Anna Karolina #66: Adieu
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Haar leven met Daan kan eindelijk beginnen. Alleen lijkt hij van de aardbodem verdwenen.
13:44
‘Mooie jij, heb je morgenavond al plannen? X’
Lees ook: Anna Karolina #65: Bitchfight
14:18
‘Haha, ga je nu hard to get spelen met me schatje? Best leuk. Maar zonder gekkigheid, bel me. X’
14:59
‘Ik voel me bijna een needy chick. Ik mis je nu al. X’
15:48
‘Leuk stel.’
15:49
‘Ik snap nu waarom je niet belt. Vermaak je!’
15:51
‘Morgenavond gaat niet lukken. Sorry. Adieu’
Adieu? Dat woord heeft Daan nog nooit tegen me gebruikt. Is het een afscheid? Voor hoe lang? Een pijnscheut trekt door mijn borstkas. Hoe kan hij denken dat ik hierachter zit? Serieus. Waarom zou ik in hemelsnaam met een andere man dan mijn Daan op de foto gaan? En dan de hashtags. Kom op. Hij moet me beter kennen dan dit! Ik ben toch niet zo’n dom wicht dat met haar volle verstand een foto online plaatst, wetende dat mijn liefde het zal zien. En zijn aandacht zou ik nooit op deze manier trekken. Hij moet snappen dat Juul hierachter zit.
En dan besef ik me dat hij me helemaal niet kent buiten onze avonden samen. Hij gelooft serieus dat ik een paar uur nadat ik bij hem weggegaan ben meteen op de versiertoer ben gegaan. Dat ik deze week rust gebruik om rond te fladderen. WTF. Dat is allesbehalve wie ik ben.
Er zit maar één ding op. Hoe graag ik ook in bed had willen blijven liggen, ik sta binnen twintig minuten buiten en spring op mijn fiets. Gelukkig hoef ik niet meer te waarschuwen dat ik onderweg ben. Hij is alleen. Geen vriendin, geen gevaar op de loer. Het is over een week ook mijn nieuwe huis. Ik weet dat dit akkefietje van vanmiddag onzin was. En Juul kan het voorlopig wel vergeten met me. Ik heb geen zin om me te omringen met een vriendin die me zo’n kutstreek levert.
De lichten bij Daan zijn aan. Gelukkig. Hij is thuis. Ik dump mijn fiets tegen een rek en bel aan. Na twee minuten wachten zonder resultaat bel ik nog eens. Ik pak mijn spiegeltje uit mijn tas en check of alles er nog appetijtelijk uitziet. Dan gaat de deur met een ruk open.
‘Yes, can I help you?’
Ik kijk in de ogen van een totaal vreemde man.
‘Eh. Is Daan at home?’
‘Daan? Ah, yes, you mean Daniël. The owner of this place. No, he went away for some days. We are renting the place for the weekend.’
Lees ook: Anna Karolina #64: Op boevenpad
Fuck! Hij heeft zijn, wat zeg ik, ons huis, gewoon verhuurd? Zonder er ook maar een woord over vuil te maken. Hij is weggegaan. Zomaar. Waarheen? Op de bank waarop ik normaal gesproken dubbelgevouwen lig, zitten nu vreemden. Het idee staat me totaal niet aan. Ik wil niet dat anderen toegang hebben tot ‘ons’ plekje. Is hem dan niks heilig?
Ik taai af richting mijn fiets. Hier ben ik het dus niet mee eens. Ons plekje, de plek waar wij onze heetste nachten hebben beleefd, de plek waar we over een week ons leven samen gaan leiden, die gaat hij zomaar verhuren aan toeristen?!
Ik pak mijn mobiel en selecteer Daans nummer. Ik krijg meteen zijn voicemail.
‘Schat, Daan, ik heb net bij je aangebeld en hoor dat je een paar dagen weg bent. Was misschien fijn geweest als je dat even had gezegd. Bel me alsjeblieft.’
Wie is nu de needy chick? Ik bijt op mijn lip en fiets naar huis. Ik voel angst. De onzekerheid slaat me om mijn oren. Dan klinkt de bekende ringtoon.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
