Anna Karolina #155: Een frustrerend lot
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Nu ze gekozen heeft voor Daan, moet Anna er van zichzelf ook volledig voor gaan. Ze moet al haar frustraties opzij zetten, wat niet zo makkelijk is als het eerst was.
Vreemd hoe ik me ineens totaal niet meer thuis voel in het huis dat we samen uitgekozen hebben. Alles wat een paar weken geleden nog zo knus en fijn aanvoelde, heeft een koud en afstandelijk aura. Daan is duidelijk niet van het afstoffen of zuigen, op alles ligt een laagje stof. Ik zucht diep, zeul met mijn koffer naar boven en huppel direct weer terug om allesreiniger en een schoonmaakdoek te halen.
Lees ook: Anna Karolina #154: De enige juiste beslissing
'Nogmaals sorry Anna, ik wist niet dat je er nu al zou zijn.'
'Maakt toch niet uit. Ik wil ook eerst douchen en mijn spullen uitpakken als je dat oké vindt. Dan kan jij hier ongestoord je ding doen.'
Daan knikt en dan ineens alsof hij wakker wordt pakt ie me bij mijn armen beet.
'Nooit meer weggaan Anna. Bij mij blijven. Voor altijd.'
Ik schrik van zijn dwingende intonatie. Heel even denk ik dat hij het bedreigend bedoelt, totdat ik besef dat het niet Damir maar Daan is, die voor me staat en ik de angst in zijn ogen zie.
'Ik ga niet weg. Wij gaan trouwen.'
Hij neemt me in zijn armen en ik laat wat kleine tranen. Niet van geluk, of ongeluk, maar van complete onverschilligheid. Zo vol van liefde als ik altijd heb geleefd, zo afgestompt voel ik me nu. Ik huil om het pad dat mijn leven gekozen heeft en de keuzes die me hier hebben gebracht.
Boven begin ik de badkamer als een bezetene in te spuiten met schoonmaakspray en adem de gore synthetische lucht in. Ik werp een blik in de wasbak. Normaal spoel ik de afgeschoren baardhaartjes en restjes tandpasta van Daan zonder morren weg, maar nu walg ik ervan. Hoe ga ik dit doen? Hoe kan ik ooit nog veinzen dat ik voor de tweede keer verliefd zou kunnen worden op de man waar ik pas mijn verliefdheid bewust voor heb beëindigd?
Het is allemaal de schuld van die stomme gast, die hele fucking Damir. Hij is de reden dat niks meer goed voelt in mijn leven en ik haat hem erom.
'Ik haat je', mompel ik zacht in mezelf.
Het lucht onverwachts op. Het hardop zeggen alleen al. Dat is wat ik voortaan moet blijven doen. Het blijven herhalen als mijn heilige mantra. Op een gegeven moment ga ik er vanzelf wel in geloven.
Na de badkamer trek ik het beddengoed eraf. In de wasmachine ermee en pleur mijn koffer in de kast. Dit komt allemaal later wel. Ik moet nu en hier mijn liefde bezegelen voor de man waar ik jarenlang hoteldebotel op was. Ik ren naar beneden en benader Daan van achteren.
'Anna, wat doe je?'
'Ik wil je.'
'Nu? Ik stink een uur in de wind.'
'Nou en… ik ook.'
Lees ook: Anna Karolina #153: De reden achter Juuls vertrek
Ik trek zijn bezwete shirt over zijn hoofd en trek aan zijn riem. Waar Daan vroeger juist de predator was en mij meteen tegen de muur gooide, ben ik nu degene die de aanval inzet. Ik heb iets van hem nodig, voeding voor mijn seksuele ik, dat de honger naar de ander zal stillen. En al visualiseer ik er nu Damirs brute kop bij, dat maakt voor de uitkomst niks uit. Hoe ging het ook alweer in het begin? Een tiental keren goede seks = liefde, en dat recept ga ik nu gewoon weer gebruiken.
Ik stroop mijn slipje naar beneden, trek Daan op de keukenvloer onder me en plant mijn onderlijf op de zijne. Gelukkig heeft hij nooit anatomisch moeite gehad met zijn lekkere apparaat en al snel voel ik me opgevuld. Lijfelijke activiteiten geven je hoofd een break en die heb ik zeker nodig.
Daan ligt onder me en ik zie zijn ogen zacht en vochtig worden. Ik berijd hem als een bezetene en pers mijn oogleden dicht.
'Anna, Anna, alsjeblieft kijk me aan. Ik ben verliefd op je. Ik ben zo verliefd op je.'
Wordt vervolgd
