Heb jij ooit in je omgeving iemand bij de kladden moeten grijpen en moeten zeggen: het gaat niet goed, je bent ­verslaafd?
‘Zeker. Bij een vriend hebben we een interventie moeten ­houden omdat al zijn tanden op een gegeven moment los in zijn mond zaten door het snuiven. Doordat ik op jonge leeftijd alles al gezien had (vanaf z’n negentiende werkte Fred in club Now&Wow, red.), heb ik nooit aan drugs gedaan. Ik zag vaste gasten helemaal out gaan op zaterdagavond. Als ik dan een week later vroeg waar iemand was, kreeg ik te horen dat ­diegene was overleden. Overdosis.’

Daar leer je wel van.
‘Mijn moeder was heel bang toen ik het nachtleven in ging. Die dacht: daar gaat-ie. Ik ben ook hysterisch en iedereen denkt ook altijd dat ik aan de drugs zit. Als ik op een feestje sta, ­komen er mensen naar me toe die zeggen: ‘Hé Fred, heb je wat voor me?’ Wat erg, denk ik dan. Maar ik heb het niet nodig.’

Lees ook: Fred van Leer in &C's januarinummer: 'Ik ben elke week doodongelukkig'

Het is ook erg dat het bijna de norm is om iets te nemen op een feestje.
‘Iedereen moet doen wat-ie wil, maar ik blijf het bizar vinden dat je aan tafel zit met iemand die naar het toilet gaat om ­vervolgens als een compleet ander persoon terug te komen.’

Als je dat voor het eerst meemaakt kun je het niet plaatsen, omdat je niet verwacht dat ze dat aan het doen zijn. Ik heb heel vaak gedacht: huh?
‘Omdat het helemaal niet in jouw systeem zit. Ik zie het bij ­iedereen. Laatst had ik opnames met iemand over wie ze om half tien ’s ochtends tegen elkaar zeiden: ‘Wat lévert die persoon, hè?’ Dat ik bij mezelf dacht: ja, joehoe, dat begrijp ik.’

Er was eerst iets áángeleverd, haha. Even iets anders, ik geniet altijd zo van jou op Instagram, helemaal als je foto’s van vroeger deelt.
‘Een dikkere Fred met andere tandjes.’

Was je dikker omdat je van eten hield?
‘Ik was een onwijze snoeperd. Ik ging altijd naar de Albert Heijn om Donald Duck te kopen, maar dat was mijn camouflage voor als ik thuis langs mijn moeder moest lopen. Achter dat blad zat een bak ijs, pudding, chips, Mentos. En dan ging ik het stiekem opeten. Nog steeds eet ik stiekem. Je ziet mij nooit snoepen bij andere mensen.’

Wat eet je dan stiekem?
‘Ik ben een chipsfreak. Chips, chips, chips. Soms zit ik op de bank met vrienden en staat er van alles op tafel en pak ik niks. Maar dan denk ik wel de hele tijd: o, ik ga nu naar huis en dan ga ik lekker die zak chips in m’n eentje opeten.’

Lees ook: Wendy was cokeverslaafd: 'Ik zat 's nachts uren in de auto te snuiven'

Als ik vrienden heb uitgenodigd, ben ik juist de enige die van die tafel aan het eten is.
‘Met kerst heb ik tafels vol met eten staan, maar dan hou ik me in, eet ik niks. Als ze ’s avonds weggaan, moeten zij alle leftovers meenemen, anders vreet ik het gerust op in m’n eentje. En de volgende dag ben ik chagrijnig omdat ik er niks van heb gegeten. Gek, hè?’

Heb je vaste tijden waarop je dat doet?
‘Nee. Al móét ik eten als ik televisiekijk.’

Dat herken ik, ik probeer mezelf nu met een kop thee bezig te houden. Wat zou jij niet kunnen weerstaan als het op tafel stond?
‘Patat.’

Dat heb ik ook. Bij de catering van een programma vraag ik altijd om patat.
‘En zo’n tube Zaanse mayonaise. Ook met naturel chips, ik spuit rechtstreeks mayonaise uit die tube op dat chipje. Binnen vijf minuten is die tube leeg en is die zak chips op.’

Gatver, haha. Wanneer schiet je daar in door, als je stress hebt?
‘Bij elke emotie schat, als ik blij ben en als ik doodongelukkig ben. En dat ben ik allebei elke week, dus ik vreet constant.’

Ze zeggen dat we onszelf verliezen in eten, series of social media omdat we afleiding zoeken van bepaalde gevoelens, zoals verveling of eenzaamheid. Herken jij dat?
‘Heel veel mensen vragen aan mij of ik me weleens eenzaam voel. Maar nee. Ik ben alleen, maar ik voel me niet alleen. En dat is een heel groot verschil. Als ik wil kan ik op elk moment van de dag met iemand afspreken, maar ik kies ervoor alleen thuis te zijn. Ik ben een kluizenaar. Als ik m’n werk niet had gehad, zou ik een heel gek mannetje zijn geworden.’

Hoe vervelend vind jij het als mensen zeggen: waarom heb jij geen man?
‘Zó vervelend. En dat ze zeggen: ‘Maar jij bent zo leuk!’’

En dat jij dan moet denken: verrek, nu je het zegt.
‘Daar word ik soms echt gestoord van.’

Het lijkt wel alsof mensen graag willen dat je samen bent. Alsof ze niet snappen dat het ook zonder kan.
‘Al mijn vrienden weten: dit past bij Fred. Soms moet ik nog steeds uitleggen waarom ik single ben, daar word ik zo moedeloos van.’

Of dat ze zeggen: ik gun het je zo.
‘Dat is het allerergst! Jeetje, joh, bedankt. Mijn vrienden doen dat niet, mijn ouders hebben het er ook nooit over. En ik vind het eigenlijk wel heerlijk zo.’

Tenzij het op je pad komt.
‘Precies, tenzij het klopt en hij heel lekker is met een goed lijf, grote kont, goeie ouders, fijne komaf, goed werk, mooi huis, mooie auto, goeie klok om.’

Ik weet opeens waar je probleem ligt.

Verder vertelt Fred openhartig over de band met zijn ouders en wat hij heeft geleerd van zijn meerdere burn-outs. Nieuwsgierig naar het hele interview? Lees het in de nieuwste editie van &C 'Nog eentje dan', die nu in de winkel ligt. Of lees het hier op Blendle. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra’s? Word dan abonnee.