Anna Karolina #125: De nieuwe verslaving
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Na de tweede keer weet Anna: zichzelf losmaken van Damir blijkt een illusie. Maar kan ze hem vertrouwen?
'Anna, wat is dit voor paranoïde gedoe? Wil je me kwaad zien? Is dat het? Windt dat jou op of zo?'
'Doe normaal.'
'Waarom schuif je alle schuld steeds af op mij? Ik merk toch hoe lekker je het vindt. Grappig dat je dit soort wartaal alleen maar uitslaat nadat je klaargekomen bent.'
Lees ook: Anna Karolina #124: De tweede keer
Damir staat nu naakt tegenover me en vouwt zijn armen over elkaar heen.
'Dus het is niet waar?'
'Nee, natuurlijk niet.'
Ik kijk hem doordringend aan, en besluit hem te geloven.
'Ik heb geen idee wat ik nu moet zeggen. Sorry, ik moet weg, ik moet naar Daan.'
'Oké. Maar beloof me één ding Anna; dat je me gelooft als ik je zeg dat ik niet van plan ben ook maar iets tegen je zin in te doen. De mensen die me kennen zullen me voor gek verklaren, maar ik ben momenteel toch echt een soort van gek op je.'
Ik kijk verrast naar hem op en zie zowaar dat de man bloost en van de zenuwen iets te snel knippert met zijn ogen. Het zou bijna aandoenlijk zijn, ware hij niet de man waar ik nu mijn verloofde twee keer mee heb bedrogen. Ik moet dit opbiechten aan Daan.
Ik kleed me aan, check of ik alles bij me heb en loop de deur uit. Ik druk op de knop voor de lift en kijk terug naar links, de gang in. Mijn gezicht weerspiegelt in een glazen wand en ik kijk naar wie ik nu geworden ben. De stilte hier is oorverdovend en ik hoor hoe de airconditioning door de buizen boven me pompt. En dan ineens, in een waas, loop ik weer terug en klop ik zachtjes op de deur.
Damir opent de deur en kijkt me glazig aan. Ik buig voorover en geef hem een kleine kus op zijn volle lippen.
'Sorry, je hebt gelijk. Ergens wil ik dit ook. Maar ik weet niet hoe, ik weet niet hoe dit goed kan gaan. Dit kan alleen maar pijn en gedoe veroorzaken. En ik hou van Daan.'
Lees ook: Anna Karolina #123: De piccolo
'Dat weet ik wel.'
Ik begin te grienen als een klein kind en heb geen idee waar dit allemaal vandaan komt. Mijn schouders hangen naar beneden en ik voel geen kracht meer in mijn lijf. Hij pakt me vast en in zijn armen ontlaad ik alle emoties van de afgelopen maanden.
'Ik heb dit allemaal zelf gedaan. Ik ben de schuldige. Je hebt zo gelijk. Ik probeer alles af te schuiven op iedereen, maar ik ben de slechterik in al deze verhalen.'
'Anna, stil nou maar. Dit heeft toch helemaal geen zin. Wil je binnenkomen?'
'Nee, nee, ik moet gaan.'
Ik hoor het ping-geluidje van de lift.
'Kom hier.'
Hij drukt me nog een laatste keer stevig tegen zich aan en ik besef dat ik verloren ben. De man heeft mijn alles beroerd en ik voel dat een leven zonder hem erin ineens vlak en voorspelbaar lijkt. Dus dit is wat je voelt als je de drempel van de hel die vreemdgaan heet overgestapt bent.
Het verlangen naar de volgende keer. De behoefte aan een nieuwe dosis om er weer een tijdje tegenaan te kunnen. Je bent verslaafd en je moet ermee dealen. In alle eenzaamheid. Niemand mag dit weten. Het staat los van alles om je heen. Ik maak mezelf los. De liftdeur schuift dicht. Vreemd genoeg voel ik me ineens totaal niet slecht. Ik voel een kracht in me borrelen. Een levensenergie die er zonet nog niet was. Ik ben weer opgeladen. En door! Morgen een belangrijke dag bij Touch up, maar nu eerst Daan onder ogen zien. De rollen zijn nu omgedraaid en ik heb geen idee of ik dit personage wel met verve kan spelen.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
