Jerutsi (27): 'Om mijn nek hangt een kettinkje gemaakt van moedermelk en een paar haartjes van Jeraël, zodat ik hem altijd bij me draag. Het is een van de weinige dingen die ik van hem heb. Foto's van zijn eerste drie weken heb ik amper. Thuis brandt permanent een kaarsje voor hem en zijn vader, met daarboven een foto van Jershane, Hubert en mij. Ook al is Hubert dood, het voelt alsof ik nog steeds een relatie met hem heb.

Toen we vier jaar samen waren, raakte ik ongepland zwanger – ik was niet altijd even trouw met de pil. Mijn eerste reactie was paniek: hoe gaan we dit doen? Ik was pas 22, woonde nog bij mijn moeder en volgde een opleiding. Maar de zwangerschap afbreken was geen optie. Dan hadden we het maar veilig moeten doen, vond ik. Hubert was er meteen blij mee. Hij wilde altijd al jong vader worden. Zijn enthousiasme werkte aanstekelijk en hoe groter mijn buik werd, hoe meer ik uitkeek naar het moederschap. Met 37 weken beviel ik van Jershane. Hubert was de liefste vader, zo zorgzaam en beschermend. We wilden een groot gezin, dus gingen we twee jaar later voor een tweede. Ik raakte bijna meteen zwanger, we konden ons geluk niet op.' 

Lees ook: Vicky brak met haar ouders 'Mijn moeder gebruikte heroïne'

Motorrijden 
'In diezelfde periode deelde Hubert mee: ik ga motorrijden. Dat wilde hij al langer, maar ik had het toen uit zijn hoofd kunnen praten. Hij liet het idee varen, tot vorig jaar. 'Ik heb al les genomen en ik ga het doen,' zei hij. Sterker nog: hij kwam zelfs met een motor thuis, terwijl hij zijn rijbewijs nog niet eens had. Toen gaf ik het op. Als Hubert iets in zijn hoofd had, moest en zou het gebeuren. En liever motorrijden mét rijbewijs dan zonder, iets wat hij ook weleens stiekem had gedaan. Bang dat hij een ongeluk zou krijgen, was hij niet: 'Mij gebeurt dat niet.' Dus liet ook ik mijn bezwaren en zorgen los. Hoe vaak gebeurt zoiets nou, probeerde ik mezelf gerust te stellen. Elke keer dat hij weer veilig thuiskwam, groeide mijn vertrouwen.

Toen ik zestien weken zwanger was, wilde hij op een zondag gaan motorrijden met twee vrienden. De dag ervoor hadden we een gezellige dag gehad met z'n drieën, dus ik zei: ga. 'Ik kook vanavond als ik terug ben,' beloofde hij. Hij gaf me een kus en stapte op de motor.'Ik ben vergeten love you tegen papa te zeggen,' zei Jershane tegen me. 'Ga maar gauw, hij staat nog bij de deur,' reageerde ik. Achteraf ben ik daar zo blij om. Want hij zou niet meer terugkomen, bleek een paar uur later.

Om halftwee werd ik gebeld door een van de vrienden met wie hij op pad was. 'Bertje is gevallen met de motor,' zei hij – vrienden noemden hem altijd Bertje. 'Het gaat niet goed.' In eerste instantie dacht ik aan een gebroken voet, zoiets. Ik stelde vragen, maar kreeg amper antwoord. 'Ik kom gewoon naar jullie toe,' zei ik. Mijn hart ging tekeer en ik begon te trillen. Toch kwam geen moment in me op dat hij dood kon zijn. Wel dat hij aan flarden lag, maar niet dood. Ik was in mijn hoofd al aan het repeteren hoe boos ik op hem zou worden. Zie je nou wat er gebeurt!

Lees ook: Kimberley werd verkracht door een collega: 'Ik beet in zijn schouder'

Samen met mijn zusje stapte ik in de auto naar Lelystad. Onderweg kwam er een appje binnen: 'Bertje heeft het niet gered.' Een appje! Het nieuws kwam totaal niet aan. Ik belde die vriend: 'Hoezo, Bertje heeft het niet gered? En hoezo app je mij daarover?!' Ik was in eerste instantie vooral boos over de manier waarop het nieuws gebracht werd, zonder me te realiseren wat er nou echt was gebeurd: ik was mijn partner kwijt, de vader van mijn kinderen.'

Papa komt niet meer thuis
'Thuis moest ik Jershane vertellen dat zijn vader dood was, het ergste wat ik ooit heb moeten doen. Hoe maak je aan een driejarige duidelijk dat zijn vader nooit meer terugkomt? 'Papa is van de motor gevallen,' zei ik. 'Hij komt niet meer thuis.' Jershane werd boos. Hij was heel close met Hubert: als die twee samen waren, bestond ik niet. Ook nu wilde hij niks van me weten. Hij wilde geen knuffel, niks. Het heeft een paar dagen geduurd voordat hij bijdraaide. Met een boekje van Kikker die een vogel gaat begraven, probeerde ik hem voor te bereiden op de begrafenis. Het regelwerk ging in een roes aan me voorbij, dat pakte zijn familie op. Ook op de dag zelf kwam het besef dat ik mijn vriend ging begraven nog steeds niet binnen. Lag hij daar echt in die kist? Het gevoel dat hij elk moment terug kon komen, is nog lang blijven hangen. Met Jershane heb ik ontelbare keren zijn graf bezocht. Ik weet nog dat we op weg naar Hubert altijd langs de kindergraven liepen, waar ik de rillingen van kreeg. 'Stel je voor dat je je kind moet begraven,' zei ik tegen mijn vriendin. 'Onmenselijk.'

Lees ook: Roxanne zit op OnlyFans: 'Ik sloeg door en verwaarloosde mijn gezin'

Toekomst
'Zelf maakte ik me vooral druk om de toekomst. Hoe ga ik dit allemaal doen? Zonder maatje, zonder partner. Hoe ga ik de nachten overleven? Hoe ga ik het financieel redden? Ik weet niet of de stress heeft meegespeeld, maar op 3 januari braken in de middag mijn vliezen. Ik was toen 25 weken zwanger. Ik belde de verloskundige, die vijf minuten later op de stoep stond. 'Ga ik nu bevallen?' vroeg ik. 'Ik denk het wel,' zei zij, 'maar ik denk dat je naar Nijmegen moet.' Ik heb Jershane achtergelaten bij mijn zusje en ben samen met mijn moeder en de verloskundige naar het ziekenhuis in Doetinchem gereden. Er zou een arts uit Nijmegen naar ons toe komen die gespecialiseerd was in baby's die te vroeg worden geboren. Hoe groot de overlevingskans van een baby van 25 weken was, daar had ik geen idee van. Ik ben in het ziekenhuis, nu is het in jullie handen, dacht ik.'

Benieuwd naar het hele verhaal van Jerutsi? Je leest het in de tiende editie van &C 'Daar ben je tante voor', te koop in &C Webshop.