Anna Karolina #188: De vader
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Damir is op de hoogte van Anna's zwangerschap en doet er alles aan om erachter te komen wie de vader van het kind is.
'Waar breng je me mee naartoe?'
'Naar iemand die ons kan vertellen van wie dit kind is.'
'Als het van Daan is, wat doe je dan?'
Lees ook: Anna Karolina #187: Damir slaat terug
'Het is niet van Daan. Dat weet je net zo goed als ik.'
'Als jij het allemaal zo goed weet, waarom neem je me dan mee. Er is maar één reden waarom je dit zou doen.'
'En dat is?'
'Omdat je niet wil dat het van jou is.'
Damir kijkt me niet aan en staart met zijn donkere blik naar buiten.
'Ik heb nooit kinderen gewild…'
Ik voel de tranen zich verzamelen in mijn oogkassen. Ik wil dit niet aanhoren.
'Anna, ik kan het niet. Ik zal geen goede vader zijn. Mijn werk leent zich niet voor dit soort dingen.'
'Dingen als een vrouw en kinderen bedoel je? Dingen als een gezin?'
Hij kijkt me nu recht in mijn ogen aan.
'Precies. Dingen die me kwetsbaar maken. Het zou beter voor ons allemaal zijn als het kind van Daan is. Ik bedoel, daar ben je het neem ik aan wel met me over eens.'
We blijven allebei stil. Dit is de eerste keer na de bruiloft dat we elkaar weer zien en er hangt een ongemakkelijk waas om ons heen. Een grijzige mist, die nog niet doorbroken is door een hartstochtelijke kus of een andere handeling om 'ons' weer aan te wakkeren.
Ik bijt op mijn lip, voel een traan over mijn wang lopen en kan gewoonweg mijn gedachten niet ordenen. Ik wil met mijn hand de traan wegvegen, als Damir deze onderschept.
'Anna, ik dacht echt dat ik je niet meer zou zien. Wat Isabella betreft…'
Ik kan hem niet aankijken.
'Ik was blij haar te zien, ik dacht meteen de scheiding te regelen, maar daar hoefde ik ineens geen vaart achter te zetten. Ik weet niet beter dan dat je gekozen hebt voor Daan. Wat wil je van me? Ik ben fucking alleen. En ook al zou je anders denken, nee ik ben niet van steen. Ik zal de laatste zijn die jouw geluk in de weg wil zitten.'
'Klootzak.'
Dat ene woord is het enige dat ik uit mijn samengeperste woedende lippen krijg.
'Wat zeg je?'
'Dat je een klootzak bent. Een egoïstische lul die alleen maar aan zichzelf denkt. Houd die zoetsappige verhalen maar voor je. Laat me verdomme uitstappen. Nu. Ik hoef niet eens weten van wie dit kind is. Ik ben het zat. Alles en iedereen zat.'
Ik wil hem pijn doen, zoveel mogelijk pijn. Mijn onredelijke zelf verschijnt ten tonele en ze heeft zin om flink op zijn hart te trappen. De man is zo volkomen onbewust van hoeveel verdriet hij me doet, dat ik er agressief van word. Hoe kan je iemand, waarvan je weet dat-ie van je houdt, zo laten vallen? Ik dacht dat onze band sterker was dan woorden en domme daden. In zijn hart moet hij weten dat ik alleen maar hem wil. Dat moet, toch?!
'Anna!'
Ik zie dat hij twijfelt over zijn volgende stap.
'Wat wil je dan verdomme van me als het van jou is? Je zegt zelf dat je geen vader wilt zijn. Je wilt gewoon dat het kind niet van jou is.'
Lees ook: Anna Karolina #186: Damirs reactie
'Laat me nadenken. Schreeuw niet zo. Man, dit is niet zomaar iets. Ik wist vanochtend nog helemaal van niks en nu verwacht jij dat ik meteen een sprookjesachtig antwoord voor je heb. Dat ik uit het niets kan vinden in het hebben van een kind!?'
'Ik heb je de kans gegeven, op de dag van mijn bruiloft. Je kon het niet. Je zei dat je niet kon kiezen voor ons, voor mij. En nu, nu ik zwanger ben. Ook al is het jouw kind. Je zou dan alsnog alleen maar bij me zijn voor het kind, uit verantwoordelijkheidsbesef of wat dan ook. En wat heb ik daaraan? Wat heb ik aan een gast die een maand nadat zogenaamd zijn liefde vertrokken is al met een andere chick in bed ligt te rollebollen?'
Damirs mond gaat tandenknarsend open.
'En durf het niet Daan te vergelijken met die fucking Isabella, want dat ga ik echt schreeuwen.'
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
