Vroegen jouw ouders vroeger vaak aan je of je nou al een vriendin had?
'Nee, ze waren niet zo van dat huisje-boompje-beestje-ideaal. Ze waren eigenlijk nergens van. Ik zat op voetbal, maar ik had ook een hockeystick thuis. We woonden vlak bij een school, maar ik ging naar de school aan de andere kant van de stad. Het was vooral net niet helemaal voor één ding gaan, ze hielden altijd alle opties open.'

Lees ook: Nu in &C: Chantal en Ruben Nicolai over hun Huisje, boompje, beestje

Vond je dat vervelend?
'Toen dacht ik: dat hoort zo. Maar ik vind het nu juist heel fijn als mensen wél een keuze durven maken en durven zeggen: jij zit nu op voetbal, dus doe je dat volle bak.'

Een ander zou juist zeggen: maar bij Ruben thuis mag alles.
'Ja, dat is zeker zo. Daarom weet je één ding zeker als je kinderen hebt: je doet van alles fout. Je kind gaat sowieso ergens over zeggen: 'Nou, dat ga ik later niet zo doen, hoor.''

Je ouders gingen uit elkaar toen je twintig was, kwam dat als een verrassing voor jou?
'Ik denk dat ik het veel eerder doorhad dan m'n ouders, dat ze uit elkaar moesten. Want ik riep het al jaren. Of nee, dat riep ik niet, dat zei ik in mezelf: ga in godsnaam uit elkaar, word gelukkig oud. Er was altijd spanning. Spanning, spanning, spanning.'

Toen zij uit elkaar gingen, dacht jij dus meer van: hè hè.
'Ja, maar ik vond het wel heel verdrietig.'

Waar zat dat verdriet 'm dan in?
'Die twee mensen zijn je eerste waarden, je eerste kennismaking met de wereld. Zij hebben een huis samen en daar woon je in, dat is je veilige haven. Als dat ineens op z'n kop wordt gezet, is dat ingrijpend. Dat merkte ik ook toen mijn ex en ik uit elkaar gingen. We zijn nooit getrouwd geweest, maar waren elf jaar samen. Zeven jaar geleden gingen we uit elkaar. Onze dochters waren toen zeven en twee. Het laatste wat we wilden, was dat ze door onze break-up dachten: kun je het dan ook met mij uitmaken? Daarom hebben we er alles aan gedaan om die fase zo smooth mogelijk te laten verlopen en onze dochters duidelijk te maken dat die veilige haven blijft, maar dan verdeeld over twee huizen.'

Ja, dat had Marco ook met zijn kinderen. De oudste had het gevoel alsof hij haar ook afwees, want je stapt uit dat gegeven. Wat denk ik wel scheelt is dat jouw kinderen nog heel jong waren toen jullie uit elkaar gingen.
'Ja, die jongste kent niet anders. De oudste wel. Maar het lukte ons aardig om het in goede harmonie te doen. Natuurlijk niet altijd, maar meestal wel.'

Maar dat lukt ook niet altijd als je wél bij elkaar bent.
'Nee, precies. En dat vind ik wel het mooie: voor, tijdens én na onze break-up zijn we het nooit oneens geweest over hoe we met de kinderen om zouden moeten gaan. We hebben onze eigen ruzies en meningsverschillen altijd apart gehouden.'

Is dat iets wat je hebt geleerd van de scheiding van jouw ouders?
'Toen mijn ouders scheidden was mijn vader 55 en mijn moeder 54. Ze hebben het heel lang gerekt, dat kan ik echt iedere ouder afraden.'

Heeft dat ervoor gezorgd dat je met je ex sneller een punt achter je relatie hebt gezet?
'Nou, dat weet ik niet. Maar ik denk dat als mensen bij elkaar blijven voor de kinderen, zij dat als eerste merken. Of ze het nou uitspreken of niet, kinderen zien of voelen die spanning gewoon.'

Zeker! Als wij gedoe hebben, zegt James: 'Nou, gezellig.' En dat je dan zegt: 'Hoezo? Er is niks aan de hand.' Maar ondertussen je man geen eten geven, weet je wel. Marco noemt zijn scheiding trouwens een van de grootste mislukkingen in zijn leven. Denk jij daar ook zo over?
'Het heeft geholpen dat we er allebei extreem de tijd voor hebben genomen en er heel veel over hebben gepraat. Maar ik zag het zeker ook als falen. Na de scheiding van mijn ouders dacht ik toch: dat nooit.'

Je stapt natuurlijk ook niet in een relatie of huwelijk met het idee dat het niet gaat werken.
'Maar als het dan niet lukt, merk je ook: het is niet zo zwart-wit. Je kunt niet zeggen: ik ga nooit scheiden. Hoe stom het ook klinkt, dit heeft me ook gevormd tot wie ik nu ben. Je kunt wel denken: als zus en zo, dan..., maar dat weet je niet. Ik zie het als een onderdeel van het leven.'

Ik heb ergens gelezen dat je dit hebt gezegd: 'Na mijn break-up leefde ik nogal losbandig.' Wat moet ik me daarbij voorstellen?
'Ken je Keith Richards? Dat was mijn stagiair.'

Haha. Nee, maar wat is losbandig? Gewoon, uitgaan?
'Uitgaan, veel drinken, weinig slapen. Heel ongezond leven.'

Compensatie of gewoon omdat je er zin in had?
'Het kan ineens veel vaker omdat er de helft van de tijd geen kinderen zijn. Maar ik denk ook wel dat het vluchtgedrag was, al vind ik dat vrij ernstig om zo te zeggen.'

Lees ook: Chantal Janzen: 'Wat is dat eigenlijk, settelen?'

Het was niet zo dat het eerder van je ex niet mocht.
'Nee, na De Lama's gingen we ook vaak wat drinken. Nu werd het gewoon meer. En later. Mijn moeder zei altijd: 'Als je naar een feestje gaat, moet je op het hoogtepunt weggaan.' Nou, dat is mij nog nooit gelukt. Toen mijn dochter vier of vijf was, vroeg een vriend van me aan haar: 'Weet je eigenlijk wat jouw vader doet voor beroep?' Hij hintte op televisie, of ze dat snapte. Ze zei: 'Ja, hij werkt bij Toscanini.' Een restaurant. En hij vroeg: 'Toscanini?' 'Ja, daar is hij altijd,' zei ze. Ze dacht gewoon echt dat ik daar werkte.'

En je werd niet wakker geschud op dat moment?
'Nee, ik zag het toen niet als losbandig leven. Pas door een cursus die ik in Engeland heb gedaan, ging ik er anders naar kijken.'

Hoe kwam je bij die cursus?
'Dat was een tip van mijn ex.'

Was het een interventie? Zo van: nou is het genoeg?
'Nee, het is geen rehab of zo. Je bent daar van half acht 's ochtends tot tien uur 's avonds jezelf onder de loep aan het nemen. Vroeger, nu, hoe wil je het doen? Hoe doe je het?Waarom doe je dat?'

Waarom vond je dat nodig?
'Ik had een zenuwinzinking gehad. Het was een maandag en ik moest een schnabbel voorbereiden. Degene met wie ik dat deed kon niet, dus ik moest het alleen doen. Ik voelde me heel naar, had hartkloppingen en dacht dat ik zou flauwvallen. Ik ben langs de muren gaan lopen, omdat ik bang was om flauw te vallen, en ben op een gegeven moment zelfs op de grond gaan liggen. Er gebeurde helemaal niets, maar ik had wel dat gevoel.'

Dan was alles gewoon even te veel voor je. En dat was na de break-up?
'Ja, en dat tekent dan misschien ook wel onze band, want mijn ex zei: 'Je belt nu Joyce (Rubens manager, red.), laat je agenda leegmaken en dan kom je hier op de bank met de kinderen een film kijken en maak ik soep voor je.' Ik zat met tranen in mijn ogen, want als iemand lief doet op een moment dat het heel slecht met je gaat, is dat heel ontroerend.'

Weten hoe Ruben zijn leven veranderde en hoe het gaat in zijn huidige relatie met Pauline? Dat lees je in ons aprilnummer 'Huisje, boompje, beestje?', dat nu in de winkels ligt of bestel het nummer hier.