‘Om me heen worden kinderen geboren en gezinnen gesticht, maar mijn leven moet op dat vlak nog echt beginnen. Ik ben al twaalf jaar alleen en ben het onderhand wel zat. Er is een aantal mannen geweest op wie ik verliefd was, maar die bleken dan bezet te zijn of geen interesse te hebben. Ik heb acht jaar op datingapps- en sites gezeten. Na tientallen dates en honderden uren swipen ben ik daar inmiddels van af. Op een zondagavond zag ik een boek op tafel liggen dat ik het hele weekend niet had aangeraakt, omdat ik alleen maar op de bank had zitten swipen. Ik stopte er zo veel uren in zonder succesvolle output. Dat gaf me een leeg en eenzaam gevoel. 

Lees ook: Science says: single zijn is leuk

Seks om de seks kan ik ook niet zo goed. Single zijn is bij mij dus ook écht single zijn. Ik heb geen vijf scharrels en een wild seksleven, zoals je weleens hoort. Het lullige is eigenlijk dat mijn omgeving ook niet eens meer vraagt naar mijn liefdesleven, ik ben al zo lang alleen. Alsof dat een status quo is. Het lijkt me tof om gewoon lol met iemand te hebben en wat interesses te delen. Ik hoef niet eens meteen huisje-boompje-beestje, ik wil gewoon iemand tegenkomen met wie het leuk is. Als ik mijn onvrede uit, zeggen vrienden soms: wacht maar, jouw tijd komt snel. Maar als je dat al tien jaar hoort, denk je vanzelf: het zal wel.

Ik denk vaak dat er iets mis is met mij. Ik kan mezelf wel heel leuk vinden, maar blijkbaar ben ik niet het type waar mannen verder mee willen. Al zijn er ook mannen die míj leuk vinden, maar dan is het niet wederzijds. Als ik iemand dan afwijs, voel ik me stom en schuldig. Hoe kieskeurig mag ik nog zijn?

Ik heb de afgelopen jaren alles geprobeerd om mezelf te verbeteren: datingcoaching en -cursussen, therapie, haptonomie, aura-, chakra- en bomenreadings, speeddaten en zelfs bezwerende meditaties via YouTube die beloven jouw frequentie te verhogen waardoor je liefde aantrekt. Want stel dat het helpt? Maar het werkt dus niet.

Coaches of zelfhulpboeken willen je vaak het gevoel geven dat er regels zijn waar je je aan moet houden, dat ik twee dagen moet wachten met het terugsturen van een appje en dan succesvol ben. Maar ik heb ondervonden dat het allemaal onzin is. Ik besef nu steeds meer dat de liefde iets is wat aan het toeval overgelaten moet worden. Ergens is dat fijn, omdat het dan niet aan mezelf ligt, maar dat maakt het ook lastig. Als ik iets had op te lossen, had ik tenminste nog controle. Nu moet ik het aan het lot overlaten en ik wacht al zo lang.’

Nieuwsgierig geworden naar de rest van de verhalen? Lees de interviewserie met vijf vrouwen over hun vrijgezellenbestaan in het nieuwste nummer van &C of hier op Blendle.