Katelijne*: 'Er is geen bepaald moment geweest waarvan ik kan zeggen: toen ging het mis. Op die ene dag, toen ik die blauwe sjaal om had, of toen dit of dat gebeurde. Ik weet alleen dat ik best gelukkig was totdat mijn oudste geboren werd. En toen ineens niet meer. Je leest vaak dat depressieve mensen een moeilijke jeugd hebben gehad, maar bij mij is dat niet het geval. Ik had een normale jeugd en pubertijd. Mijn moeder was misschien niet de warmste persoonlijkheid ter wereld, maar ze deed zonder twijfel haar best en om te zeggen dat ik trauma's heb gekend? Nee.

Lees ook: Anniek: 'Ik was 14 toen ik mijn eerste zelfmoordpoging deed'

Mijn man Tom leerde ik op mijn zeventiende kennen. We trouwden jong en alles verliep volgens het boekje. Maar na de geboorte van Rachel, mijn oudste, ging het mis. Ik veranderde in een controlfreak. Inmiddels weet ik dat ik een autismespectrumstoornis heb, waardoor ik een extreme behoefte heb aan structuur, maar destijds had ik nog geen idee waardoor ik me zo voelde. Ik wist me geen raad als Rachel bijvoorbeeld een halfuurtje korter had geslapen dan ik had gepland. Ik probeerde dan van alles om ervoor te zorgen dat ze ging slapen: met haar in de auto rijden, inbakeren, in de wandelwagen, in haar bed, in mijn bed... Als ik haar niet in slaap kreeg, was de dag voor mij mislukt. Ik besprak het weleens met vriendinnen, maar zij gingen veel laconieker met dat soort dingen om. Nu denk ik: ik zag mijn baby als een project in plaats van een mens. Een project met een to-dolijst die ik moest afwerken. Hoewel dit me veel stress gaf, begonnen we toch aan een tweede. Niet eens zozeer vanuit het gevoel dat ik een tweede kindje wilde, maar omdat het nu eenmaal zo 'hoorde'. Ik deed alles om die reden, en niet omdat ik het zo voelde. Iedereen om me heen ging voor twee kinderen, dus ik ook.'

Altijd stress
'Drie jaar later werd Juul geboren. Ineens had ik twee kleine kinderen en was alles anders. Ik moest heel flexibel zijn, iets waar ik steeds meer moeite mee kreeg. Als ik met een vriendin had afgesproken om naar de speeltuin te gaan en dat ging op het laatste moment niet door, raakte ik al in paniek. Ik had dan geen idee meer hoe ik de dag moest invullen. Ik verzorgde mijn kinderen zoals het hoorde, maar voelde er niets bij. Hetzelfde gold voor vriendschappen: ik wist me prima door sociale situaties heen te manoeuvreren, maar het was altijd een toneelstuk. Daarachter school een gevoel van immense leegte. Het ging slecht met me, maar daarover heb ik nooit iets tegen Tom gezegd. Ik heb het weleens geprobeerd, maar hij snapte het niet. Hij was altijd druk met zijn werk. Hij was net een eigen bedrijf begonnen en het liep meteen storm, dus thuis kwam alles op mij neer. Natuurlijk zag hij wel dat het niet altijd lekker liep, maar als ik aangaf dat ik het gevoel had dat ik vastliep, vond hij dat ik overdreef. Bij iedereen liep het weleens niet zo lekker, zei hij. Dat was volgens hem niets bijzonders of iets om lang bij stil te staan. Ik werd er zo moedeloos van, dat ik dacht: laat maar. Dan pakte ik het toneelstukje weer op.

Lees ook: Germa: 'Zijn leven was een lijdensweg'

Naarmate mijn kinderen ouder werden – vanaf zes-, zevenjarige leeftijd – begon ik emotioneel afstand te nemen. Op zondagochtend gingen we eerder altijd zwemmen of naar het bos, maar ik wist op een gegeven moment niet meer hoe ik met ze om moest gaan. Hun interesse lag niet meer bij de dingen die ze vroeger leuk vonden, maar ik had geen idee wat ze nu wilden. Ik dacht weleens: daar moet ik ze eens naar vragen, maar dat vergat ik dan. Ik was veel te druk bezig met het dagelijks leven in goede banen leiden. Het avondeten was altijd stressvol. Het moest gezellig zijn, maar ik deed veel te krampachtig mijn best, waardoor de sfeer altijd gespannen was. Het leek alsof ik geen contact meer kon maken met mijn kinderen. Zelfs als ze me een knuffel gaven, dacht ik: een knuffel voor mij? Waarom? Ik verdien dat helemaal niet. Het voelde alsof ik hun knuffels niet waardig was. Nog steeds. Als ik mijn kinderen – nu 13 en 10 jaar – zie, voel ik heel veel verdriet. Ik had ze graag een onbezorgde jeugd gegeven, maar dat is me niet gelukt.'

Zelfmoordpoging
'Op een dag, ergens eind 2017, zag ik een filmpje op YouTube. 'Leven met de zwarte hond', heette het. Die zwarte hond stond symbool voor een depressie. Ik herkende veel: het gevoel van leegheid, isolatie en zinloosheid. Het krampachtig proberen de schijn op te houden om 'normaal' te zijn. Waarom kon ik niet wat anderen moeiteloos af leek te gaan? Ik besefte dat ik zo niet langer door kon gaan. Ik meldde me ziek op mijn werk en besloot hulp te zoeken. Van mijn arts kreeg ik antidepressiva voorgeschreven en ik liep bij een psycholoog, maar het hielp allemaal niets. Mijn depressie nam steeds meer de overhand. Ik wilde er niet meer zijn. In die periode liep ik vaak naar het spoor. Daar stond ik dan uren, klaar om te springen. Maar steeds belde er iemand die vroeg: kom je koffiedrinken? Oké, dacht ik dan. Dan spring ik morgen wel.

Lees ook: Fleurs vrouw stierf aan kanker: 'Misschien ga ik haar wel achterna'

Thuis zat ik vaak huilend op de bank. Meestal ging Tom dan wat met de kinderen doen, maar hij was er natuurlijk niet altijd. Als de meiden thuis waren en ik kon het huilen niet bedwingen, probeerden ze me te troosten. Dat hoort natuurlijk niet – een ouder hoort er voor de kinderen te zijn, niet andersom. Het schuldgevoel vrat aan me en ik probeerde het goed te maken door ze dingen te beloven. Koekjes bakken, naar de dierentuin gaan, alles om het leuk voor ze te maken. Maar als puntje bij paaltje kwam, kon ik het niet opbrengen en waren de kinderen weer teleurgesteld. Ik weet nog dat ik een keer onder de douche zat, totaal wanhopig met mijn hoofd tegen de muur te bonken. Tom was in paniek. Hij wist niet wie hij als eerste moest helpen: mij of de kinderen. Het enige wat ik kon uitbrengen, was: 'De kinderen. Ga naar de kinderen.'

Uiteindelijk was Katelijne zo suïcidaal dat ze bij de crisisdienst terechtkwam. Vlak daarna deed ze twee zelfmoordpogingen, door de laatste lag ze urenlang in coma. Nu in &C en hier op Blendle lees je hoe het nu met Katelijne gaat. 

* De namen in dit artikel zijn om privacyredenen gefingeerd.

Worstel jij zelf ook met zelfmoordgedachten of ken je iemand in je omgeving? Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 0900-0113.

Wil je geen &C meer missen? Word dan hier abonnee.