Anna Karolina #85: Wijze raad
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Deze week krijgt Anna liefdesadvies van een oudere man naast haar in het vliegtuig.
Waarom duurt de reis terug altijd korter dan de reis ergens naartoe? Ik ben nerveus en had gehoopt op meer tijd om na te denken.
'Wilt u nog iets drinken mevrouw?'
De stewardess kijkt me alleraardigst aan. 'Vodka', antwoord ik. Ik zal me vast aanstellen, maar sterke drank maakt me helder.
'Gaat het wel meisje? Ik wil me nergens mee bemoeien, maar dit is je derde vodka binnen een half uur.'
Een oudere man naast me kijkt me vertederend aan. Normaal gesproken zou ik alleen denken: waar bemoei je je mee, ouwe, maar vandaag voel ik spraakwater opkomen waar ik geen halt toe kan roepen.
'Ik ben gewoon bang. Even wat moed indrinken.'
'Bang? Waarvoor meisje?'
'Het leven. De liefde. Weet ik veel. Alles.'
'Aha, liefde. Vertel.'
Ik krijg mijn glas aangereikt en begin te praten. Beknopt en onsamenhangend komt het verhaal van mijn jarenlange gedoe met Daan eruit.
De man begint hardop te lachen.
Lees ook: Anna Karolina #84: Gewoon doen
'Zal ik je eens een verhaal vertellen? Tijdens mijn studie ontmoette ik Lisa. Het was het mooiste en slimste meisje van de campus. Iedere man was verliefd op haar. Ze was prachtig, bijna onaards. Een schoonheid zoals ik daarna nooit meer gezien heb. Ze was altijd bezig met boeken, toneel, ze leek niet eens tijd te hebben voor liefde. Dus toen begon ik haar gedichten te schrijven. Anoniem. Ik gooide iedere avond een nieuw zelfgeschreven gedicht in haar brievenbus in de hoop dat ze daardoor niet zomaar zou zwichten voor een ander totdat ze wist van wie de gedichten waren. Het werkte. Ik heb haar nooit aan de arm van een man gezien. Pas twee jaren later kreeg ze door van wie de gedichten afkomstig waren en daarna waren we onafscheidelijk.
Ik beschouwde mezelf als de gelukkigste man ooit. Dat gevoel duurde welgeteld acht maanden, totdat het onvermijdelijke noodlot toesloeg. Ze maakte het uit. Mijn alles zei dat de liefde haar te veel werd en dat ze haar focus op haar studie en toekomst moest richten. Ik was kapot, gebroken, mijn levenslust was geheel verdwenen. Mijn studiepunten kon ik op mijn buik schrijven. Alles waar ik voor stond vóór ik haar ontmoette was vernietigd. Zij was mijn alles. En met haar vertrek was ik dus ook alles kwijt. Tot de dag dat ik wezenloos op bed lag in mijn kleine studentenkamer en een simpele berekening uitvoerde in mijn verslagen brein. Hoe kon het dat uit alle biljoenen mensen op aarde er één was die zo’n grote invloed kon hebben op mij? Hoe was het mogelijk dat ik deze persoon mijn hele leven liet bepalen? Was dat liefde?'
Hij blijft stil en kijkt me aan.
'Ehm, ik neem aan van niet.'
'Nee, natuurlijk niet. Liefde hoort niet moeilijk en ingewikkeld te zijn. Liefde is iets moois en komt vanzelf naar je toe. Het najagen, afdwingen, het heeft allemaal geen zin. Ik heb Lisa met mijn gedichten proberen te betoveren, maar dat was niet echt, het was een illusie.'
'Wat gebeurde er verder met Lisa dan?'
Lees ook: Anna Karolina #83: Afwijzing
'Niks. Toen ik eenmaal de conclusie had getrokken dat het ongehoord was om haar zoveel macht over me te geven liet ik het los. Ik stapte uit bed, ging onder de douche, kamde mijn haren en deed mijn eerste stappen als volwaardig individu buiten. Ik heb nooit meer iemand zover laten komen om mij dat gevoel van verloren zijn te geven. Ik heb veel vrouwen daarna gekend, velen liefgehad, maar nooit zo als de mooie Lisa. En ik ben blij toe. Dat gevoel gun ik niemand.”
'Fasten your seatbelts, we are ready for landing.'
'Ehm, en wat moet ik hiermee?'
Hij glimlacht, knipoogt en knijpt in mijn hand.
'Jij weet heel goed wat je hiermee gaat doen.'
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina
