Anna Karolina #52: De vertrouwenskwestie
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Daan heeft haar ten huwelijk gevraagd en Anna zegt ja. Hun leven samen kan eindelijk beginnen. Maar Daan 100 procent vertrouwen, dat blijkt nog een uitdaging.
Dit kan niet waar zijn. Als een robot verwijder ik de dop van de wijnfles, neem een slok, laat me als een vuile vaatdoek op de bank vallen en staar naar het papiertje voor me op tafel. Het is verkreukeld en onleesbaar, net als mijn binnenste op dit moment. Ik weet niet hoe lang ik daar daadwerkelijk zo heb gezeten, totdat de deur openvalt en Daan binnenstapt.
Lees ook: Anna Karolina #51: De doos van Pandora
‘Anna, schat, je hoeft niet alles mee te nemen. Hulp nodig?’
Ik blijf voor me uit kijken en verroer me niet.
‘Anna, wat is er? Ben je oké?’
Ik breng de fles lusteloos weer naar mijn lippen en staar als het ware buiten mezelf neer op de hele situatie. Dit is niet goed. Dit voelt helemaal niet goed. Ik moet uit deze staat geraken.
‘Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhou.’
Eindelijk komt er geluid uit mij.
‘Wat? Wat volhou? Wat bedoel je?’
‘De ring, klootzak. De ring.’
Ik voel de woede als een woest beest door mijn aderen stromen.
‘Je hebt de ring gekocht toen je nog met haar was. Toen je nog dacht dat ze zwanger was van je kind. De ring is helemaal niet voor mij. Hij is voor háár.’
Ik spring op en loop vastberaden met mijn spullen richting mijn slaapkamer.
‘Ik ga verdomme nergens heen met jou. Ik blijf hier.’
‘Anna, je spreekt wartaal. Hoe kom je aan deze onzin?’
‘Onzin? Hier, kijk hier. Of denk je dat ik gek ben? Het staat er toch!’
Ik pak het vale stukje papier op en duw het in Daans gezicht.
‘Anna, je maakt een grote fout. Kijk goed.’
Ik staar naar de bon door de waas voor mijn ogen. Ja, het staat er toch? De datum is van weken terug. De juwelier. De naam van het doosje. En dan de beschrijving: zegelring reparatie. Fuck.
‘Anna, hoe lang blijf je me wantrouwen? Ik kan niet met je samenzijn als je me niet vertrouwt en alles wat ik doe in twijfel trekt.’
Angst overvalt me, grote angst.
‘Ik… ik heb het verkeerd begrepen. Ik dacht…’
‘Ja, het is duidelijk wat je dacht. Daar gaat het niet meer om. Het gaat erom of je denkt dat je me kunt vertrouwen. Ik snap dat het in ons geval een uitdaging is, maar Anna, echt, ik zweer je dat ik het meen met ons. Als je meer tijd nodig hebt, begrijp ik dat. Ons plannetje was misschien iets te veel van het goede. Gebruik de avond maar om rustig na te denken. Ik denk dat dat het beste is voor ons allebei nu. Eerlijk gezegd heb ik niet weer zin in gedoe na alles met Claudia. Ik dacht dat wij daar nu wel klaar mee waren.’
Lees ook: Anna Karolina #50: Knock-out
Ik weet niet hoe hij het heeft weten om te draaien, maar ik voel me ineens de verliezer. Een sneu vrouwtje dat haar man in de smiezen denkt te hebben, faalt, en zich ineens moet verontschuldigen voor haar achterdochtige gedachten.
‘Sorry. Ik ben gewoon moe denk ik.’
Ik loop naar hem toe en omhels hem.
‘Het is al goed. Ga maar rustig uitpakken of inpakken. Kijk maar. Ik bel je morgen.’
Daan klopt me driemaal op mijn rug en duwt me langzaam van zich af. Niemand zou een verschil horen in zijn manier van praten, maar ik weet dat ik zojuist een grote fout ben begaan.
‘Nee, wacht, ik ga met je mee.’
‘Weet je het zeker?’
‘Ja.’
Het enige dat ik zeker weet, is dat als ik nu níet mijn spullen pak en meega met Daan, het allemaal afgelopen is.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer verhalen van Anna Karolina.
