Anna Karolina #190: Het monster
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Ze heeft besloten een punt achter haar huwelijk te zetten. Wat Anna nu nog te doen staat, is Daan op de hoogte brengen.
Dat is de enige juiste oplossing. Het huwelijk met Daan beëindigen. Daan verdient iemand die er helemaal voor gaat en niet dit zielig hoopje verdriet dat ik ben. Damir pakt me vast bij mijn linkerschouder en knijpt er bemoedigend in.
Lees ook: Anna Karolina #189: De scheiding
'We zijn er. Kom. Het komt allemaal goed Anna, geloof me. Je hebt het in het leven niet altijd voor te zeggen en soms verlies je nu eenmaal de controle en moet je jezelf gewoon eraan overgeven.'
'Nee, laten we gaan. Laten we gaan naar die duistere plek van je, die ons de waarheid zal vertellen. Je hebt gelijk. Alleen dan kunnen we verder. Want als het inderdaad van Daan is…'
'Is dat wat je jezelf vertelt?'
'Ja, dat is precies wat ik mezelf vertel. Dat is het leven Anna, en het leven loopt niet altijd zoals je dat hebt gewild. Dat zou wel erg voorspelbaar zijn, niet?'
Ik kijk hem met rollende ogen aan en stap uit. Voorspelbaar is mijn leven allerminst. Nadat mijn bloed is afgenomen en het wangslijmvlies van Damir, zitten we zwijgend voor ons uit te staren in de wagen.
'Wanneer ga je het hem vertellen?'
'Zo meteen. Die klap van je zal al wat benodigde voorwerk hebben gedaan. Daan is niet gek. Die snapt echt wel dat nu ik met je mee ben, het gedaan is met ons. Ik zou echt niet weten wat voor zinnig uitleg ik zou kunnen geven om het huwelijk nog te kunnen redden. Ik wil het ook niet eens redden. Vandaag leg ik alle kaarten op tafel. Ik heb geen energie meer in deze helse chaos.'
Damir knikt en kijkt naar buiten.
'Ik denk dat het goed is als je bij mij komt wonen Anna.'
'Bij jou? Samenwonen? Maar...'
'Niks maar. Als we ervoor gaan dan doen we het ook meteen goed. Je hebt een stabiel thuis nodig nu, en vooral geen stress. Waar dacht je anders naartoe te gaan?'
'Nou, wat dacht je van mijn moeder? Damir, ik denk dat dat voor nu ook het beste is. Juist voor mij en de baby. Dat snap je toch wel? En ik moet echt even resetten. Ik kan echt niet weg gaan bij Daan en meteen verkassen naar jou. Ik ben geen robot. Ik moet dingen verwerken.'
'Oké. Misschien heb je ook gelijk.'
Na een rit, dat wat mij betreft langer mocht duren, staan we stil voor het huis dat vanochtend nog voelde als mijn thuis. Dat is het allang niet meer. Binnen zit een man die ik over een paar minuten ga breken, en mijn hart krimpt ineen. Damir trekt me naar zich toe en plant een kleine kus op mijn slaap.
'Ik ben er voor je. Bel me als je me nodig hebt.'
Met knikkende knieën loop ik richting de voordeur en vervolgens door de poort van de hel.
'Daan?'
Ik hoor niks. Geen antwoord, geen beweging is voelbaar in het huis. Ik ben bijna opgelucht als ik ineens het warrige hoofd van Daan zie bovenaan de trap.
'Anna, schat, je bent thuis.'
Even ben ik uit het veld geslagen. Hoezo reageert hij zo aardig?
'Hoe voel je je?'
'Ja goed. Ik ben een beetje duizelig. Volgens mij ben ik gevallen of zo. Ik kan het me niet meer zo goed herinneren. Ik werd wakker liggend voor de deur, maar maak je geen zorgen, ik voel me weer prima. Waar was je?'
Hij krabt door zijn warrige haren.'
Ik, ik was…'
Hij weet gewoon niet meer wat er gebeurd is. Hoe kan dat nou?
Lees ook: Anna Karolina #188: De vader
'Kom binnen gekkie, doe je jas uit. Fijn dat je er bent. Wijntje?'
'Maar ik kan toch geen…'
En dan besef ik dat hij niet alleen de klap van Damir, maar mijn gehele zwangerschap is vergeten.
'Nee, geen wijn. Ik ben moe.'
'Moe? Maar ik was toch echt allemaal stoute dingen met jou van plan te doen lekkere jij. Kom hier!'
Hij rent op me af en pakt me vast bij mijn middel en trekt me naar zich toe. Ik wist dat het een hel zou worden vanavond, maar ik ben ineens in een episode van de Black Mirror beland. Dit voelt eng, onvoorspelbaar en erg dreigend.
'Ik, ik ben iets vergeten. Ik kom zo terug.'
Met snelle stappen loop ik richting de deur, als deze, net voordat ik naar buiten wil lopen, voor mijn neus weer wordt dichtgeslagen door Daan.
'Jij gaat nergens heen, vrouwtje van me. Kom hier.'
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
