Anna Karolina #74: De gevallen vrouw
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. In Berlijn komt Daan woest op Anna afrennen en ze begint de controle te verliezen.
'Anna, verdomme, blijf staan.'
Alles lijkt in slow motion om me heen te bewegen. Ik voel hoe ik J. loslaat, me omdraai en hoe Daan op ons af komt rennen. Hij is rood aangelopen en woest. Hij pakt me stevig bij mijn armen vast en begint me door elkaar te schudden.
'Waar ben je mee bezig Anna? Wat is hier aan de hand? Ben je me achterna gereisd? Denk je echt dat dit ons vooruit helpt? Fuck Anna, waarom doe je dit?'
'Hey hey, keep your hands away from her. Who the hell are you?'
Lees ook: Anna Karolina #73: De zoen
Arme J. Die snapt er natuurlijk de ballen van. Hij is ineens midden in een domestic akkefietje belandt. Die zal zich de volgende keer wel twee keer bedenken voordat-ie een chick van de grond raapt.
'Zeg tegen die gast dat-ie op kan rotten wil je?'
De macht die Daan over me heeft begint te werken. Ik word zwakker met de seconde. Je zou toch hopen dat je sterker wordt van liefde, maar niets is minder waar. Ik ben een voddenpop. Ik voel me wegzakken in drijfzand en ik verlies de controle. Controle die ik schijnbaar nooit heb gehad. Ik weet niet meer wie ik ben en wat ik wil. Ik kijk naar links en zie de brutale kop van J. De theatrale bedoeling van deze hele situatie schijnt hem te vermaken, want hij staat met een grimas neer te kijken op Daan. Een sprankje bluf komt naar de oppervlakte drijven en ik open mijn mond.
'Hou toch op. Daan, alsjeblieft. Ja, verdomme, ja. Ik ben je achterna gereisd. Naar fucking Berlijn. Zo zielig ben ik blijkbaar wel ja. Is trouwens niet zo heel ver hoor, dus zo bijzonder is dat allemaal niet. Maar daar gaat het helemaal niet om. Het gaat erom dat ik het zat ben. Zat om maar steeds rekening te moeten houden met jou. Met jouw fratsen en zogenaamde geheime plannen waar je nooit maar dan ook nooit alle details van weggeeft. Een werkreis? Rot toch op man. Je bent een feestje aan het bouwen onder werktijd. En waar heb jij je entourage vandaan gehaald. De telefoongids?'
'Duidelijk. Het heeft het ook helemaal geen zin. Jij weet alles beter. Jouw waarheid is de enige waarheid Anna. Je zult me toch niet geloven, dus waarom zou ik überhaupt nog een poging wagen. Veel plezier met je nieuwe vlam. Adieu.'
Daan wuift met zijn hand en stapt met harde passen weg van ons.
'Waar ga je heen?'
Lees ook: Anna Karolina #72: Redder in nood
Mijn stem klinkt zwaar en bijna mannelijk. Daans definitieve stap voelt als een klap in mijn gezicht. Ik kijk om me heen en zie alleen maar vreemde blikken. De enige die ik herken is Daan en die staat nu aan de vijandelijke kant met zijn rug naar me toe gedraaid. En dan begint het. Alles draait weer. Nee he. Ik ga weer vallen.
'J…'
'I got you.'
Weer is het donker, ik glijd weg. Ik voel de koude harde grond onder mijn lichaam en laat mijn hoofd op de straatstenen rusten. Weg. Weg van alles. Links of rechts, ik heb geen idee wat ik wil. J. zal me vermoedelijk naar het hotel brengen. Ik ben veilig. Ik weet niks meer. Duisternis. Het wordt weer warm. Ik hoor geroezemoes. Iemand die ijsberend door een ruimte loopt. Het ruikt er vreemd. Nieuw. Ik lig weggezonken in een zacht bed. Verse lakens. Dit is niet het huis waar ik vanochtend wakker geworden ben. Ik krijg mijn ogen nog niet open. Alsof mijn lijf nog niet mee wil werken. Ik ben er bijna. Het wordt licht.
'Lieverd, schat, kom. Doe je ogen open. Anna. Kom.'
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
