Anna Karolina #147: Damir ontwaakt
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Eindelijk is ze bij Damir aangekomen in het ziekenhuis, alleen staat haar een grote teleurstelling te wachten.
Hij is wakker. Damir is wakker. Ik schreeuw van binnen om zijn blik van herkenning. Zijn hand die me weer vast zal houden. Het moment dat ik me naar hem toe zal buigen om zijn lippen weer op de mijne te voelen. Het is net gebeurd, het ongeluk, maar de afstand tussen ons voelde nog nooit zo groot. Buiten adem kom ik aan bij het ziekenhuis. Na een flinke wachttijd die ik nagelbijtend doorbreng, mag ik eindelijk naar binnen.
Lees ook: Anna Karolina#145: Anna door het lint
'Doet u wel rustig aan mevrouw. De man is vanochtend wakker geworden en is nog heel zwak. Dus niet te veel en niet te hard praten alsjeblieft. Wat wel belangrijk is, is dat u rustig vertelt wie u bent en wellicht wat kleine herinneringen ophaalt. Dat kan het proces positief beïnvloeden. U heeft een half uurtje. Meer kan ik u niet geven. Hij is het meest gebaat met rust en slaap. Het zal iedere dag wat beter met hem gaan, dus heb geduld.'
Ik knik en stap naar binnen. Damir ligt in bed en kijkt strak voor zich uit. Mijn ogen worden vochtig en ik ga op de stoel naast het bed zitten.
'Damir, ik ben het. Kijk naar me.'
Hij maakt geen aanstalten om mijn kant op te kijken.
'Kijk nou eens naar me. Ik ben het.'
'Ga weg.'
Ik krimp radeloos ineen. En dan nog harder en bruter:
'Ga weg. Ik ken jou niet.'
'Je kijkt verdomme niet eens.'
Het blijft oorverdovend stil en ik hoor alleen mijn eigen, nu inmiddels, zware ademhaling. Ik pak zijn hand vast, maar die trekt hij met een harde ruk weer weg.
'Ga. Of moet ik iemand erbij roepen?'
'Ik ben het, Anna. We komen net terug uit Marrakesh. Anna, mijn naam is Anna. We hebben elkaar ontmoet in Tilburg. Weet je nog de nacht dat we elkaar voor het eerst zagen. Ik durf het nu pas toe te geven aan mezelf, maar toen wist ik het eigenlijk al. Er was iets, er is iets tussen ons. Probeer het je te herinneren, alsjeblieft Damir.'
Ik sta op, buig me naar hem toe en wil hem een kus geven als ik uit het niets naar achteren wordt getrokken.
'Mevrouw, ik moet u vragen om te gaan. Dit is precies waar ik bang voor was. U maakt de patiënt in de war. Dit helpt totaal niet.'
De monotone stem van de arts doet me schrikken en totaal van slag ren ik weg. Dit kan niet waar zijn. Hoe kan hij niet meer weten wie ik ben? Ik voel me op mijn vingers getikt als een onnozel kind. Het schaamrood kleurt mijn wangen die gloeien als hete kolen. Ik pak mijn fiets en begeef me jankend weer terug richting kantoor. Nu ben ik ze allebei kwijt. Als dit een vriendin zou zijn overkomen, zou ik haar met alle macht tot bedaren willen brengen en haar doen inzien dat ze de tijd die haar gegeven is moet gebruiken om na te denken wat ZIJ wil. Maar ik wil dit niet. Ik wil niet wachten. Waarom wordt alles ineens on hold gezet? Het was zo klaar als een klontje. Ik zou alles opbiechten aan Daan en dan zou het verhaal van Damir en mij echt beginnen.
Ik knal bijna tegen de schuifdeuren van het kantoor, die vandaag trager lijken dan anders en stap gehaast de lift in. Fuck, ook dat nog. Jessica kijkt me breed glimlachend aan en het liefst zou ik haar nu een klap op haar blije smoel geven, puur om mijn frustratie te uiten.
Lees ook: Anna Karolina #144: Terug in de realiteit
'Hey Anna, dus jij hebt die extra job gekregen! Mega cool. Hey, even een ander vraagje, heb je de volledige naam van dat lekkere mannelijke model dat we via jou in Marrakesh ter beschikking hadden. Ik ben de credits aan het doen bij de shoot. Moet vanmiddag af.'
'Ik ga zo kijken', antwoord ik bits.
'Oh en er is bezoek voor je. Die kerel, die vage waar je zo serieus mee aan het praten was halverwege de shoot.'
Zonder om te kijken snel ik de lift uit. Ik wil antwoorden, en wel nu!
Wordt vervolgd
