Anna Karolina #129: Kat en muis
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Ze vertelt Daan over haar nieuwe job en haar trip naar Marrakesh, maar hij is iets minder enthousiast dan zij.
'Haha, ben je serieus?'
Slechts een seconde na mijn bericht hangt Damir plagerig aan de telefoon.
'Ja. Kom je?'
Lees ook: Anna Karolina #128: Last minute
Ik weet niet eens of ik het meen, maar geniet van het kat-en-muisspelletje waar ik in gevangen zit.
'Deal. Ik ga direct boeken. Stuur me ook even de gegevens van jullie hotel.'
'Meen je niet?'
'Ik zie je bij de gate.'
Ineens is het echt. Hij gaat. Een paar minuten later ontvang ik ook nog de bevestigingsmail voor het boeken van de suite in het hotel waar ook wij met het team zitten. Ik kan me niet herinneren ooit zo opgewonden te zijn geweest over een kort reisje dan nu. Totaal onprofessioneel, gevaarlijk maar oh zo spannend. Ik voel dat ik leef. Alle kleuren lijken net iets feller, iedereen lijkt net iets liever en het leven an sich lacht me toe. Dit is hoe het leven er in een film uitziet. Met een irritant brede lach begin ik aan het inpakken van mijn koffer. Ik zit zo in een bubbel dat ik niet eens doorheb dat Daan eerder dan normaal thuiskomt en minutenlang achter me staat toe te kijken terwijl ik inpak.
'Verrassing!'
Met een grote bos bloemen in de hand staat Daan me vrolijk aan te kijken.
'Gefeliciteerd schatje! Aan je lach te zien heb je het contract binnen.'
'Ja! En je zult het niet geloven, maar ik mag meteen op locatie. Ik vertrek morgenavond richting Marrakesh.'
'O...'
'Niet te geloven toch. Ik heb er zoveel zin in.'
'Ja, dat zie ik. Ik heb je nog nooit zo vrolijk gezien.'
Hij kijkt beteuterd en een klein deel van mij krimpt ineen van schuldgevoel. Ik pak de bloemen van hem over en loop richting de keuken om ze in een vaas te zetten. Daan sjokt achter me aan.
'Ik mis je,' komt er zachtjes uit zijn mond.
'Hoezo? Ik ben hier.'
'Ja, hèhè, dat zie ik ook wel. Maar de laatste tijd lijkt het wel alsof we langs elkaar heen leven. Dit herken ik. Dit had ik ook met Claudia.'
Lees ook: Anna Karolina #127: Natuurtalent
Met een knal sla ik een keukenkastje dicht en draai me bruut om.
'Wat wil je precies zeggen Daan?'
'Niks. Gewoon, precies wat ik zeg. Dat ik je mis en dat we meer tijd met elkaar door moeten brengen.'
'En dat zeg je nu, op het moment dat je ziet dat ik megablij ben, net mijn nieuwe job heb en aan het pakken ben voor mijn eerste klus.'
'Wanneer moet ik het dan zeggen? Ik voel het nu.'
Ik voel me belachelijk naïef en kinderachtig, maar ik wil dit zo graag.
'Zullen we het voor nu even laten rusten? Vanavond zijn we samen. Ik pak de rest morgen wel in.'
Ik verstrengel mezelf met mijn liefde en inhaleer zijn geur. Hij voelt nog steeds fijn, prettig en warm. Dit is de man waar ik mezelf mee zie. Voor het leven. Ik kijk hem diep in de ogen aan en plant mijn lippen op de zijne. Alsof hij de bevestiging krijgt waar hij gretig naar zocht, ontsnapt er een diepe zucht uit zijn mond en hij pakt me steviger vast.
'Ik mis jou ook. Ons. Na deze reis gaan we samen iets plannen, oké?'
Ik lieg. Glashard. Ik kijk over zijn schouder naar mijn hand met de fonkelende verlovingsring.
'Ik heb een beter idee.'
Daan pakt me bij de schouders en zijn blik staat ineens stoutmoedig. Het is de blik waar ik in de eerste instantie op gevallen ben. De man die me altijd weer wist te verrassen.
'Wat ben je voor snode plannen aan het bekokstoven?'
'Dat ga je nog meemaken. Kom mee naar bed jij.'
Ik laat me meesleuren en val terug in mijn veilige bestaan.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
