Vraag me niet waaróm praktisch heel groep 6 van basisschool De Regenboog in Ridderkerk op een dag besloot op country-linedancing te gaan. Ik geloof dat niemand echt begreep waar deze danshype vandaan kwam. Wat ik als jong meisje wel zeker wist: ook ik moet hieraan meedoen. En dus stond ik elke dinsdagavond op cowboylaarzen en met twee duimen in mijn broekzak de toe strut en de rock-step te oefenen. Daar ergens moet mijn liefde voor dansen begonnen zijn. 

Lees ook: Bilal Wahib: 'Soms denk ik: kut, was alles maar anders gelopen'

Twee jaar later was ik idolaat van Christina Aguilera en oefende ik met vriendinnen urenlang een zelfverzonnen choreografie op Dirty, inclusief woeste heupbewegingen en wulps over de vloer kronkelen. (Sorry meester Leen, voor de ongemakkelijke ervaring die dat op de bonte avond van het schoolkamp opgeleverd moet hebben.) Op de middelbare school verslond ik dansfilms als Honey en Step Up en fantaseerde ik natuurlijk hoe ik zelf het muurbloempje was dat door haar uitzonderlijke danstalent ineens zou opvallen. Het liep anders. Mijn talent voor dansen bleek namelijk niet zo groot, maar dat deed gelukkig niets af aan mijn liefde ervoor.

Nog steeds doe ik niets liever. Bij voorkeur in een donkere technokelder of op een groot festivalterrein, omringd door honderden vreemden die daar allemaal staan met hetzelfde doel: even verdwijnen in het repetitieve, opzwepende ritme van de muziek. Niet nadenken over hoe we eruitzien of over de ellenlange to-dolijst die thuis op ons wacht. Even weg uit het hoofd en in het lijf komen. Samen dansen, dat verbindt.

En toen kwam de pandemie. Ineens zaten we opgesloten in onze huizen, de deuren van de clubs op slot. Niks samen. De wereld kwam letterlijk tot stilstand. Voor even dan, want al snel vonden mensen andere manieren om te bonden met elkaar. Dansen. TikTok was er natuurlijk ook al voor de pandemie, maar tijdens de lockdowns zag ik op mijn schermpje vrijwel iedereen en zijn moeder ineens ingestudeerde groepsdansjes uitvoeren op Renegade en Can't Touch This. 

Lees ook: Tina de Bruin: 'Ik krijg buikkramp van een eigen voorstelling'

Later, tijdens de tweede lockdown, waren er de spontane dansfeesten op straat. De beelden van Amsterdamse voetgangers die in een besneeuwde straat massaal losgingen op après-skimuziek gingen viral. Het Instagram-account @vanwouinconcert waarop die beelden werden gedeeld, had in no time twaalfduizend volgers. Zelden heb ik mensen zo hard los zien gaan op dansvloeren als toen de clubs weer opengingen. Zowel in de zomer als in het najaar. Het is alsof we het leven harder wilden vieren dan ooit. En meer dan ooit behoefte hebben aan connecten. En hoe doe je dat beter dan samen swingen, schuren, twerken, shufflen, hakken, stampen en zwieren op muziek?

Benieuwd naar wat er precies in ons koppie gebeurt als we dansen? Het hele artikel vind je in &C's januarinummer 'Gelukkig, een nieuw jaar' dat nu in de winkels ligt. Of bestel 'm in &C Webshop.