaren vrouwen in de meeste gevallen langdurige stress en vermoeidheid. Bijna een derde heeft kortgeleden een zwangerschap doorgemaakt: door hormonale veranderingen wordt er minder collageen aangemaakt, waardoor de binnenste wand van de slagaders verzwakt en een infarct kan ontstaan. Dat laatste bleek bij mij het geval.'

Verder lezen? Dit verhaal vind je in &C's februarinummer 'Van je collega's moet je het hebben' dat nu in de winkels ligt. Of bestel 'm in &C Webshop.