Irene (42): 'Samen met de monnik liep ik door de prachtige tuin naar zijn kamer. Ik voelde me vereerd dat hij tijd voor me vrijmaakte voor privécoaching. Eenmaal binnen draaide hij de deur op slot. Ik dacht nog dat dat wellicht gebruikelijk was, omdat hij niet gestoord wilde worden tijdens behandelingen. Hij liep naar zijn badkamer. Misschien moest hij nodig naar de wc? Toen hij terugkwam droeg hij ineens een joggingbroek en een vies T-shirt met allemaal gaten erin.

Achteraf vind ik dat moment nog het ergste, omdat ik toen intuïtief meteen voelde: dit is foute boel en ik zit als een rat in de val. Het verwisselen van de kleding zorgde voor een gedaantewisseling. Hij was ineens geen wijze monnik meer, maar een onbekende, groezelige man die mij in zijn kamer had opgesloten. Het zweet brak me uit en mijn hart klopte in mijn keel. Natalee Holloway, die naam schoot door mijn hoofd. Het meisje dat op vakantie spoorloos verdwenen was. Doodsbang was ik dat mij hetzelfde zou gebeuren.'

Holy shit
'Het stomme is dat ik eigenlijk niet eens naar India zou gaan. Ik zat bij mijn beste vriendin Marije aan de wijn. Zij had een pittig jaar achter de rug en had een verblijf geboekt in een luxe ayurvedisch kuuroord in India. Daar zou ze zich richten op yoga, meditatie en bezinning. 'Ik ga mee!' riep ik enthousiast. Want ook ik had een zware tijd achter de rug waarin ik ernstig ziek was geweest. Hoewel ik gelukkig genezen was, had die periode er flink ingehakt. Marije en ik wilden relaxen en gepamperd worden. De zaak was beklonken, we gingen samen op reis. Ik had er enorm veel zin in. Ik hou van het ontdekken van nieuwe plekken. En dan geen gelikte bestemmingen met shoppingmalls en enorme hotels, maar ongerepte plekken. Reizen stemt je nederig. Het geeft mij een gevoel van grote dankbaarheid en rijkdom. Wat ik heb, is niet vanzelfsprekend. Dat werd bevestigd toen ik voet zette op Indiase bodem. Op het vliegveld werden we opgehaald door iemand van het hotel. Ik keek vanuit de auto naar buiten en dacht: holy shit. Koeien op de weg, alles was vies en modderig, overal waar ik keek zag ik een krioelende mensenmassa en de stank op straat was niet te harden. Wat een contrast met het prachtige berggebied waar we daarna doorheen reden. Ons hotel was ongelooflijk mooi, gevestigd in een kasteel en omringd door een weelderige tuin en de Ganges. Een Ernest Hemingway-plek waar je een boek kunt schrijven en nooit meer weg wilt. Ik was er meteen op mijn gemak. Geen seconde voelde ik me onveilig.

Lees ook: Marloes (36) heeft longkanker: 'En ik heb nog nooit gerookt'

Marije en ik kregen dagelijks heerlijke massages, volgden kookworkshops en deden yoga- en meditatieoefeningen. Ik was vaak druk en gejaagd, mijn werk ging altijd voor. Ik hoopte dat dit verblijf mij tot rust kon brengen. Dat lukte aardig. Ik kreeg een heel schema met behandelingen zoals een klysma, kruidenstempels en aangepaste maaltijden. Ook konden we lezingen volgen. Mijn vriendin en ik waren zeer geïnteresseerd in de vedanta-sessies, waarin ons resort was gespecialiseerd. Vedanta is een oude Indiase filosofie die door hindoes wordt beschouwd als de eeuwige bron van kennis. Deze leer wordt door monniken uitgeoefend en onderwezen.'

Lappenpop
'Ook onze leraar was een monnik in een lange, witte jurk. Hij was eind dertig en redelijk groot en gezet voor een Indiër. Wij zaten vooraan en stelden volop vragen. Daardoor vielen we op. Na zijn lezing bood de monnik ons een privésessie aan. Dat leek ons wel wat, een-op-eencoaching van zo'n wijze man. Marije en ik keken elkaar aan: ga jij eerst, of ik? 'Ik ga wel,' riep ik. De monnik zei dat we een stukje gingen lopen en pakte mijn hand vast terwijl we door de paradijselijke tuin wandelden. Dat vond ik vreemd en onprettig. Maar ik heb niets met dat nare onderbuikgevoel gedaan. Ik keek naar zijn witte jurk en dacht: hij is een monnik, hij bedoelt er niks verkeerds mee. Had ik maar wel naar mijn intuïtie geluisterd.

Ik wist dat het foute boel was toen de monnik zo smoezelig in zijn eigen kleding zijn badkamer uitkwam. Hij vroeg van welke muziek ik hield. Ik reageerde niet. Hij zette iets Amerikaans op, welke nummers weet ik niet eens meer. 'Zullen we dansen?' vroeg hij. Ik gaf geen antwoord en sloeg compleet dicht. Hij pakte me beet door zijn armen om me heen te slaan en bewoog me heen en weer over de vloer. Ik was als een lappenpop, mijn voeten kon ik niet eens bewegen. In plaats van dat ik zei dat ik dit niet wilde, bevroor ik. Precies de reactie die ik vroeger ook had, toen ik in mijn jeugd werd misbruikt. Ik sloeg dicht, alsof ik weer dat meisje van elf jaar oud was. Al mijn oude pijn kwam naar boven.

Hij voelde mijn weerstand, maar geen moment hield hij zich in. Sterker nog: hij ging steeds verder. Zijn handen gleden over mijn lichaam. Hij greep me bij mijn borsten, betastte mijn kruis en mijn billen.

'Ik zie het al, je bent seksueel gefrustreerd. Als je hier overheen wilt komen, moet je met iemand naar bed,' zei hij vastberaden, alsof hij alle wijsheid van de wereld had. Op een of andere manier had ik niet de moed om te zeggen dat hij mij moest laten gaan. Ik was bang dat hij dan boos zou worden, en misschien gewelddadig. Dat de aanrandingen zouden leiden tot verkrachting of erger. Ik ben echt bang geweest dat ik het niet zou kunnen navertellen. Dat hij me zou wurgen.

Lees ook: Melanies dochter heeft aangeboren obesitas: 'Ze heeft nu maat 140'

Elke keer als hij me vastpakte om met me te dansen of mij nogmaals aan te randen, probeerde ik uit zijn buurt te komen. Dan bewoog ik met mijn rug richting de deur. Steeds trok hij me weer terug, zodat ik niet weg kon. Hij ging achter me staan en sloeg zijn armen strak om mijn lijf. Meerdere keren probeerde hij mij richting zijn bed te manoeuvreren. Daar wilde ik voor geen goud belanden. Dus steeds als hij me op zijn bed duwde,draaide ik me opzij en ging ik snel weer staan, zodat hij niet op me kon gaan liggen. Ondertussen bleef hij erop hameren dat ik seks moest hebben om van mijn 'gefrustreerdheid' af te komen. Als een mantra bleef hij dit zeggen, alsof ik erin zou gaan geloven en met hem naar bed zou gaan als hij het maar vaak genoeg herhaalde. Deze gijzeling duurde ruim drie uur, van vijf uur tot kwart over acht. Ik ging niet met hem in gesprek, zocht niet koortsachtig naar manieren om te ontsnappen. Al die uren heb ik in haast bevroren toestand beleefd, als in een waas. Om halfnegen had ik afgesproken om met Marije te gaan eten. Dat was mijn redding. Ik zei hem dat ik echt moest gaan, dat mijn vriendin me anders zeker zou gaan zoeken en dat zij wist dat ik met hem weg was. Met een zucht draaide hij de deur weer van het slot. 'Het komt nooit meer goed met jou, je bent niet te redden,' snauwde hij me nog toe. Ik zei niets en vluchtte de kamer uit.'

Alleen maar huilen
'Direct zocht ik Marije op. Hakkelend vertelde ik mijn verhaal, nog niet eens in detail omdat ik amper kon verwoorden wat mij was overkomen. Ze schrok zich rot. Ik schoot in de analysemodus: wat was er precies gebeurd en had ik zijn bedoelingen misschien verkeerd geïnterpreteerd? Stom dat ik door de shock überhaupt aan mezelf twijfelde. We besloten er een nachtje over te slapen. Ik deed geen oog dicht, bij elk geluid schrok ik en was ik bang dat die kerel probeerde binnen te komen. De volgende dag stapte ik met Marije naar de arts van het resort. Ik vertelde dat ik een afspraak had gehad met de vedanta-monnik: 'He took me to his room…' Mijn zin kon ik niet eens afmaken, de arts zei meteen: 'O my God!' Toen pas barstte ik voor het eerst in huilen uit. Misschien omdat het door zijn reactie tot me doordrong dat ik echt iets vreselijks had meegemaakt. Direct trommelde de arts een vertrouwenspersoon en de adjunct-directeur van het resort op. Marije en ik konden alleen maar huilen terwijl ik mijn verhaal vertelde. 'Misschien bedoelde hij het niet kwaad,' opperde ik nog. De adjunct-directeur zei meteen dat mij niets te verwijten viel en dat het ten strengste verboden is voor personeel om gasten mee te nemen naar hun kamer – iedereen wist dat. Laat staan dat hij me had mogen aanraken. Het viel gewoon niet goed te praten.

De directie nam de kwestie hoog op. Het was een bekend resort, Uma Thurman was er net nog geweest. Rotte appels konden ze niet gebruiken. We kregen te horen dat de monnik zou worden ontslagen. Stom genoeg voelde ik me daar nog schuldig over ook. Marije en ik werden met een golfkarretje naar een ander verblijf met bewaking overgeplaatst. Op dat moment kwam de monnik net terug van zijn ontslaggesprek met de adjunct-directeur, onze wagen kruiste zijn pad. Ik keek hem recht aan. De blik die hij me toewierp… Verwijtend, zo van: jij hebt alles kapotgemaakt. Hij werd uit de orde gegooid, waar hij al sinds zijn jeugd bij hoorde. In het Indiase kastenstelsel knikkerde hij daardoor enorm naar beneden. Zijn werk en aanzien was hij kwijt. Daarom besloot ik ook geen aangifte te doen, op deze manier was hij al hard gestraft.'

Lees ook: Lady Gaga vertelt over de verkrachting die ze nooit heeft verwerkt

Had ik maar...
'Die avond liepen Marije en ik keer op keer rondjes om ons verblijf om te kijken of hij niet was teruggekomen, ook checkte ik steeds of de schuifpui wel goed dicht was. Ondertussen deed het hotel alles om het goed te maken. We kregen een villa met zwembad, een privébutler, extra massages en ze huurden een Amerikaanse psychotherapeut voor me in. Marije en ik besloten te blijven, ook omdat we de directeur nog wilde spreken die een paar dagen weg was. Hij schrok zo van ons verhaal dat we onze reissom teruggestort kregen. Maar wat er gebeurd was, viel niet terug te draaien. In plaats van zen en helemaal tot rust gekomen, zaten we samen snikkend bij het zwembad.

Eenmaal thuis worstelde ik met mezelf. Ik was veel ziek en kwam moeilijk mijn bed uit. Als een man vriendschappelijk een arm om me heen legde, verstijfde ik al. Lange tijd legde ik de schuld bij mezelf. Misschien had ik wél iets fout gedaan of de monnik het verkeerde idee gegeven. Of had ik anders moeten reageren toen hij die badkamer uitkwam. Mensen vragen weleens: waarom heb je niet geschreeuwd of geprobeerd te ontsnappen? Dat heb ik mezelf ook honderd keer afgevraagd. Had ik maar dit, had ik maar dat… Maar mijn stem deed het niet meer, mijn lichaam leek op slot te zitten. In panieksituaties hebben mensen drie klassieke reacties: vechten, vluchten of bevriezen. En ik behoor duidelijk tot die laatste categorie. Ik heb hulp gezocht, óók voor mijn misbruikverleden dat ik nog niet goed verwerkt had, en in therapie geleerd dat ik milder voor mezelf moet zijn. Ik heb gereageerd zoals ik gedaan heb en mij valt niets te verwijten.

Ik twijfelde of ik ooit nog durfde te reizen. Maar ik laat me mijn passie niet afnemen. Sterker nog: vijf jaar geleden richtte ik mijn eigen reisbureau op. Angstiger ben ik door alles wat er is gebeurd niet geworden, maar tegenwoordig reis ik wel anders. Ik zal nooit alleen met een mannelijke gids op pad gaan. Van tevoren zoek ik dingen goed uit: hoe is de cultuur, hoe wordt er met vrouwen omgegaan? En ik heb me voorgenomen voortaan wél naar mijn onderbuikgevoel te luisteren. Eigenlijk wil ik nog een keer terug naar het resort. Om te bevatten wat er is gebeurd en omdat ik het jammer vind dat de schoonheid van die plek en de liefheid van de mensen daar vervaagd zijn door de gebeurtenis. Dat is zonde. Want reizen is te gek, en er zijn nog altijd veel meer goede mensen dan slechte op deze aarde. Daar geloof ik heilig in.'

Dit artikel staat in &C's augustusnummer 'Alles voor de liefde', het magazine bestel je in &C Webshop of lees je op Blendle.