En, was het zoals je had verwacht: zwanger zijn?
'Ik had eigenlijk niks verwacht, want ik probeerde over het algemeen zo min mogelijk verwachtingen te hebben. Dan kan ik ook niet teleurgesteld worden. Sowieso is zwanger zijn iets heel persoonlijks, dat ervaart iedere vrouw anders.'

Lees ook: Exclusief: &C sprak Kim Feenstra over de geboorte van zoontje Brooklyn

Was je bang voor teleurstelling omdat de zwangerschap niet vanzelf ging?
'Ik had niet gedacht dat het zo snel zou gaan, maar ik heb altijd wel het gevoel gehad: het gaat lukken. Dat komt ook doordat Stanley zo positief is. Dat ben ik zelf ook, maar hij was vaak degene die zei: 'Het gaat ons lukken. Al moet het via een draagmoeder, jij en ik krijgen een kind samen.' 

Wat fijn, zo'n optimist.
'Ja, dat is zeker een mooie eigenschap van hem. Onze eerste ivf-poging is niet gelukt. Ik denk omdat ik er toen heel gestrest over was en ineens heel anders ging leven: op tijd naar bed, stoppen met roken, geen alcohol meer, bepaalde dingen wel en niet eten. De balans was zoek, ik was er te veel mee bezig. Mijn hoofd zat niet op één lijn met mijn lijf en dat is denk ik wel belangrijk.'

Ik kan me voorstellen dat je lijf dan 'op slot' gaat. Heb je dat vervolgens allemaal losgelaten?
'Ja, compleet. Bij de tweede terugplaatsing was ik veel relaxter. Een terugplaatsing is ook wel een bijzonder proces. Weet je hoe dat gaat?'

Ongeveer, maar niet precies. Vertel?
'Stanley en ik droegen allebei operatiekleding. Stan zat op een stoel en ik lag ernaast met m'n benen wijd. We moesten onze naam en geboortedatum verifiëren en toen zagen we ons embryo zo via een lopende band eraan komen. Heel bizar. Ze laten het ook zien op camera: 'Zo ziet het eruit, het is achtcellig.' En wij tegen elkaar: acht cellen? Nou, sterk embryo.'

Lees ook: Even loeren: Kim Feenstra laat de hagelnieuwe babykamer zien

Haha. Top, stop het er maar in.
'Dat gaat dus heel snel. De eerste paar uur durfde ik niet naar de wc, bang om het eruit te plassen, haha. Stanley heeft wel foto's gemaakt van het hele gebeuren om later aan ons kind te kunnen laten zien: kijk, zo ben je gemaakt.'

Je bent heel open geweest over jullie traject. Heb je daar veel reacties op gekregen?
'Heel veel. Zo veel mensen maken dit mee, maar er wordt zo weinig over gepraat. Mensen die ik al vier jaar kende gaven ineens toe dat ze ook ivf hadden gehad. Dat laat wel zien dat er nog best een taboesfeer omheen hangt.'

Een gevoel van falen of schaamte.
'Ja, als je als man of vrouw geen kinderen op de natuurlijke manier kunt verwekken of misschien helemaal niet vruchtbaar bent, kan dat voelen als falen. Voor jezelf, maar ook tegenover je partner. Het traject naar een kindje kan een verdrietig en pijnlijk proces zijn dat soms jaren duurt. En je moet er rekening mee houden dat het misschien wel nooit lukt. Daarom ben ik er altijd open ingegaan.'

In het interview is Kim eerlijk over haar heftige jeugd en de relatie die ze met haar moeder heeft. Wat wil ze meegeven aan Brooklyn en wat vooral niet? Alles lezen kan in het novembernummer van &C 'Kinderen veranderen alles', dat nu in de winkels ligt. Dat nummer kun je ook hier bestellen of op Blendle lezen.