Anna Karolina #57: Skeletten in de kast
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Haar leven met Daan kan eindelijk beginnen. Maar als het aan zijn snollerige buurvrouw ligt, moet ze hem delen.
Na een klein halfuur hoor ik de sleutel in het slot. Daan komt met een nerveuze blik op me afgestormd.
Lees ook: Anna Karolina #56: De buurvrouw
‘Anna.’
‘Daan.’
Ik zie dat hij het er moeilijk mee heeft en zet mijn beste ‘‘het is oké schat, vertel het maar’-blik op.
‘Verdomme, ik hoopte dat ik dit allemaal achter me kon laten. Dat dit er niet meer toe zou doen op het moment dat ik je ten huwelijk zou vragen. Maar ik kan mijn verleden niet uitgummen. Het komt blijkbaar hier aan de deur.’
‘Je maakt me bang Daan. Wat is er aan de hand?’
Hij pakt me vast en loodst me naar de bank.
‘Laten we even gaan zitten.’
Ik ben bang en voel dat ik meteen een muurtje om mezelf heen begin te bouwen om me emotioneel te beschermen.
‘Anna. Ik heb geen zin meer in leugens en achterdocht in mijn leven. En dat kan alleen als je de hele waarheid hoort.’
‘Oké.’
Ik slik. Daan schraapt zijn keel en begint irritant met zijn vingers op zijn knie te tikken.
‘Dit ga je niet leuk vinden, schat.’
‘Ik luister.’
Ik grijp zijn hand om het getrommel te stillen.
‘Anna, je was niet de enige met wie ik omging toen ik nog met Claudia was.’
‘Omging? Je bedoelt: waar je seks mee had? Maar dat heb je me al verteld. Dat meisje op vakantie toch…’
‘Eh ja, maar dat stelde helemaal niks voor. Met Monique was het iets anders.’
Mijn lijf roept spontaan de noodtoestand uit. Een vuurzee aan woede ontvlamt in mijn hoofd, hart en buik. Ik wil dit niet horen.
‘Wat moet ik me daarbij voorstellen, iets anders?’
Hoe stoer ik ook wil reageren, vanbinnen huil ik. Niet eens om het feit dat hij naast mij nog een ander had, maar om het feit dat het iemand is die me bij de eerste aanblik al rillingen en afkeer bezorgt.
‘Monique ken ik al sinds mijn studie. Toen hadden we kort wat. Opeens had ze me gevonden via Facebook en zo is het allemaal begonnen. Geloof me schat, jij was nummer één. Nou ja, nummer twee, als je Claudia meetelt.’
‘Wat wil je daarmee zeggen? Dat de keren dat ik toevallig niet kon omdat je te kortdag appte om elkaar te zien, je vervolgens je heil bij háár zocht?’
‘Dat is wel heel kort door de bocht, maar ja, zoiets.’
Ik laat zijn hand los. Ik geloof mijn oren niet. Ik dacht echt met het vertrek van Claudia van dit hele gedoe af te zijn en aan iets nieuws te beginnen, maar er zijn blijkbaar meer skeletten te vinden in Daans verleden. Nu snap ik die zelfingenomen smoel van haar. Zij dacht weer een lekker wippie te komen halen bij haar vaste scharrel.
Lees ook: Anna Karolina #55: De narcist
‘Dus ze heeft gelijk. Je bent een fucking narcist. Zij was niet genoeg, ik niet. Je blijft gewoon om je heen kijken naar meer. Hoeveel vrouwen moet je hebben om voldaan te zijn? Om klaar te zijn? Om gelukkig te zijn? Kan je dat überhaupt wel? Gelukkig zijn?’
Daan spert zijn ogen wagenwijd open.
‘Wie heeft er gelijk? Wie heb je gesproken? Een narcist?! Ik? Grote woorden Anna. Deze mag je even uitleggen.’
‘Hier. Ik heb frisse lucht nodig.’
Ik smijt de brief zijn kant op en sta op. Ik trek snel mijn laarsjes aan en knal de deur achter me dicht.
Oef. Ik haal diep adem, sluit mijn ogen en warm mezelf aan de zon.
‘Hé, is-ie nu wel thuis?’
Ik kijk naar links en zie het geplamuurde gezicht van de snol.
Wordt vervolgd.
