Anna Karolina #187: Damir slaat terug
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Damir gaat verhaal halen bij Anna. En dat gaat niet zonder slag of stoot. Letterlijk.
'Anna, kom je. Ik heb gezegd dat we er rond half twee zijn.'
Lees ook: Anna Karolina #186: Damirs reactie
'Hoe laat is het nu dan?'
'Kwart over.'
'Eén?'
'Nee, twee.'
Daan klinkt verrassend genoeg niet eens boos en ik kijk voor de zoveelste keer naar mijn buikje in de spiegel. Als je goed kijkt zie je een kleine bolling. En verder zou je denken dat ik gewoonweg een erg goede push-up bh aanheb, want mijn borsten staan ineens wel erg pront omhoog.
Of je het ziet of niet, ik voel me zwanger, ik voel het aan alles. Aan mijn vingers, mijn borsten, mijn hele lijf. Alsof er een laagje onder mijn huid zit dat tintelt. Het voelt bijna als een extra schild tegen de rest van de wereld. En vandaag kan ik dat zeker gebruiken. Daan heeft erop aangedrongen om langs te gaan bij zijn ouders. Het zijn aardige mensen, maar om ze nu onder ogen te komen, wetende dat het kind bijna zeker van een ander is, is wel het laatste dat ik wil doen.
Ik knoop mijn paarse Diane von Furstenberg wikkeljurk en spray wat droogshampoo in mijn haren. Door de tierende hormonen lijken mijn manen tegenwoordig op geoliede slierten spaghetti. Ik zucht en loop naar beneden. Daan reikt me mijn jas aan en we stappen samen naar buiten.
'Wat doe jij hier?'
Ik schrik van de ineens harde stem van Daan en in een oogflits zie ik een vuist die landt op de wang van mijn man. Voor ik kan schreeuwen ligt Daan, half tegen de voordeur aan, half op de stoep, bewusteloos voor me. Ik kijk in de ziedende ogen van Damir en doe een stap naar achteren, mijn handen voor mijn buik gevouwen.
'Hoe lang dacht jij dit voor mij verborgen te houden?'
Ik kijk wanhopig om me heen, in de hoop dat iemand dit ziet en een einde maakt aan dit drama. Ik wil dit niet doen, nog niet. Ik kan de confrontatie gewoonweg niet aan. Naïef wellicht, maar ik dacht toch zeker negen maanden te hebben, voordat ik de waarheid onder ogen moest komen.
Damir doet een ferme stap naar voren en pakt me nu beet bij mijn schouders.
'Hoeveel pijn wil jij mij nog doen? Mens, weet jij wel wat je me aandoet?'
Ik begin te snikken. De pijn in zijn ogen wakkert instant mijn hartzeer aan.
'Ik probeer je te vergeten, ik probeer je los te laten Anna. Maar zie je dan niet in dat dat tegen natuurlijk is? Waarom heb je het gedaan? Waarom ben je in hemelsnaam getrouwd? Wat moeten we nou?'
Zijn woede transformeert in hopeloosheid. Hij zakt door zijn knieën en valt in mijn armen. Ik klem hem vast en buig naar hem toe. Alsof ik ineens wakker geschud wordt laat ik los.
'Wat ruik je raar.'
Mijn neus is door de zwangerschap zo scherp als een mes en ik ruik niet zijn donkere, muskusachtige, warme geur, maar een frisse, zoete, en vooral vrouwelijk geur in zijn hals.
'Nu al? Neuk je nu al met een ander?'
Ik heb al spijt op het moment dat ik uithaal, maar het is te laat en mijn vlakke hand komt met een schelle klap op zijn linkerwang terecht. Als iemand dit van een afstand zou bekijken lijkt het wel een slechte slapstick.
Hij pakt me nu bij mijn kin vast en staat niet eens een millimeter van me vandaan.
'Wat doet dat ertoe? Jij neukt toch ook een ander. Je bent er zelfs mee getrouwd.'
En dan volgt er een stilte.
'Is het van mij?'
Lees ook: Anna Karolina #186: De bff is terug
'Dat weet ik niet.'
'Anna.'
'Ik weet het niet, echt niet.'
Damir kijkt op naar de hemel en lijkt wat onduidelijke woorden te fluisteren, waar ik geen touw aan vast kan knopen.
'Maar ik denk het wel. Het voelt wel zo.'
Ik kijk naar de grond. Ik durf hem niet aan te kijken.
'Je gaat nu met mij mee. Dit gaat niet alleen ons aan. Als dit mijn kind is, is dit hele toneelstuk klaar. Hoor je me. Klaar.'
Damir trekt me mee de auto in en ik kijk om naar Daan, die inmiddels tevergeefs een poging doet omhoog te krabbelen.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
