Deel 26: De weekendtas
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Zo is ze verliefd op Daan, maar er is één probleem: Daan heeft een vriendin.
‘Ik heb haar alles verteld.’
Ik rommel in mijn tas, op zoek naar de sleutel, maar kan mijn trillende handen niet in bedwang krijgen.
Lees ook: Deel 25: Déjà vu
‘Laat mij maar. Wie was die foute gast?’
‘Gewoon, een vriend van Juul. Wat doe jij hier?’
Daan pakt zijn weekendtas van de grond, pakt mijn kin en plant een kus op mijn lippen.
‘Kom, we gaan naar boven schatje. Ik vertel het je zo.’
Ik probeer tot tien te tellen om te bevatten wat er aan het gebeuren is. Eenmaal boven loop ik direct naar het koffieapparaat. Deze dag zal zonder twijfel de geschiedenis ingaan als de langste dag van mijn leven.
‘Claudia weet alles.’
‘Alles?’
‘Dat ik van je hou. Dat ik ons een kans wil geven. Dat Claudia en ik niet meer werken. De verdere details zal ik je besparen. Ik heb gewoon wat spullen meegenomen en ben weggegaan.’
Al heb ik wekenlang niets anders gewild dan Daan voor mijzelf, ik kan niet anders dan snakken naar adem. Hij heeft het gewoon gedaan. Hij heeft meer lef dan ik dacht, dat moet ik hem nageven. Ik had verwacht dat ik me blij, als een overwinnaar, zou voelen. Maar het enige wat ik voel is verwarring en een tikkeltje irritatie.
‘Maar het is jouw huis. Waarom ben jij weggegaan?’
‘Ha ha. Anna, serieus, is dat waar je aan moet denken nu? Schatje, ik zeg je dat ik weg ben bij Claudia. Ik wil voor ons gaan. Zoals je zei: kijken of er meer is. Ik kan het idee niet loslaten dat we niet voor niets jarenlang om elkaar heen zijn blijven draaien. Of heb ik het bij het verkeerde eind? Anna, je bent zo stil.’
‘Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Sorry, geef me even.’
Ik ga douchen. Ik weet dat ik tijd aan het rekken ben, maar ik heb werkelijk waar geen idee hoe ik op deze situatie moet reageren. Daan, weg bij Claudia. Daan, met zijn spullen bij mij thuis. Wat is het plan? Blijft hij hier? Ik vind mijn huis voor mezelf al aan de kleine kant, laat staan met een bonk testosteron erbij. Maar het is Daan. Mijn Daan. Nu echt mijn Daan. Ik doe mijn hoofd onder de kraan en blijf zo minutenlang staan. Helder moet ik worden, kristalhelder en schoon.
Met een omgeslagen handdoek en druipend haar kom ik de kamer weer in. Daan staat met zijn rug naar me toe de koffie in te schenken. Ik zie zijn rugspieren zich aftekenen door zijn donkerblauwe jersey trui heen. Normaliter een fata morgana, maar nu ineens werkelijkheid.
‘Hier, schone dame.’
‘Dank je. Sorry dat ik zo gek reageer. Ik kan het gewoon niet geloven.’
Ineens voel ik een lach opkomen. Ik zit verdorie gewoon knus met mijn Daantje in mijn huis koffie te drinken, midden in de nacht.
‘Daar is mijn meisje.’
Daan trekt me tegen zich aan. Ik zie hem wegkijken. Hij heeft ook twee heftige dagen achter de rug, maar ik kan alleen trots op hem zijn. Hij heeft een keuze gemaakt. Hij omhelst me met zijn sterke armen en kust me diep en vurig. Steeds sneller en sneller. De hitte in mijn lijf van het douchen wordt aangevuld door de warmte van zijn opwinding. Ik gooi de handdoek van me af en ga naakt boven op hem op de bank liggen. Ik ben helemaal van hem en voor het eerst is hij ook van mij. Hoe dit morgen voelt, zien we dan wel weer. Deze dag is legendarisch.
Lees hier meer verhalen van Anna Karolina.
