Anna Karolina #56: De buurvrouw
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Haar leven met Daan kan eindelijk beginnen. Terwijl ze de inrichting onder handen neemt, gaat de deurbel...
Ik trek een voor een alle kastjes in de keuken open. Wat een ongeorganiseerde boel. Nu het ook mijn stekkie is, besluit ik de trend van mijn eerste dag door te zetten en verder te gaan met het herinrichten van de potten, pannen en het bestek. Jammer genoeg blijft de brief van Claudia me bezighouden.
Lees ook: Anna Karolina #55: De narcist
Natuurlijk zal zijn ex me vooral afraden een relatie met hem aan te gaan. Het zou raar zijn als ze het zou toejuichen! Een tijd geleden zou ik zeker denken dat het een streek was van een jaloerse chick, maar deze keer voelt het toch anders. Ze weet heel goed dat ze het zelf verpest heeft met haar hele leugen over de zwangerschap. Dat ik alles wat ze zegt of schrijft met honderd korrels zout zal nemen. Dus waarom zou ze de moeite doen om dan toch een brief te schrijven? Ik zet keihard muziek op om mijn hoofd af te leiden van mijn gepieker.
Na een paar minuten hoor ik de harde deurbel. Ik verstijf. Moet ik opendoen? Wat zeg ik als het een bekende van Daan is? ‘Hi, ik ben Anna en ik woon nu hier’? Ik voel me ineens misplaatst. De bel galmt voor de derde keer door het huis en ik open langzaam de deur.
‘Hi… Sorry, wie ben jij?’
Een duidelijk teleurgestelde brunette met een hoge paardenstaart kijkt me vragend aan. Ze is klein van stuk, wat ze probeert te maskeren met torenhoge stiletto’s. Haar loeistrakke zwarte glanzende legging omklemt haar dijen als een in plastic ingepakte ossenworstrol. Ik blijf stil en kijk de vrouw stoïcijns aan.
‘Eh, ja, sorry. Ik ben de buurvrouw. Is Daan er niet?’
‘Nee, die is er niet.’
‘O oké. No worries, ik bel hem wel.’
Ze zwaait haar overduidelijk neppe haarstukje mijn kant op en loopt verbazingwekkend soepel weg op haar hakken. Wat krijgen we nou? Komen ze niet uit de kast, dan komen ze wel uit het aangrenzende pand. Ik grijp snel naar mijn mobiel om de ordinaire buuf voor te zijn. Ik weet dat deze hele actie te kinderachtig voor woorden is, maar ik kan mezelf niet tegenhouden.
‘Schatje? Hoe is het?’
‘Hi, ja goed. Hey, ene buurvrouw...’
‘Schat, wacht even, ik krijg een wissel.’
Zonder pardon word ik in de wacht gezet. Intussen vreet ik mezelf op en stel me voor hoe Daan inmiddels een afspraakje aan het regelen is met die aandachtsgeile trut uit de buurt.
Lees ook: Anna Karolina #54: Harde woorden
Koekje van eigen deeg, hoor ik galmen in mijn hoofd. Claudia zou in haar vuistje lachen als ze wist hoe ik me nu voel, en ik word met de seconde woester en woester.
‘… Sorry schatje, ben ik weer. De schoonmaakster belde. Ze woont een paar deuren verder. Haar zoontje is ziek dus moest ze even het schema omgooien. Wat zei je net?’
Schoonmaakster? Was die kleine dame ‘onze’ schoonmaakster? Halleluja!
‘Nee niks. Ik belde dus inderdaad om te zeggen dat er iemand voor je aan de deur was.’
‘Kwam Trees aan de deur? Serieus? Haha. Ze komt een beetje stug over met haar immer chagrijnige uitdrukking en dat woeste rode haar. Maar ze is heel lief hoor. Deed ze onaardig tegen je?’
Mijn achterdocht speelt meteen weer op. Ik voel me warm worden vanbinnen en begin te trillen.
‘Nee, deze was klein, had een nepstaart en liep erbij alsof ze een tippelzone aan het afwerken was.’
‘Monique?’
‘Ik weet niet hoe ze heette. Wie is dat?’
De zenuwen gieren door mijn lijf.
‘Anna, ik kom eraan. Laat de deur voorlopig dicht.’
‘…Daan, Daan?!’
Wordt vervolgd.
