Anna Karolina #122: De hinderlaag
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Anna probeert haar ontvoerder om de tuin te leiden maar Joost heeft haar door. Als Anna nog niet bang was, dan is ze het nu in het kwadraat.
'Eh, vanavond 21:00 uur? Ik laat je nog wel weten waar.'
Joost knikt, bijt nerveus op zijn lip en maakt een beweging dat ik op moet hangen.
'Anna, ik heb heel veel zin om je weer te zien. Tot straks. Je krijgt geen spijt.'
Lees ook: Anna Karolina #121: Lokaas
Ik hang op en mijn lijf trilt van de zenuwen.
'Goed gedaan. Eens even kijken waar we die klootzak naartoe gaan lokken.'
'Het hotel waar ik laatst met hem was. Dan ruikt-ie geen onraad.'
Ik floep het eruit. Het is het enige hotel dat ik tot nu toe heb bezocht in mijn stad en waar ik ongeveer weet hoe ik zo snel mogelijk mezelf uit de voeten kan maken. Natuurlijk knaagt het aan me dat ik Damir in een hinderlaag stuur. Maar ik moet, ik móét dit spelletje meespelen om hier weer uit te komen. Verdomme! Hij leek oprecht blij dat ik hem wilde zien. Niet op een geile manier, maar gemeend, bijna teder. Maar wat hier gaande is gaat om Joost en Damir. Ik heb hier niks mee te maken. En Damir kennende is-ie verreweg van onschuldig, in welke kwestie dan ook.
Ik doe mijn best, maar hoe hard ik ook probeer om het goed te praten voor mezelf, mijn schuldgevoel vreet aan me. Ik ben woedend op de situatie en kijk naast me.
De ogen van Joost staan wild. Hij start de auto en we rijden weg. Eén ding is duidelijk: ik moet hoe dan ook weg zien te komen bij deze gek.
'Waar gaan we naartoe?'
'Waar denk je? Die vriendin van je natuurlijk. Daar heb ik nog een appeltje mee te schillen.'
'Je denkt toch niet dat ik mijn beste vriendin erbij ga lappen. Ben je gestoord of zo?'
De vraag is duidelijk retorisch, want één blik op hem en ik zie dat ik heel snel mijn mond moet houden. Hij rijdt de straat van het huis van Julia in en het angstzweet loopt inmiddels uit al mijn poriën.
'Ben maar niet bang, ik doe je niks. Tenminste, nog niet. Je bent onderdeel van het plan geworden. Kom, uitstappen.'
Dan horen we allebei mijn mobiel afgaan en zien het nummer van Damir op het venster verschijnen. Gelukkig. Hij heeft mijn bericht gelezen, dat kan niet anders. Joost grijnst naar het toestel en steekt deze weer mijn kant op.
'Zo zo, meneertje is over zijn oren. Neem op en zorg dat het plan ongewijzigd blijft.'
Dit is het moment, het is nu of nooit. Het is mijn enige kans op een goede afloop, zowel voor Damir als voor mezelf en nu ook voor Juul.
Lees ook: Anna Karolina #120: De ontvoering
'Hi.'
'Anna, zeg ja als je in de problemen zit.'
'Ja.'
'Is Joost bij je nu?'
'Ja.'
'Waar zijn jullie?'
Ik blijf even stil en zeg dan zo nonchalant mogelijk: 'Ja, heel veel zin in vanavond. Zat zelf aan ons plekje van gisteren te denken. Ben bij Juul. Hadden voor vanavond afgesproken, maar dan ga ik er nu alvast naartoe.'
Joost grist de mobiel uit mijn handen en klikt Damir weg.
'En jij denkt dat ik niet doorheb wat je aan het doen bent? Hoezo zeg jij waar je bent? Jullie spannen samen tegen mij. Vuile trut.'
Hij geeft flink gas en rijdt als een bezetene weg. Als ik al bang was, ben ik het nu in het kwadraat.
'Joost, echt, het is niet wat je denkt. Ik wilde zo normaal mogelijk doen. Damir weet hoe belangrijk Juul voor me is. En ik kon zo snel niks anders verzinnen.'
'Bek dicht. Ik heb ineens een veel beter idee om Damir te pakken.'
De manier waarop Joost naar me kijkt en zijn woorden uitspreekt zet mijn lijf instant op overlevingsstand.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
