Anna Karolina #133: Vierde rij rechts
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Ze kan de verleiding niet weerstaan en kan zichzelf wel voor haar kop slaan van waanzin, maar stiekem geniet ze er heel erg van.
Misschien was het beter geweest als ik iets langer had gewacht, maar de onrust in mijn lijf overheerst al mijn daden en ik stap doelgericht richting de eerste klas. De steward ziet me op hem afstevenen en doet met een slinkse lach het gordijntje opzij.
'Vierde rij rechts', fluistert hij zacht in mijn oor.
Lees ook: Anna Karolina #132: Twee mannen, één vliegtuig
Ik kan best zeggen dat ik in mijn leven tot nu toe geen gebrek heb gehad aan spanning, toch dit is van een totaal nieuwe orde. Je verloofde bedriegen op een tiental kilometers boven de grond is geen kattenpis.
De ruimte is vrijwel leeg, op een enkele passagier na. Eerst zie ik zijn puntige leren schoenen, dan het donkergrijze pak, zijn sterke polsen en de klauwen die uit het nette pak steken. Dan als klap op de vuurpijl zijn brutale blik die eerst bozig, dan verwonderd en uiteindelijk grijnzend terug staart.
'Anna, je bent er. Ga zitten.'
'Damir, ik, ik heb geen idee wat we aan het doen zijn. Dit kan nooit goed gaan. Daan zit verdomme een paar meter hiervandaan nietsvermoedend een krant te lezen.'
'Rustig maar. Kom hier!'
Damir weet duidelijk hoe hij me af kan leiden van het rottige schuldgevoel en beneemt me de adem door zijn mond hongerig hard op de mijne te drukken. Zijn diepe, kruidige smaak vult me en ik kan nergens anders meer aan denken dan het terugkussen van deze heerlijke man. Mijn hand reikt als vanzelfsprekend naar zijn zwarte lange haren en ik kus hem diep en gulzig terwijl ik zijn hoofd meer en meer naar me toe trek. Alles glijdt en voelt nat aan down under en ik schrik van mezelf en van wat er nog allemaal gaat komen. Mijn benen vouwen zich over elkaar heen en wrijven tegen elkaar aan om de begeerte te kietelen.
Damir trekt als een bezetene zijn colbert uit, doet de bovenste knopen van zijn overhemd los en draait zich in volle aanval mijn kant op.
'Je weet wat ik nu ga doen. Zit stil en geef je over aan mij, Anna.'
Ik knik, open mezelf en geef hem alle ruimte. Het kan niet anders dan dat zijn hand koel aanvoelt, want het is gloeiend heet tussen mijn benen.
'Meisje toch. Ik denk dat we eerder klaar zijn dan je denkt. Niet bang zijn, je bent zo weer terug.'
Mijn lijf wurmt zich van genot in alle mogelijke bochten. Ik bijt pijnlijk op mijn onderlip om te voorkomen dat ik het uit ga gillen zo meteen.
'Dit had ik gedurende de gehele vlucht willen doen met je. Je helemaal week maken. Happend naar adem. Vermoeid en verstrooid zou je aankomen op bestemming. Ik zou je meenemen naar mijn suite en je daar zachtjes in een warm bad laten glijden…'
Ik kijk hem smekend aan. Mijn klit voelt opgezwollen, groot en hard. De geiligheid stroomt door mijn lichaam door zijn ronddraaiende bewegingen. Ik sta op springen. Alle prikkels voeden mijn lust en ik stop mijn hand in mijn mond om te voorkomen dat ik mijn lippen kapotbijt van verlangen naar alles wat deze man me nog te geven heeft.
'Ik hou het niet meer, Damir. Mijn hemel, ik, ik ga komen…'
'Toe maar. Schatje, dit is pas het begin.'
Lees ook: Anna Karolina #131: Harde kern
Zijn linkerhand drukt nu op mijn wijd opengesperde mond, terwijl zijn rechterhand doorgaat met het gevaarlijke spel. De tranen staan in mijn ogen en ineens overspoelt de golf der waanzin over me heen. Alles trilt en schudt. De zenuwen van zonet, de boosheid richting Daan, het maakt allemaal plaats en wordt verwoest door allesvernietigende passie. Ik kruip helemaal weg in de stoel en het enige dat ik nu zou willen is in slaap vallen, hier, bij hem.
'Ik denk dat het tijd is dat u teruggaat.'
De alleraardigste steward gebaart zenuwachtig en wijst achter het gordijn. Shit, ik hoor de stem van Daan steeds dichterbij komen. Ik sta snel op en laat mezelf vallen in de armen van de steward.
'Help me.'
'No worries, komt goed. Meneer, uw vrouw is hier.'
'Anna, schat, wat doe je hier helemaal? Ik was je kwijt. Kom maar, ik neem het wel over.'
Daan neemt me in zijn armen en ondersteunt me richting rij 19.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
