Anna Karolina #144: Terug in de realiteit
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Dit wordt voor Anna het moment dat ze alles gaat opbiechten, althans: dat dacht ze.
De terugvlucht is allesbehalve denderend. Zoals we niet van elkaar af konden blijven op de heenreis, zo koud en onverschillig is het tussen ons nu. De spanning is compleet weg en al kan ik zijn geur ruiken bij iedere keer dat hij zuchtend zijn armen over elkaar heen slaat, niets aan mijn lijf reageert erop.
'Ik ga even slapen okay.'
Lees ook: Anna Karolina #143: In shock
Ik kijk hem aan en knik.
'Ik ook.'
Ik sluit mijn ogen en al snel ben ik weg. De intensiteit van de gehele reis is nu pas merkbaar. Ik ben kapot. Eerlijk gezegd kan ik ook niet wachten om weer eens een paar dagen bij Juul te zijn. Weg van alle liefdesdrama. Focussen op mijn nieuwe job en in de avond hangen met mijn bestie. Geen slecht plan dit. Eenmaal aangekomen wil ik dan ook meteen mijn eigen plan doortrekken, als Damir erop staat me thuis af te zetten.
'Dat hoeft echt niet hoor. Stel dat Daan je ziet.'
'Anna, toe nou. Het is wel het laatste dat ik kan doen. Ik wil niet dat mijn vrouw alleen als een hond met haar staart tussen de benen naar haar verloofde afreist om hem te vertellen dat ze bij hem weggaat. Ik wil je bijstaan. Ik wil dat je weet dat je niet alleen bent. Je doet dit voor ons.'
'Ik dacht dat het je allemaal te snel ging.'
'Samenwonen, ja. Maar niet omdat ik niet verder met je wil, alleen omdat mijn werk nog niet af is en ik het een en ander af moet ronden. Ik kan het er nu niet bij hebben dat jij er bent. Dat zou me alleen maar afleiden. Kom op, je kan toch nog wel even geduld opbrengen?
'Ik stap in en we laten ons door zijn chauffeur afzetten bij het huis van Daan en mij. Het moment is aangekomen dat ik alles op ga biechten. Het moet. Er is geen weg terug. Voor het eerst baal ik dat de lichten branden en hoopte ik eigenlijk ietwat tijd te winnen.
'Bel me als je klaar bent. Dan komt de auto je weer ophalen en brengt hij je naar waar je maar wil. Ik wil alleen weten of alles goed is gegaan.'
Ik knik en loop met grote tegenzin naar mijn voordeur. Ik ben slechts een paar dagen weggeweest, maar het lijkt nu bijna een droom van een ander leven dat zich ergens in het verleden heeft afgespeeld. Een droom die je kan sturen, maar waar je zo snel mogelijk uit wilt ontwaken. Ik draai de sleutel in het slot en hoor geroezemoes. Het lijkt niet uit een kamer te komen. Zachtjes loop ik naar binnen en til mijn rolkoffer op om mezelf niet al te snel kenbaar te maken. In de huiskamer zie ik dat er kaarsen branden. De muziek die Daan en ik altijd opzetten als we weten dat we een hele nacht vol passie voor de boeg hebben staat op. Zou Daan weten dat ik vanavond thuiskom? Hoe dan? En dan zie ik een blond hoofd omhoog steken van achter de bank. Ze zit met de rug naar me toe, maar ik herken meteen het kapsel van de te jonge stagiaire Liv. Hoe is dat kind hier binnengekomen en wat doet ze hier? De stem van Daan weerklinkt vanuit boven en ik probeer te begrijpen wat zich hier afspeelt.
'Stoor ik?'
Het hoofd verschiet en springt op.
'Anna, hoi. Daan is boven.'
'Ehm ja, dat hoor ik. En wat doe jij beneden dan?'
Ze strijkt haar kleding glad en ik moet bekennen dat ik opgelucht ben dat het wicht überhaupt is aangekleed.
'Ikke, wij, wij werken aan een project en Daan stelde voor om het verder thuis af te werken. Ze zijn bij ons naast het kantoor aan het renoveren en we hebben er al dagen last van. Hij is eerder teruggekomen uit Marokko en wilde me meteen zien om dit af te maken.'
'Zo zo, dan is dat project wel erg belangrijk zeker.'
Lees ook: Anna Karolina #142: De liefdesverklaring
Ergens geniet ik van het feit dat het kind staat te trillen op haar ietwat kromme pootjes, maar tegelijkertijd voel ik aan alles dat hier niks van klopt. Ik tuur naar de tafel en zie de glazen wijn en blikjes bier gezellig uitgestald. Dit is geen fucking werkafspraak; dit is het begin van een avond die alleen maar uit kan monden in hete seks.
'Anna!'
Ik draai me om en kijk in de kleine verschrikte kraalogen van Daan.
Wordt vervolgd
