Kathleen (40): 'Noem een zwangerschapskwaal en ik had hem. Ik was misselijkheid, moe, hield vocht vast. Ik vond het allemaal zalig. Na zeven jaar ivf en elf zwangerschapsverliezen was ik blij met elke kwaal. Ze betekenden voor mij dat het goed zat. Zes weken verstreken, acht, twaalf. Voorzichtig durfde ik te denken: is het nu dan echt? Ik was eind augustus uitgerekend, maar 14 augustus braken mijn vliezen al. Ik had geen idee wat het was. Een ongelukje? Omdat ik toch niet meer kon slapen, ben ik de berging maar gaan opruimen. Drie uur later kreeg ik toch iets wat op weeën leek en heeft mijn man Koen de verloskundige gebeld. Om 22.22 uur de volgende dag kwam Lou met een spoedkeizersnede ter wereld. Alsof we nog niet lang genoeg hadden gewacht, kreeg ik hem niet direct bij me: de verdoving trok niet weg, waardoor ik geen gevoel had in mijn benen. Daar lag ik dan, op die koude operatietafel, wachtend tot mijn benen zouden tintelen en ik naar mijn zoon mocht. Heel frustrerend. Maar het moment dat ik hem in mijn armen kreeg, vergeet ik nooit meer. Ik heb keihard gehuild. Na al die jaren was hij daar eindelijk. Het voelde heel onwerkelijk. De weken en maanden daarna waren fantastisch. Lou was een vrolijk kereltje, hij huilde amper, kon zichtbaar genieten van ons geknuffel en had een aanstekelijke schaterlach. Als ik zong, danste Koen met hem door de kamer en was zijn lach niet te houden. Dat waren de mooiste momenten. Ik werkte destijds als kleuterjuf en had alle verlof gepakt die ik maar krijgen kon, om zo veel mogelijk bij Lou te zijn. Pas drie weken voor zijn dood ging ik weer aan het werk. Achteraf gezien ben ik daar zo dankbaar voor, we hebben alles eruit gehaald wat erin zat.

Lees ook: Roxanne zit op OnlyFans: 'Ik sloeg door en verwaarloosde mijn gezin'

Nog even winkelen 
Die zomer zouden we voor het eerst als gezin op vakantie gaan. Met vrienden in de auto naar Zuid-­Frankrijk. We keken er ontzettend naar uit en ik was al weken van tevoren begonnen met inpakken. Mijn eigen koffer was nog maar halfgevuld, maar voor Lou had ik al veel te veel kleertjes klaargelegd. Toen hij een beetje verkouden werd, dacht ik toch: ik moet nog wat extra's voor hem kopen. Dus zette ik hem in de maxicosi en reden we naar de winkel. Op een paar kilometer van ons huis gebeurde het: in een flauwe bocht botsten we met een vrachtwagen. Het was net een film, alles ging in slow motion. De vrachtwagen knalde tegen een boom, onze auto tolde over de weg, overal lagen wrakstukken. Toen we tot stilstand kwamen, keek ik verdwaasd achterom. Ik zag meteen dat het niet goed was met Lou. Zijn hoofd was behoorlijk geraakt. Ik heb zijn handje gepakt en riep heel hard: 'Nee, nee, nee!' Het was verschrikkelijk. Vanaf dat moment namen omstanders het over. Ze hielpen me uit de auto en probeerden me bij Lou weg te houden – bang dat ik zou zien dat het niet meer goed kwam. Ik werd boos, ik wilde hem niet alleen laten. En hoewel ik ergens wel wist dat hij er al niet meer was, bleef ik hopen dat hij nog geholpen kon worden. 

Social media
Terwijl we wachtten op de ambulance, stonden mensen foto's te maken. Ik werd woest en riep 'Stop daarmee!' Hoe haal je het in je hoofd? Maar het was al te laat: nog voor Koen het überhaupt wist, stond het al op social media. Godzijdank heeft hij het daar niet op gezien; de politie heeft hem op zijn werk gebeld en hij is meteen naar het ziekenhuis gesneld. Het eerste wat Koen tegen mij zei toen hij de ic opkwam, was: 'Hier kun jij niets aan doen.' Hij wist niet eens wat er allemaal aan de hand was en toch zei hij dat. Dat was zó belangrijk voor mij om te horen. Niet veel later kwam de arts erbij. 'Lou heeft het niet gehaald,' zei hij. 'De enige troost die ik voor jullie heb, is dat hij op slag dood was.' Koen en ik crashten. We hebben geschreeuwd en gehuild. De wereld werd onder onze voeten vandaan getrokken.

Lees ook: Joëlles baby leefde maar 2 uur: 'Voor m'n gevoel had ik haar vermoord'

In een roes 
De dagen daarna zijn als een roes aan me voorbijgegaan. Letterlijk, want ik kreeg zware medicatie. Door het ongeluk waren twee ruggenwervels gebroken en had ik kneuzingen in mijn hele lijf. Ik had wel pijn, maar werd voor mijn gevoel vooral in een roes gehouden zodat ik niet te veel zou voelen wat er echt aan de hand was. Ik voelde me continu vaag en dronken. Dat wilde ik helemaal niet, ik wilde Lous afscheid regelen. Na twee dagen was ik er klaar mee. 'Ik wil weg, nu,' zei ik tegen de artsen. Ik heb een formulier getekend waarop stond dat ik op eigen initiatief vertrok en kreeg acht dozen medicijnen mee. Ze staan nog steeds ergens in de badkamer, want ik heb ze nooit gebruikt. Op weg naar huis zijn we direct langs de plaats van het ongeluk gereden. Het was mijn dagelijkse route naar werk en ik moest en zou 'm zien om er niet te bang voor te worden. Ik heb toen ook meteen de firma van de vrachtwagen gebeld. Ik wist al dat de vrachtwagenchauffeur fysiek ongeschonden was gebleven, maar ook hij had natuurlijk een trauma opgelopen. Ik vond het belangrijk om hem te zeggen dat wij hem niks kwalijk nemen, niemand heeft dit opzettelijk gedaan. We hebben nooit direct contact gehad met de chauffeur, maar de firma heeft ons tot twee jaar geleden nog elk jaar een bos bloemen gestuurd. Ze leefden ontzettend mee. Wat de oorzaak van het ongeluk was, hebben we hebben nooit geweten. Een klapband? Een fout van de vrachtwagenchauffeur? Voor ons is het niet belangrijk: Lou is er niet meer. Waarom zouden we een schuldige aanwijzen? We krijgen hem er niet mee terug.

Hoe Kathleen en haar man omgaan met het verlies van hun kindje Lou, lees je in het hele interview in &C's Oh Baby!-special. Bestel het nummer hier in &C Webshop.