Anna Karolina #149: Damir bij het grofvuil
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Nu ze een teleurstelling moet verwerken gaat ze op zoek naar afleiding.
Dit kan niet waar zijn. Damir heeft afscheid van me genomen. Juist nu onze gevoelens zo heftig zijn, geeft hij er de brui aan. Hoe kan hij zo tegen zijn gevoel ingaan? Hoe kan hij mijn zomaar weer in de armen van Daan smijten? Er moet veel meer aan de hand zijn dan wat het nu lijkt. Ik kom langzaam weer op adem en begin alles op een rijtje te zetten. Het staat buiten kijf dat de man verwikkeld is in iets ingewikkelds. En dat hij eruit wil stappen. Dus eigenlijk wil hij alleen maar tijd. Dat is het. Hij kan me nu niet geven wat ik wil, dus maakt ie het maar uit. Mijn emoties draaien 180 graden en ik heb geen zin meer om steeds maar dat begrijpende vrouwtje te moeten spelen die het iedereen naar de zin moet maken. Als Damir mij als grofvuil op straat wil zetten, dan kan hij hetzelfde krijgen. Ik ga hier niet met een gebroken hart op de wrede man zitten wachten. Heel makkelijk kan ik mijn gevoel omzetten naar iets dat wel voor me werkt. En een gebroken hart werkt op dit moment totaal niet. Weet je wat, ik zet het je betaald, moordenaar. Moordenaar van mijn liefde voor jou. Je krijgt je zin. Ik ga trouwen met Daan, wordt heel gelukkig en geef jou het nakijken. Met een beetje geluk zie je me nooit meer.
Lees ook: Anna Karolina #148: De dreiging is groter dan gedacht
'Weet je wat, je doet maar. Ik ga terug naar Daan. We gaan tenslotte trouwen. Heb jij je zin. Alle goeds klootzak.'
Ik type het bericht en verwijder direct het nummer van Damir uit mijn lijst. De enige manier dat dit kan werken is als hij niet meer bestaat, als ik hem afschilder als een duister randfiguur die betrokken is bij zaken waar ik verre van moet blijven. Ik heb alle ingrediënten in mijn leven om heel gelukkig te zijn. Daan kent mijn grillen, hij weet dat ik soms buien heb die heftiger lijken dan ze zijn. Overdrijven is een kunst en ik ben er zeer in beoefend.
En net zo makkelijk als ik ervan overtuigd was, dat een tijdje alleen zijn en tot mezelf komen het beste voor me is, zo besluit ik binnen een enkele seconde dat dat juist het slechtste plan ooit is. Het enige dat me door deze misère heen gaat slepen, is afleiding en een nieuw leven. Natuurlijk: de bruiloft. Als ik al mijn focus daarop leg, dan gaat het straks een eigen leven leiden en zullen er dagen komen dat ik niet meer aan mijn liefde voor Damir denk. Ik moet alles wat me aan hem herinnert weg doen, me ervan verlossen ook maar in de verleiding te komen aan hem te denken.
Dit alles speelt zich binnen een aantal minuten af terwijl ik bij de receptie in stilte in mezelf prevel. Ze, wie ze ook zijn, zeggen niet voor niks, dat je het leven iedere seconde opnieuw uit kan vinden en weer een verse start kan maken. Ieder moment kan weer het begin zijn van iets nieuws, iets moois, iets wat je wel gelukkig maakt. Juist door soms te dwalen in het duister kan je het licht zien. Damir was mijn duisternis, een vierkante centimeter geheime ruimte in mijn hart, dat nu gesloten is en in noodtoestand verkeert. De rest is voor mij en voor Daan.
Lees ook: Anna Karolina #147: Damir ontwaakt
Ik loop bijna manisch blij weer terug naar mijn kantoor.
'Wat loop jij nou ineens raar te stralen meid? Wat heeft die man in dat pak allemaal tegen jou gezegd?'
'Een pak, yes dat is het, ik moet als de sodemieter een pak zoeken voor Daan en mijn jurk, jongens, wie weet de beste plek voor mijn bruidsjurk?!'
Ik gil het lachend uit en begin te geloven in de leugen die me straks mijn hart gaat kosten.
Wordt vervolgd
