Anna Karolina #51: De doos van Pandora
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Daan heeft haar ten huwelijk gevraagd en Anna zegt ja. Hun leven samen kan eindelijk beginnen. Maar je weet wat ze zeggen: if it seems too good to be true, it probably is...
Ik staar naar het kleine doosje en hoop wat iedere vrouw hoopt in dit geval: dat de ring groot en oogverblindend is. En net als iedere vrouw zweet ik angstzweet op het moment dat ik het doosje langzaam open, met de hoopvolle blik van Daan op me gericht.
Lees ook: Anna Karolina #50: Knock-out
‘En dan nu officieel: wil je met me trouwen?’
Heel langzaam open ik het doosje. De ring lijkt wel uit zijn verpakking te groeien, zo groot is-ie. Ik slaak een hoge gil.
‘Vind je hem mooi?’
‘Hij is prachtig! O, Daan. Hij is zo mooi.’
‘Kom, laat mij.’
Hij neemt de ring en schuift hem langzaam om mijn vinger.
‘Ik neem aan dat het antwoord ja is.’
‘Ja!!’
Ik kan de vreugdetranen niet tegenhouden. Al mijn twijfels en angst verdwijnen. Deze man kent mij.
‘Laten we vanavond al teruggaan naar Nederland. Ik ben klaar hier. Ik wil ons leven samen beginnen.’
Daan knikt.
‘Goed idee.’
Ik kruip bij hem op schoot en vlij me als een klein aapje tegen zijn lijf aan. Ik wil dat dit moment eeuwig duurt: pure magie, geluk en volledige kalmte. Ik ben zeker van ons, van onze liefde en dat niks of niemand hier meer tussen kan komen. Onze tongen vinden elkaar en ons naar de slaapkamer verplaatsen heeft geen zin. Ik trek zijn broek naar beneden, mijn slipje opzij en laat mezelf op zijn schoot zakken. Voor de zoveelste keer zeg ik deze ochtend ja, volmondig ja.
Na onze eerste vrijpartij als officieel verloofd stel pakken we onze spullen. We kunnen gelukkig nog dezelfde dag richting Nederland en zonder heimwee stijgen we op.
De reis duurt nog geen drie uur, maar we gebruiken de tijd optimaal om ons luchtkasteel te bouwen.
‘Oké, dus het plan is als volgt: we komen aan op Schiphol...’
‘…pakken een taxi en rijden langs mijn huis…’
‘…jij gaat naar binnen en neemt het meest belangrijke mee…’
‘…en jij wacht beneden in de taxi, hunkerend van verlangen, haha…’
‘Helemaal! En dan rijden we naar mij en blijven we voorlopig binnen.’
Daan knijpt me in mijn been. Ik zie aan zijn ogen dat hij net zoveel zin heeft in dit nieuwe hoofdstuk als ik. We bestellen twee wijntjes en proosten op de toekomst. Ik kan mijn ogen maar niet van mijn prachtige ring afhouden. Ik merk dat ik extra enthousiast ben met het maken van handgebaren. Hallo mensen, hebben jullie mijn ring al gezien? Zelfs de stewardessen moeten nu wel doorhebben dat wij ons zojuist hebben verloofd. Eenmaal aangekomen in Nederland beginnen we ons lijstje af te vinken.
‘Ik pak even wat kleren. Ben zo terug.’
Ik geef Daan een volle, diepe tongzoen en stap de taxi uit.
‘Hier schat, kan je deze even weggooien?’
Daan reikt me een klein plastic tasje aan met zo te zien wat afval. Ik draai de deur van het slot en sprint de trap op. Even in de speedmodus. De mooiste jurkjes mee, een beter moment is er niet. Het voelt als een huwelijksreis. Het kriebelt over mijn hele lijf. Ik scan de inhoud van mijn lingerielade snel doch doeltreffend op kant en zwart. Ik sprint richting de keuken. Volgens mij had ik nog een flesje bubbels koud staan. Leuk voor zo meteen bij Daan. Ik zie het afvalzakje op de grond. Ik pak het op en smijt het richting de afvalbak. Mis. Ik ren erheen en wil het erin smijten, tot ik de stempel van de juwelier zie. Ik kijk naar de datum en voel de grond onder mijn voeten wegzakken.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer verhalen van Anna Karolina.
