'Nog elke dag herbeleef ik het ongeluk. Steeds weer zie ik het voor me: de hoef van de pony, haar hoofdje dat de klap opvangt, haar haren die door de lucht zwiepen, haar lijfje dat op de grond in elkaar stort. Vooral 's avonds als ik in bed lig, is er geen ontkomen aan. Die herbelevingen roepen elke keer weer het acute gevoel van angst bij me op dat ik op dat moment ook voelde. Rillingen vanbinnen. Om aan het gevoel te ontsnappen, ga ik iets anders doen. Een serie kijken, iemand opbellen. Alles om maar niet terug te hoeven naar dat moment.

Lees ook: Fleur Jong: 'Ik wil juist dat mensen aan mij vragen wat er gebeurd is'

Emily's zevende verjaardag, afgelopen mei, moest haar leukste verjaardagsfeestje tot nu toe worden. Haar eerdere verjaardagen hadden we altijd thuis of in de tuin gevierd, maar deze keer wilde ze echt een partijtje. Ze is een enorm prinsessenmeisje, dus hadden we een feestje georganiseerd op Kasteel de Wittenburg, waar mijn man Robin en ik getrouwd zijn. We waren met zeven kinderen – uitgedost in prinsessenjurk of ridderpak – en vijf volwassenen. Na de cadeaus en taart zouden we als verrassing buiten een rondje op pony's gaan rijden. Daarna stond er nog een bezoek van Assepoester op het programma, maar verder dan de pony's zijn we nooit gekomen.

We hadden de kinderen uitgebreid uitgelegd wat we gingen doen en benadrukt dat ze nooit achter een paard mochten staan. Na het borstelen en kammen van de pony's mochten ze om en om een ritje maken. De andere kinderen liepen daar ver achter, twee aan twee, vergezeld door vijf volwassenen en twee begeleiders van het ponybedrijf. Toen Emily nog een laatste stukje op de pony zat, begon het dier onrustig te worden. Robin tilde haar eraf en zei: 'Laten we teruggaan, het is goed zo.' De pony stopte om gras te eten, met de kindjes twee aan twee op veilige afstand. Kennelijk was het niet de bedoeling dat de pony ging grazen, dus liep een van de begeleiders eropaf. Dat was het moment dat de pony op hol sloeg. Hij werd onrustig en maakte een draai, precies naar waar Emily stond. Robin en ik zagen allebei hoe de pony in een fractie van een seconde naar achteren trapte, tegen het achterhoofd van Emily. Robin slaakte een oerkreet, net als ik. Emily zakte in elkaar op de grond, een seconde later was ik bij haar. Ik zag geen bloed, maar wel direct een grote bult op haar voorhoofd op de plek waarop ze gevallen was.'

Vijftien specialisten
'Na de eerste paniek werd ik heel kalm. Alsof er een knop om ging. Alles stond op scherp, al mijn sensoren stonden aan. Aan het worstcasescenario – zou ze dit wel overleven? – dacht ik niet. Ik was alleen maar bezig met zo goed mogelijk zorgen voor Emily. Wat kan ik doen? Hou ik haar goed vast? Waar zijn de hulpdiensten? Terwijl ik haar in een stabiele ligging in mijn armen probeerde te houden, belden Robin en ik allebei 112. Met de hulp van een voorbijganger die verpleegkundige bleek, probeerden we intussen Emily bij de les en alert te houden door met haar te praten en een beetje water op haar gezicht te spetteren. Ze was slap en stil, maar kon wel simpele vragen beantwoorden. Met een traumahelikopter werd een trauma-arts ingevlogen, want dat is sneller dan met een ambulance. Het moment dat die helikopter boven ons hoofd cirkelde voelde voor mij als een filmmoment. Het moet wel echt goed mis zijn, dacht ik, wil zo'n helikopter komen. Terwijl ik van Robin achteraf hoorde dat hij juist opgelucht was: eindelijk hulp. 

Lees ook: Jerutsi verloor haar vriend en baby: 'Papa komt niet meer thuis'

De trauma-arts constateerde dat Emily's nek niet gebroken was. Onderweg in de ambulance naar het ziekenhuis ging ik na hoe het ongeluk precies gegaan was. Toen zag ik die trap tegen haar achterhoofd weer voor me. Ik voelde aan haar achterhoofd en voelde een fontanelachtige plek: zacht en een beetje bollig. Eenmaal in het ziekenhuis werden we opgewacht door een team van vijftien specialisten. Na een CT-scan bleek er een breuk van drieënhalve centimeter breed in Emily's schedel te zitten. Het moment dat de arts met zijn vinger naar die plek op de scan wees, vergeet ik nooit meer. Dit is helemaal mis, dacht ik toen. Toch was die breuk niet de eerste zorg van de artsen, eerder de zwelling. Een schedel kan namelijk niet uitzetten, en als er te veel vocht ophoopt kan dat gaan drukken op andere gebieden. We werden overgebracht naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Toen Emily precies aan Robin wist te vertellen welke knuffels hij thuis moest ophalen, voelden we een eerste voorzichtige vlaag van opluchting: ons meisje is er nog. In eerste instantie denk je alleen maar: als ze dit maar overleeft. En als het acute levensgevaar is geweken, denk je: als er maar geen permanente schade is. Als we maar hetzelfde persoontje terugkrijgen.'

Benieuwd naar het hele verhaal? Je leest het in &C's Goud, glans, glitterboek dat nu in de winkels ligt. Of koop 'm in &C Webshop.