Anna Karolina #174: De plottwist
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Als Damir besluit zijn hart te luchten lopen Anna's emoties hoog op. Zou de bruiloft met Daan dan toch nog doorgaan?
'Dus als ik het goed begrijp wil je dat ik mijn trouwplannen opzij zet, terwijl jij me niks te bieden hebt? Terwijl je zelf getrouwd bent.'
Lees ook: Anna Karolina #173: Het geheim van Damir
'Anna, alsjeblieft. Ik kan het uitleggen. Doe niet zo. Ik haat het als je zo doet.'
'Donder op. Je hebt geen recht van spreken. En of je van me houdt of me haat maakt helemaal niks uit. Je hebt wederom tegen me gelogen. Mij een leven voorhouden dat er nooit zal zijn. Spoor jij wel? Mijn huwelijk saboteren. En dan, wat moet ik dan? Alleen thuiszitten terwijl jij naar je vrouwtje gaat?'
'Anna, doe eens rustig. Zo zit het helemaal niet in elkaar. Isabelle en ik…'
'Hoe durf je haar naam uit te spreken tegen mij?'
'Stop nu met praten en luister naar mij.'
'Nee.'
Ik pak de deurhendel vast en wil het portiek openen. We staan slechts een paar meter van mijn huis vandaan. Het huis van Daan en mij, waar ik zonet nog flinke drama zou gaan schoppen. Maar waar ik nu het liefst naartoe wil rennen om me weer mezelf te voelen. Alles wat Damir aanraakt verandert in zwarte troep. Hij is bad news. En ook al is-ie zo heerlijk en mooi en alles, als ik me nu al iedere keer door hem zo miserabel voel, is een leven met hem vast een hel.
'Anna, we zijn niet samen. Ik zit achter Joost aan om te achterhalen waar ze verblijft. Ze hebben haar meegenomen. Fuck, kijk me aan, luister je wel?'
'Ik ben blij dat je net op tijd mijn ogen hebt geopend. Dat moet ik je nageven. Ik wens je een mooi leven samen met je vrouw.'
Niks van wat hij zegt komt binnen. Alsof ik ineens ontwaakt ben uit een foute droom, stap ik uit, en ren naar huis. Ergens weet ik dat hij het er niet bij zal laten zitten. Hem kennende krijgt dit nog een flinke staart. Hij zoekt het maar uit. Ik ben die fucking rollercoaster zat. Ik bel aan. Mijn handen trillen te hard om nu nog naar mijn huissleutel te zoeken.
'Anna, liefje, ik maakte me ongerust. Moet jij niet bij de meiden zijn? Jessica heeft al een paar keer gebeld. Waar was je?'
'Hou me vast, alsjeblieft. Ik wil bij jou zijn. Al die stomme tradities. Ik wil niet bij de meiden zijn. Wij gaan trouwen morgen en ik wil nergens liever zijn dan bij mijn toekomstige man.'
Lees ook: Anna Karolina #172: De cold shoulder
Ik trek Daan naar me toe en het werkt, ik voel me thuis. Alles aan mijn lijf vertelt me dat ik het juiste gedaan heb. De nachtmerrie is voorbij. En dan slaat mijn hart over. Kut. Juul weet natuurlijk van mij en Damir af. Het kan niet anders dan dat Damir zo naar haar toe gaat. Maar Juul zal nooit iets tegen mij en Daan doen. Zij is juist oh zo voor de bruiloft. Dan heeft ze Damir voor zichzelf, ook al is het hartstikke nep. Maar wat als hij haar ook vertelt over die Isabella? Ik kus Daan op zijn lippen. De passie en honger die ik een paar minuten geleden nog voelde tijdens mijn vrijpartij met Damir is hier ver te zoeken, maar ik krijg er wat anders voor terug. Ik hou van Daan. Een leven met hem zal me alles geven wat Damir me nooit kan bieden. Rust. En dat is precies wat ik nu nodig heb. Want na al die tollende weken van drama ben ik geheel uitgeput.
'Kom, we gaan jou eens even in een warm bad stoppen en hup naar bed.'
Ik knik glimlachend en laat me de trap op leiden. Morgen is de grote dag, maar ik wil nu al dat-ie voorbij is. Als dat geen drama wordt weet ik het ook niet meer.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
