Oké, tieten.
'Die heb ik.'

Wat betekenen ze voor jou?
'Ik moet het er niet van hebben. Als ik een diep decolleté aantrek, kijkt niet iedereen op het feestje ineens om. Ik ben er niet onzeker over, maar heb er ook geen enorme liefdesrelatie mee. Ik vind het gewoon prima dat ze er zijn.'

Lees ook: Nu in &C: Chantal Janzen en Linda Hakeboom hebben het over borsten

Heeft je borstkanker daar iets aan veranderd?
'Je komt ineens in een enorme medische mallemolen terecht waarbij het al snel gaat over 'de' operatie. Wordt die borst­ sparend of wordt het een amputatie? Aan een of twee borsten? Bizar, maar mijn eerste reactie was: amputeer maar gewoon. Dat woord alleen al. Amputeren. Ik denk dan meteen aan krater­ landschappen. Je borsten krijgen zo'n andere betekenis, opeens waren ze het kwaad. Ik dacht eerlijk gezegd alleen maar: weg met die dingen.'

Dat is een reflex. En vroeger? Was je blij toen je borsten kreeg?
'Niet uitgesproken wel of niet. Ik kreeg op gemiddelde leeftijd heel gemiddelde borsten. Jij?'

Ik vond ze heel stom. Op mijn twaalfde onderzocht ik al of die dingen er niet af konden.
'Hoezo?'

Ik was de eerste van mijn balletklas die rondingen kreeg, dat vond ik moeilijk.
'Dat kan ik me heel goed voorstellen, in mijn klas zat een meisje dat ze ook al vroeg had. Ze droeg alleen maar wijde truien. Toch hadden de jongens maar al te goed door dat ze borsten had en maakten ze daar grapjes over. Heel zielig.'

Weet je nog hoe het kopen van je eerste beha ging?
'Haha, ja, dat was met mijn moeder bij Hema. Ik koos er een met allemaal kleurtjes. Zo'n beugelloos geval, eigenlijk meer een topje. Ik had het totaal niet nodig, maar wilde vooral doen alsof dat wel zo was.'

Waarom?
'Ik zat in de eerste klas en in de kleedkamer bij gym was er zo'n onderscheid tussen de meiden die al wel een beha droegen en de 'kindjes' die dat niet hadden. Ik wilde erbij horen, laten zien dat ik geen kind meer was. Ondanks dat er echt nog niks noemenswaardigs groeide.'

Mijne was wit met lichtgele en lichtblauwe driehoekjes.
'En jij was dus een van de eersten met een beha.'

Ja, dat vond ik afschuwelijk. Als je jong bent, wil je alles behalve opvallen. Ik had een bril en tieten. Pas toen ik zeventien was en naar de theaterschool ging, ben ik ze gaan omarmen. Daar zaten ook vollere meisjes, niet alleen maar de ballerina's die ik op mijn balletopleiding zag. Eindelijk voelde ik me normaal.
'Dat herken ik wel. Als kind deed ik veel jazzballet, wedstrijden zelfs. Dat was mijn passie. Maar toen mijn moeder een andere man kreeg, verhuisden we van Deventer naar Emmeloord. Daar vond ik de dansgroepjes niet zo leuk. Ik ben cold turkey gestopt, niet beseffende dat dansen naast leuk, ook goed voor mijn lijf was. Ik kwam gigantisch aan. Ik was niet dik, maar wel flink chubby. Op school werd ik ermee gepest. Daar werd ik al heel onzeker van. Om het af te toppen was mijn thuissituatie ook onrustig, waardoor ik nog meer at. Ik had dat toen niet door, maar het was best een depri periode.'

Wat was er thuis dan?
'Mijn biologische vader was er niet. Maar écht niet. Ik woonde bij mijn moeder, dat is echt een fantastische vrouw en mijn nieuwe vader is ook fantastisch. Maar mijn biologische vader heb ik voor het laatst gezien toen ik vijftien was.'

Lees ook: Chantal Janzen: 'Ik vond mijn borsten helemaal niks'

Hoe kan dat?
'Dat was een heel verkeerde verhouding. Mijn vader is een dominante man, als het niet op zijn manier gaat, is het niet goed. Daardoor heb ik als kind altijd op mijn tenen gelopen om hem gelukkig te maken. Of ik nou bij hem in huis woonde of niet, ik bleef het voelen.'

En nu hebben jullie nog steeds geen contact?
'Ik heb het er met mijn psycholoog wel over gehad, of ik dat niet diep vanbinnen wel zou willen. Ik roep altijd nee, maar ik wilde toch checken of dat wel klopt of dat ik stiekem gewoon een beetje stoer doe en wél contact zou willen.'

En?
'Nee, ik heb echt geen behoefte meer aan hem. Hij is mijn biologische vader, maar ik voel oprecht geen band meer. Met de man van mijn moeder wel.'

Verandert het krijgen van zo'n borstkankerdiagnose daar nog iets aan?
'Het schiet wel door mijn hoofd, maar ik voel de behoefte niet. En hij blijkbaar ook niet. Er zijn maar een paar mensen in Nederland die Hakeboom heten en dit was overal in het nieuws. Dus soms denk ik: zou hij het weten? Dat is wel een heel raar idee.'

Hij heeft je niet gecontact?
'Nee, ik denk eerlijk gezegd ook niet dat hij dat ooit nog zal doen. Dat zit niet in zijn aard.'

Of hij schaamt zich misschien na zo'n lange tijd. Wanneer kwam je uit die depri periode?
'Tijdens mijn studie in Utrecht: daar kon ik weer vanaf nul beginnen. Ik ging sporten en zat beter in mijn vel. Pas toen kreeg ik door hoeveel effect het stoppen met dansen had gehad. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal.'

Sinds haar diagnose is Linda heel open over haar proces - ze vlogt en post er op los. Waarom ze tot die keuze gekomen is en welke reacties haar juist ontmoedigen lees je in ons februarinummer 'Borst vooruit', dat nu in de winkels ligt. Het interview kun je ook hier lezen op Blendle, of bestel het nummer hier.