'Blurry. Dat is hoe ik het afgelopen jaar zou omschrijven. Ik ben heel vaak geopereerd, heel vaak onder zeil geweest en dat maakt het blurry. Je raakt de tijd een beetje kwijt. Tegelijkertijd voelt het ook alsof ik die tijd weer terug heb gekregen: ik ben er nog. Of weer. Ik kan het in ieder geval allemaal navertellen. De belangrijkste les hieruit? Het leven is te kort voor gezeik. Zwarte Piet, de cancelcultuur, black lives matter: als je ziek wordt, maakt het niet uit wat voor kleur je hebt, hoeveel geld je hebt of hoe oud je bent. Kanker maakt geen onderscheid. Dan pas zie je: wat zijn we toch druk met luxe millennial gezeik. Wees gewoon wat liever voor elkaar. Luister meer en oordeel minder.

Op zich had ik dat altijd al wel, maar ik ben daarin denk ik nog dichter bij mezelf gekomen. Misschien was dit wel het laatste stukje schil dat eraf moest. Ik denk dat je dat proces in Diagnose De Wild – de documentaire over mijn darmkanker – ook wel kunt zien. Na een paar operaties dacht ik: waarom laat ik dit niet zien? Het is zo belangrijk dat je jezelf checkt. Ik was er gelukkig nog op tijd bij. Nou ja, ook niet helemaal, want anders had ik niet zo'n slopend traject moeten doorlopen. Ik kan er wel luchtig over doen, maar het trekt aan je. Lichamelijk én geestelijk.

Lees ook: Olcay: 'Ik was er echt van overtuigd dat Ruud niks mankeerde'

Kanker hebben, niet weten of je het overleeft, waar je staat, wat er precies met je aan de hand is en overgeleverd zijn aan anderen: het is écht zwaar. Dat wilde ik met die documentaire delen. Niet om mezelf in de kijker te spelen, het gaat niet om mij, het gaat om wat er gebeurt als iemand kanker krijgt. Dat is het verschil met hoe ik het eerst zou hebben aangepakt, dat is dat laatste stukje schil: ego. Ik zou niet willen zeggen dat kanker een lesje nederigheid is, maar je leert wel wat er echt toe doet. Liefde, vrijheid, geluk.

Ik heb ook mooie herinneringen overgehouden aan de afgelopen periode. Met Olcay was het een enorme ontdekkingsreis. Letterlijk, want we gingen samen op vakantie, maar vooral figuurlijk. Je leert elkaar op zo'n andere manier kennen. Als je door zo veel operaties en emoties gaat, een tijdelijke stoma krijgt, bloedend door het huis loopt, dan vallen alle façades weg. Ik zei het al eerder: deze periode zegt veel meer dan elkaar het jawoord geven.

Lees ook: Olcay vs. Ruud: 'Na het eten hoef ik echt geen polonaise aan m'n lijf'

Voor het komende jaar hoop ik vooral dat ik schoon blijf. Ik weet nog niet helemaal hoe vaak ik nog word gecontroleerd, maar voorlopig woon ik nog half in het ziekenhuis. Ach, liever dat dan andersom. Vroeger haalden ze je tumor eruit en was je genezen verklaard. Ik blijf liever nog even onder toezicht. Plannen maak ik eigenlijk nooit, ik leef altijd al met de dag en aan goede voornemens doe ik ook niet. Al wil ik wel vooral veel genieten. De zon in mijn hoofd laten schijnen. Me minder druk maken. Je hebt het toch allemaal niet in de hand. In die zin ben ik toch bijna een beetje geneigd in het lot te geloven.'