Sara: 'Van de scheiding van mijn ouders weet ik niks meer, ik was een jaar of twee. Het co-ouderschap deed mijn ouders in elk geval heel goed: doordeweeks was ik bij m'n moeder, in de weekenden bij mijn vader. Ze woonden bij elkaar in de buurt en gingen relaxed met elkaar om. Als mijn moeder m'n broer Ammar en mij naar onze vader bracht, bleef ze altijd even koffie drinken en kletsen. Andersom gebeurde dat ook. Toen ik zes was, kreeg mijn moeder een tweeling met haar nieuwe man. Het zijn mijn halfbroertjes, maar ze voelen gewoon als volle broertjes. Ook mijn vader had een nieuwe vriendin. Iedereen zorgde voor elkaar en de sfeer was goed. Ik had een heel fijne jeugd. Tot de zomer van 2004.

Lees ook: Rosan werd opgenomen in een inrichting: 'Ik moest naar de isoleercel'

Zoals elk jaar zouden mijn broer en ik met mijn vader op vakantie naar Frankrijk gaan. Maar Ammar had geen zin en ik wilde niet mee zonder hem. Dus zei mijn vader dat we naar Disneyland Parijs zouden gaan. Dat was mijn grote droom, dus haalde ik Ammar over. Op de dag van vertrek was de sfeer raar. We zaten in de tuin, mijn moeder en broer waren heel verdrietig. Toen mijn vader ons kwam ophalen, wilde mijn moeder ons eigenlijk niet meegeven. Een voorgevoel? Ik weet het niet. Ik wilde maar één ding: naar Disney. Achteraf heb ik me ontzettend schuldig gevoeld dat ik mijn broer heb overgehaald.

Normaal gesproken gingen we altijd met de auto naar Frankrijk, nu met het vliegtuig. Na een tijdje had Ammar door dat we wel erg lang in het vliegtuig zaten. Zo ver is Frankrijk toch niet? 'We gaan niet naar Frankrijk, we gaan naar Syrië,' zei mijn vader. Ik moest keihard huilen. Niet omdat we naar Syrië vlogen, maar omdat we niet naar Disneyland gingen. 'Voor hoelang dan?' vroeg Ammar. 'Drie weken,' antwoordde mijn vader. 'Om familie te ontmoeten.''

Waar is mama?
'Mijn oom en tante haalden ons op met een busje. Mijn vader zat voorin, Ammar en ik achterin bij mijn drie nichtjes. Een achterbank was er niet, alleen wat losse kussens op de grond. In Nederland moest ik van mijn vader altijd de autogordel om, maar die zat er niet in. Sterker nog, de schuifdeur van het busje bleef zelfs open tijdens het rijden. In de auto klapte iedereen en maakte iedereen muziek. Ik keek mijn ogen uit. We verbleven met de hele familie in een grote villa, met een zwembad, een tuin vol groenten en fruitbomen en een stuk land met dieren. Het was gezellig. We speelden met onze nichtjes en ik ging vaak met mijn vader naar de souk – de markt – voor verse groenten, vlees en kruiden. We kookten samen, aten met de hele familie en al snel spraken Ammar en ik vloeiend Arabisch.

Maar drie weken vakantie werden er vier, vijf, zes. School was allang weer begonnen en we misten onze moeder. Als we naar haar vroegen, zei mijn vader dat zij geen contact meer met ons wilde. We snapten er niets van. Tot Ammar na drie maanden de huistelefoon eens opnam en mijn moeder aan de lijn had. Ze was totaal in paniek. Al die tijd had ze ons natuurlijk wél geprobeerd te bereiken, maar had mijn vader dat voor ons verborgen. Hij pakte de telefoon af en zei dat we niet terug naar Nederland konden; we zouden daar bedreigd worden omdat we buitenlanders zijn. Onze moeder mocht wel naar ons komen, zei hij, maar één ding was duidelijk: wij bleven in Syrië. Ik was ontzettend verdrietig. Mijn moeder, school, m'n vriendinnen: ik moest alles missen en begreep niet waarom.'

Lees ook: Lingeriemodel Lynn heeft een stoma: 'Ik rouw om mijn oude ik'

Losse handjes
'In Syrië duurt de zomervakantie vier maanden. Toen die was afgelopen, moesten we naar school. We spraken wel Arabisch, maar konden de taal nog niet lezen of schrijven, dus begonnen we beiden in groep één. Zit je daar als negen- en elfjarige tussen kinderen van vier. Dat werkte niet, dus werden we overgeplaatst naar een Amerikaanse school. Daar ging het iets beter, maar vrienden maakten we er ook niet.

Ondertussen was de sfeer thuis gespannen. Mijn vader had een kort lontje. Als we veel lawaai maakten of naar mama vroegen, raakte hij gefrustreerd en kreeg hij losse handjes. Niet alleen hij, ook andere familieleden waren agressief. Ik denk niet dat de ontvoering mijn vaders idee was. Hij heeft 'm wel uitgevoerd, maar het was de familie die vond dat wij in de Syrische cultuur moesten opgroeien. Alleen mijn opa was erop tegen. Hij was vanaf zijn oksels verlamd, maar zei: 'Als ik nog kon lopen en autorijden, bracht ik jullie persoonlijk terug naar jullie moeder.''

Het volledige verhaal van Sara lees je nu in het februarinummer van &C 'Borst vooruit' die je hier kan bestellen. Of lees het interview hier in z'n geheel op Blendle.