Wanneer dacht je voor het eerst: ik ben bekend/beroemd?
'Toen ik acht jaar was en op de voorpagina van de gezinsbode stond. Dat was een heel klein Gronings krantje met drie abon- nees. Het licht was uitgevallen tijdens mijn act op een open podium. Dat was het nieuws. Boeide mij niet hoor, ik vond het fantastisch. Dit is het begin, dacht ik. Dat gevoel voor drama zat er al vroeg in.'

Op welk moment dacht je het niet alleen, maar was het ook zo?
'Op mijn zeventiende speelde ik in Pril geluk, dat was een serie op Veronica. Die ging over twee gezinnen, die ouders werden verliefd op elkaar en de dochters en zoons ook. Dus dat was best een beetje, eh...'

Lees ook: Fred & Leco zijn het erover eens: 'Stoppen met ons vak? Nóóit'

Incestueus.
'Ja, haha, provocatief, op een leuke manier. Maar de serie had wel veel fans, dus toen werd ik voor het eerst herkend op straat, dat vond ik echt fantastisch.'

En nu, vind je dat nog steeds zo leuk?
'Nee, helemaal niet. Maar ik vind het wel een leuke vraag, want daardoor besef ik ook weer: vroeger wilde ik dit allemaal heel graag.'

Wanneer kwam de ommekeer?
'In mijn columns was ik heel open, onder andere over mijn kinderwens. Eerst kwamen die columns alleen uit in België. Daar was ik helemaal niet bekend, dus geen haan die ernaar kraaide. Maar – en dit is mijn eigen schuld – op een gegeven moment kreeg ik de kans om ze door te laten plaatsen in AD. Dat betekende meer geld, dus ik dacht: nou, wat een cadeau! Dat bleek een vergiftigd geschenk: opeens werd ik de hele tijd over die kinderwens ondervraagd en richtten paparazzi hun lens steeds op mijn buik. Dat vond ik verschrikkelijk.'

Zie je de voordelen van roem ook nog wel?
'Tuurlijk. Als theateractrice trok het ook mensen naar de zalen. En nu Carice en ik zijn begonnen met ons eigen productie- bedrijf, Man Up, en we onze films en series aan de man willen brengen, is het te gek dat we door onze bekendheid een goede promotiecampagne kunnen opzetten. Daar ben ik heel dankbaar voor. Op een gekke manier kan het ook weleens prettig zijn als je een nare dag hebt. Soms loop ik heel chagrijnig en vol zelfhaat over straat en als iemand me dan aanklampt en zegt: 'Die voorstelling heeft me zo veel gegeven,' dan kan dat mijn dag maken. Dan voel je je plots weer nuttig, of zo.'

Lees ook: Chantal, Fred en Leco over wat ze wilden worden: 'Het is niet gelukt'

Heb je er ook weleens gebruik van gemaakt?
'Heel eerlijk: ik zeg weleens nadrukkelijk mijn naam als ik een restaurant bel waarvan ik weet dat het moeilijk is om daar een tafel te krijgen. Maar vaak weten ze in mijn geval helemaal niet wie ik ben, dus dat schiet niet op. Robert de Hoog, een vriend van mij, doet het nog mooier: hij reserveert op de naam van beroemde voetballers, Dennis Bergkamp en zo. Dat werkte wel altijd. En dan kwamen wij aan, zooitje ongeregeld. Dat deed hij altijd puur omdat hij het grappig vond om die gezichten te zien op het moment dat wij dan aankwamen. Bij klantenservices probeer ik het trouwens ook weleens, in de hoop dat ik dan sneller word geholpen. Maar meestal werkt dat voor geen meter.'

Alicia Keys zei in een interview dat roem verslavender is dan heroïne. Herken je dat?
'Absoluut, ik denk dat iedereen die er dichtbij is geweest weet dat het verslavend is, zelfs de mensen die er ontzettende weerzin tegen hebben. Ik weet nog goed dat ik drie weken in mijn eentje in Australië zat om La voix humaine te spelen. Die hele voorstelling is natuurlijk superdeprimerend, de jetlag kwam hard binnen, ik zat in een hotel in Chinatown met allemaal zakenmannen met wie ik geen aansluiting had, kortom: ik ging helemaal slecht. Dus ik dacht: weet je wat, ik ga naar het strand om mezelf wat moed in te praten. Toen kwam ik op zo'n supermooi strand met allemaal knappe, jonge surfers en was ik weer helemaal in mijn element, dus begon ik een beetje te flirten. Nou, die jongens keken me toch geschrokken aan!'

Oh nee, haha.
'Toen dacht ik: o ja, hier ben ik gewoon een 'oude' vrouw. In Nederland kijkt iedereen je toch wel vriendelijk aan omdat je 'beroemd' bent. Maar hier viel ik opeens gewoon samen met mijn leeftijd, best confronterend, haha. Dus ik ben het helemaal met Alicia Keys eens. Zelfs als je de hele dag klaagt: 'Oh, ik ben er zo klaar mee, iedereen kijkt naar me,' haal het maar eens weg en dan zul je zien dat heel veel mensen daar helemaal niet tegen kunnen. Je raakt er zo aan gewend. Iedereen wil gezien worden. Dat is de tristesse van het leven.'

Het hele interview met Halina Reijn lees je in &C's maartnummer 'Bekend, beroemd, berucht' dat nu in de winkels ligt en hier te koop is. Of lees het hier op Blendle.