Anna Karolina #158: Een oude bekende
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Samen met Daan gaat ze er alles aan doen om hun relatie te laten werken. Maar de persoon die ze hierbij gaat helpen komt Anna wel heel bekend voor.
Heel toevallig valt onze eerste relatietherapie op dezelfde dag als mijn passessie voor de trouwjurk.
Mijn moeder stuurt me avonden van tevoren vol opwinding jurk na jurk via de groepsapp. Net als Jessica trouwens, die ik in een vlaag van verstandsverbijstering heb toegevoegd aan de groep ‘DE TROUWJURK’. Ik scroll door de witte taarten en grinnik om de dromerige trouwroes waarin ik mezelf heb ondergedompeld. Het doet wel waar het voor is bedoeld: mijn aandacht afleiden van Damir en een toekomst die nooit zal plaatsvinden.
Lees ook: Anna Karolina #157: Met het hart op de tong
Het gaat prima met me. De spanning is eruit, de druk van de ketel. Zonder Damir in mijn leven lijkt alles zich af te spelen als in een vredige, onbeduidende film.
Alleen gedurende de nachten met Daan denk ik nog aan hem. Wat er volgens mij op duidt dat er niet veel meer tussen ons was dan een lichamelijk verlangen. Daarom is trouwen met Daan de beste keuze. Zo begon het bij ons ook, maar nu zijn wij veel meer dan dat. De seks speelt nu juist een veel mindere rol dan vroeger. Hoe gek van opwinding ik me vroeger iedere keer bij hem voelde, zo kalm en prettig voel ik me nu bij hem. De gedachte dat het misschien wel klaar is met ons, laat ik gewoonweg niet toe. Dit is precies hoe een relatie verloopt. Dat lees je overal. Dat verliefdheid op een gegeven moment gewoonweg vervaagt. En dat die heftige vlinders en geile opvliegers plaatsmaken voor iets dat net zo bijzonder maar rimpellozer aanvoelt.
Op mijn werk scroll ik in de ochtend, tussen de bedrijven door, op de site van de bruidswinkel en type een artikel dat ik straks nog in moet leveren bij Laurraine. Jessica kan niet wachten op de foto's die ze straks allemaal van me krijgt vanuit de bruidszaak en bekogelt me met onsamenhangende emoticons.
‘Ik pik je om twee uur op.'
Daan klinkt druk en vrolijk aan de telefoon. De fata morgana die ik iedere dag creëer maakt hem duidelijk een gelukkig man. En zijn geluk werkt aanstekelijk. Dit is waarschijnlijk hoe gelukkige stellen het doen; geloven in elkaars illusies en daar berusting in vinden. Totdat op een gegeven moment een van de zeepbellen kapot springt en neerregent op de ander. Hem of haar in tranen achterlatend.
Hand in hand staan we die middag voor een mooi grachtenpand. Dat hier de oplossing voor ons probleem gehuisvest is, geloof ik meteen. We kijken elkaar aan en drukken onze handen steviger in elkaar.
In de hal worden we ontvangen door een dof mens. Ze verwijst ons naar de wachtkamer en geeft aan dat dr. Strojavska ons over enkele minuten op komt halen.
Alles is steriel wit hier en pas nu valt het me op hoe vies mijn schoenen zijn. Ik pak een zakdoekje uit mijn tas, spuug erop en wrijf mijn zwarte laarzen schoon. Net op het moment dat ik uiterst charmant voorover gebukt zit te spugen op het gore doekje, verschijnen er torenhoge hakken in mijn gezichtsveld.
‘Dag. Komt u verder.'
Ik kijk op en voel direct argwaan. Ik ken deze vrouw ergens van. Fuck, echt. Ze loopt voor ons uit en ik gebaar naar Daan dat ik haar ergens van ken.
Maar hij is zo gefocust op wat gaat gebeuren, dat ie er geen aandacht aan besteed en rustig in een van de rood lederen fauteuils plaatsneemt zonder me verder aan te kijken.
‘Welkom samen. Mijn naam is Sonja Strojavska. Het moge duidelijk zijn dat alles wat tussen deze muren gezegd wordt puur vertrouwelijk is en tussen ons blijft.'
‘Nee zeker, ja.'
De vrouw lijkt geïrriteerd door Daans nerveuze interruptie, maar gaat snel weer verder.
Lees ook: Anna Karolina #156: De waarheid achterhaalt de leugen
'Ik werk graag in stelverband, maar plan ook graag individuele sessies in wanneer ik dat nodig acht.'
'Top. Wij willen onze relatie redden koste wat kost. We gaan dit jaar nog trouwen. Wat zeg ik, over een paar maanden.'
Daan werkt mij nu ook op mijn zenuwen en ik schuif onwennig op mijn lederen stoel. Iets klopt hier niet. Ik ken haar, ik heb haar eerder gezien. En dan schiet me het beeld voor ogen dat ik diep had weggestopt in mijn gedachten en sla mijn hand voor mijn mond.
Wordt vervolgd
