Anna Karolina #183: Een duistere periode
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Waar Anna de zwangerschap liever nog even geheim houdt, begint Daan zijn hele contactenlijst af te werken om het nieuws te delen. En dat maakt de situatie voor Anna niet per se makkelijker.
Daan is in alle staten en begint zijn hele contactenlijst af te werken om te vertellen dat we zwanger zijn. Dat ik hem vriendelijk heb verzocht het alsjeblieft nog geheim te houden heeft hem er niet van kunnen weerhouden als een malle met zijn familie en vrienden te bellen. Ik hoor hoe hij in de kamer naast mij met hoge kreten het nieuws mededeelt. Knap hoe hij bij ieder nieuw gesprek weer hetzelfde enthousiasme erin legt. Het liefst zou ik samen met hem ons geluk van de daken schreeuwen, maar dat kan ik niet. Dat kan sowieso niet, ook als hij de vader is. Want dat houdt in dat ik voor mijn leven verbonden ben aan Daan. Een scheiding kan een huwelijk verbreken, maar een kind samen betekent een versmelting voor het leven. Wegrennen van de waarheid is dan onmogelijk.
Lees ook: Anna Karolina #182: De hereniging
'Je weet maar al te goed dat het niet van Daan is…'
Mijn geweten praat tegen me en ik sla de handen voor mijn ogen. Alles aan mij fluistert me in dat dit zeker Damirs vrucht is. Een liefdeskind, dat ontstaan is tijdens de nacht op de snelweg. Het is een voorgevoel, waar ik mijn hand voor in het vuur zal steken. Ik mis hem zo. Ik heb wel vaker echt een zooitje van mijn leven gemaakt, maar dit spant de kroon. Ik wordt op het matje geroepen door het leven zelf. Mijn keuze om te trouwen met Daan is natuurlijk de reinste onzin. Hoe lang dacht ik met deze leugen weg te komen? Hoe ga ik dit doen? Hoe moet dit verder nu?
Ik sluip naar de kamer waar Daan nu even stil is en kijk hoe hij stuiterend door het vertrek loopt, kijkend op zijn mobiel wie hij nu eens moet bellen. Dan valt zijn blik op mij.
'Schatje, kom, ga lekker zitten. Mijn ouders zijn lyrisch. Mijn moeder moest huilen, die arme schat. Hoe voel je je? Nog steeds misselijk.'
'Ja. En dat zal voorlopig ook zo blijven.'
'Ja, ja natuurlijk lieverd. Als ik iets voor je kan halen, iets voor je kan doen. Zeggen he.'
Ik kijk naar zijn blije snoet en kan me niet heugen hem ooit zo gelukkig te hebben gezien. Ik ga deze man zo breken, zo vernietigen. Ik wil dit niet meer. Ik wil niet meer zijn wie ik ben. Ik lijk wel voorbestemd om alles in mijn leven te verneuken. Altijd maar drama, altijd maar gedoe. Van de buitenkant lijkt het in mijn leven nu eindelijk allemaal goed te gaan, maar ondertussen ben ik beland in mijn meest duistere periode. Ik klem mijn armen voor mijn buik en houd mezelf stevig vast.
'Heb je pijn? Wil je liggen?'
'Nee, ik heb verdomme geen pijn.'
Lees ook: Anna Karolina #181: De terugkeer van Isabella
Ik hoor mezelf snauwen en begin ineens uit het niets hard te janken. Daan komt naast me zitten en streelt met zijn linkerhand over mijn rug.
'Laat het allemaal maar gaan schat. Ik had stiekem ook nog een tijdje samen willen blijven. Genieten van onszelf en onze, zeg maar overwinning, kijkend naar de afgelopen jaren. We hebben toch flink wat te stellen gehad he. Maar weet je, ik wist altijd wel dat we samen zouden eindigen. Dat jij en ik voorbestemd waren. Dat jij niet alleen maar een affaire was, een seksuele drift, een fase. En kijk ons nu.'
Hij pakt me bij mijn schouder vast en trekt me naar zich toe. Ik laat mijn hoofd vallen en blijf snikken. Oh wat zou ik nu dolgraag meegaan in zijn sprookje. In zijn 'en ze leefden lang en gelukkig' geneuzel. Hoe heerlijk zou het zijn als mijn hart me met rust zou laten en ik Damir tijdens mijn bachelorette nooit zou hebben gezien. Dat ik in Tilburg nooit dat duistere pand in zou zijn gelopen. Dan zou ik nu tranen laten van geluk dat ik inderdaad na jaren de zogenaamde minnares te hebben gespeeld me nu eindelijk de vrouw des huizes mag noemen. Bezegeld met een vrucht, met ons toekomstig kindje. Maar nee, ik ben duidelijk nog steeds de 'slet', de gevallen vrouw. En ook al weet ik best dat de kans fifty/fifty is, en dat ik wellicht alsnog mezelf kan redden van de ondergang, dan nog schreeuwt mijn alles dat niks van mijn lijf Daan toebehoort, en dat alles, maar dan ook alles aan mij van Damir is.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
