Deel 1: Daan en de legoblokjesseks
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Zo is ze verliefd op Daan, maar er is één probleem: Daan heeft een vriendin.
Bezweet en nahijgend vallen we uit elkaar. Zonet nog in elkaar passend als twee legoblokjes, nu ieder op een eigen eiland. Oef, dit is hemels. Seks met Daan doet alles en iedereen vervagen. Alleen als ik met hem ben, laat ik mijn mobiel in mijn tas. Geen afleiding, geen ruis. Alleen wij. Alles van hem wil ik in me opnemen. Zijn blik, zijn lijf, zijn jongensachtige, verlegen lach, zijn geur, zijn ietwat bonkige stem. Dat doet liefde met je.
Lees ook: Anna Karolina #102: Dame in nood
Een kort moment blijf ik gelukzalig liggen. Dan schrik ik van mijn eigen gedachte. Liefde? Nee, dit kan geen liefde zijn. Dit was niet afgesproken. Hij heeft een vriendin, dit is alleen seks. Dit doen we alleen omdat we allebei iets buiten het gangbare zoeken. Hij iets voor zichzelf alleen en ik de passie en de allesoverheersende liefde. Ze zeggen weleens dat de enige romantische liefde, de liefde is die niet vervuld kan worden. Nou, dan ben ik hier in ieder geval aan het juiste adres.
‘Is er iets schatje?’
Ik kijk in zijn donkere ogen, die me vragend aankijken. Ik kan niets uitbrengen. Ik weet niet wat me overkomt. Ik heb tot vannacht het woord liefde nooit gebruikt in combinatie met Daan. Heerlijk, geil, verboden en o, zo fout: ja. Maar liefde? Zijn blik blijft op mij rusten. Zonet waren zijn ogen nog laserstralen die mijn hele lijf aan een onderzoek onderwierpen en ieder hoekje in zich opnamen. Nu zijn het kleine oogjes, die een beetje angstig en toegeknepen in zijn oogkassen liggen. Dit is het moment dat de passionele tornado gaat liggen en alle resten weer opgeraapt moeten worden. Terug naar de realiteit. Het ergste moment van ons samenzijn.
We blijven een paar minuten tegen elkaar geplakt liggen, totdat Daan ongemakkelijk wordt, lijkt het. Het kan niet anders dan dat hij aan zijn vriendin denkt. Zou hij zich schuldig voelen? We zijn al ruim twee jaar in elkaars leven en elkaars vaste minnaars. Het duurde eerst een aantal weken voordat ik overstag ging, maar na onze eerste echte ontmoeting laaide het vuur alleen maar hoger op. Dat ik, na de eerste keer dat hij een geplande afspraak af moest zeggen door een miscalculatie in zijn agenda, zei dat dit niks voor mij was en dat ik geen tweede viool wilde spelen, mocht niet baten. Het gevoel dat hij bij mij naar boven brengt overwint altijd. Ik voel me zwak. Slecht. En als karma echt een bitch is, kan ik een gelukkig liefdesleven wel vergeten.
Lees ook: Anna Karolina #103: Op slot
Dit gevoel komt vast door al de drank van vannacht. Of misschien komt dit gevoel na zoveel keren goede seks als vanzelfsprekend op. Wellicht bestaat er een wiskundige formule voor: Daan x Anna x 49 goede sekspartijen = liefde.
Ik raap één voor één mijn kledingstukken van de grond en in stilte kleed ik me aan. Zijn lijf, dat zonet nog trots rechtop stond, laat nu hangende schouders zien en oogt vermoeid, alsof hij een grote last draagt. Ja, hij is ontrouw, maar ik, ik ben net zo schuldig. Maar om die reden houd ik mijn mond niet. Ik voel aan alles dat ik van hem houd. Dat ik verliefd ben en dat ik geen dag meer zonder hem wil zijn. Ik wil niet midden in de nacht wegsluipen en me moeten schamen voor mijn gevoel voor hem.
Ik fiets naar huis. Ik wil het van de daken schreeuwen, maar nu zijn het alleen de tsjilpende ochtendvogels die me horen.
‘Ik hou van Daan, ik hou van Daan, verdomme, ik hou van Daan.’
Lees hier deel 2
