Anna Karolina #145: Anna door het lint
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Nu Anna weer in Nederland terug is, barst de hel los. Alles komt eruit.
'Wtf doet dat wijf hier?'
'Anna, wat doe jij hier?'
Lees ook: Anna Karolina #144: Terug in de realiteit
Daan kijkt verschrikt naar de blondine en gebaart iets. Ik kan me niet inhouden en geef hem een kleine duw.
'Denk je niet dat ik zie dat je iets aan het verbergen bent? Vertel het me nu Daan. Nu! Ik ben hier zo klaar mee. Eenmaal een vreemdganger, altijd een vreemdganger! Wat een fucking cliché.'
'Ik denk dat ik maar ga.'
Het verschrikte kippetje maakt zich nog kleiner dan ze is en sluipt voor mij langs richting de deur.
'Ik zie je maandag weer op kantoor Daan. Succes!'
Ik trek mijn schoen uit en gooi 'm richting het brutale kind. Hoe durft ze überhaupt zo tegen hem te praten!
'Anna, kom zitten. Neem een glas wijn en doe even alsjeblieft rustig aan. Er is niks ongepast gaande tussen haar en mij. Als je erachter komt wat het is, ga je zelf enorm balen. Het is een verrassing.'
'Ja ja, en dat moet ik geloven. Je bent onze bruiloft aan het plannen in je eentje met je stagiaire zeker? Hoe dom denk je nou werkelijk dat ik ben? En als het waar is en het is inderdaad van jouw kant een onschuldige manier van omgaan met vrouwen dan ben je al helemaal een domme dildo.'
'Hoezo dat dan?'
'Jij denkt serieus dat op het moment dat je een vrouwtje bij je thuis uitnodigt, haar drankjes voorschotelt en blijkbaar doet alsof ze het zichzelf makkelijk kan maken, dat niks doet met haar? Dat kind is je stagiaire, het kan niet anders dan dat ze tegen je opkijkt. Je hebt toch zelf gezegd dat er iets speelde laatst. Ben je dan echt zo naïef?'
'Ja, misschien wel ja. Ik geloof in het goede in de mens. Misschien zegt dat meer iets over jou dan over mij Anna.'
'Laat me niet lachen, vuile hypocriet dat je bent.'
En ineens komt alles eruit. Opgekropte woede van de afgelopen maanden, de stress, mijn nieuwe werk, alles heeft me zo edgy gemaakt dat ik ontplof. En al weet ik dat het totaal buiten proporties is en oneerlijk tegenover Daan, ik kan het niet terugdraaien en kots alles eruit.
'Jij bent zo leuk, onschuldig en vooral aardig. Op je werk ja! Hier ben je alleen maar op jezelf en met je kop totaal ergens anders. Kijk naar de afgelopen weken dat je zoveel over hebt gewerkt, en mij iedere ochtend achterlaat met een zielig kusje. Daar moet ik het dan mee doen zeker? Vroeger kon je niet wachten om weer bij me te zijn. Je appte me de hele dag, weet je nog? Je kreeg al een stijve van een enkele geile opmerking die ik je stuurde, en nu draai je je zonder uitleg van me weg. Ik heb ook behoeftes, vergeet dat niet.'
'Dit lijkt bijna een dreigement Anna. Er is meer aan de hand dan je argwaan nu. Als je me iets te vertellen hebt, doe het maar nu. Jij bent de laatste tijd namelijk ook niet helemaal jezelf. Dat heeft dan ook weer invloed op mij. Alsjeblieft, geloof me, ik wil je niet kwijt. Maar iets in mij zegt me dat ik jou langzaam maar zeker aan het verliezen ben. Je gedrag in Marrakesh was echt niet normaal. En nu kom je binnen en verwacht je wat? Een fanfare?'
'Ik, ik heb…er is..'
Lees ook: Anna Karolina #143: In shock
Ik wil het zeggen, er klaar mee zijn. Het geheim moet op tafel komen. Hoe lang wil ik nog een rol spelen in dit dubbelleven dat ik leid?
En ineens horen we iets wat op vuurwerk lijkt, daarna klinkt er buiten een enorme klap en horen we onrust, chaos en gegil. Daan sprint naar het raam en doet de gordijnen opzij.
'Fuck, dit is niet goed.'
Ik ren naar hem toe en gil het uit.
Wordt vervolgd
