Anna Karolina #172: De cold shoulder
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Nog vrijend op de straat slaat de stemming om als Anna's kus en liefdesverklaring niet worden beantwoord door Damir.
Hij voelt zo goed. Het is niet normaal wat deze man met me doet. Zijn mannelijkheid vult me dusdanig dat ieder moment zonder hem incompleet voelt. Hij laat een vuur in me ontstaan, een verlangende hitte, en mijn verleden gaat voor mijn ogen in vlammen op.
Lees ook: Anna Karolina #171: De vrijpartij
'Ik kan niet wachten. Damir, ik kan niet wachten om met je te zijn. Echt met je te zijn. Ik heb gekozen en nu wil ik alles. Wat voel je goed. Ik wil je overal.'
Mijn hart smelt. Deze man gaat de mijne worden en daar gaat nu niks of niemand meer tussen komen. Dit is het begin van ons leven.
Hij blijft doorstoten, steeds sneller en harder nu. We zijn voor elkaar gemaakt. Zo voelt het dus als je het echt weet. De versmelting, de overheersende kracht van twee mensen die één worden. Ik begin nu steeds harder en dieper te hijgen en voel dat hij het ook niet lang meer houdt. Ik bevochtig mijn vinger tussen zijn natte lokken en stop deze tussen mijn benen. Ik voel hoe mijn hoogtepunt als een razende sprinter eraan zit te komen en verkramp mijn lijf in afwachting ervan.
'Damir, ik ben van jou. Je mag alles met me doen. Alles.'
Hij kijkt me nu strak aan en zijn ogen kleuren zwart. Met een brul komt hij schokkend klaar.
'Ik kom ook. O mijn hemel, ik kom.'
Een gil ontsnapt aan mijn lippen. Een glimlach vormt zich op mijn gezicht. Ik streel zijn haren en druk mijn lijf tegen het zijne aan. Ineens verstijf ik. Zo heet en levendig als hij zonet nog voelde, zo koud en bijna onmenselijk voelt hij nu. Ook al zit hij nog in me, hij lijkt ineens ver weg. Ik kus zijn voorhoofd en probeer mezelf nog dichter tegen hem aan te drukken. Ik wacht op zijn hand die me grijpt en tegen zich aantrekt, maar niks hiervan gebeurt. Hij smaakt zoutig en klam. De regen valt nu nog harder naar beneden en ik kan mijn ogen bijna niet openhouden door de ontelbare druppels.
'Ik hou van je, Damir', fluister ik nu.
Mijn maag draait zich vast in een knoop die eerder nerveus dan verliefd aanvoelt. Hij beantwoordt zowel mijn kus als mijn liefdesverklaring niet en stroopt me nu langzaam van zich af. De duisternis en de regen waren net nog de allermooiste romantische achtergrond voor ons moment, maar lijken nu eerder het decor voor een dramatisch einde. Ik ril zowel van mijn heftige orgasme als van de angst voor wat er nu gaat komen.
'Damir, is alles oké?'
Damir knikt en probeert al springend zijn natte broek weer op te hijsen. Ik voel me instant ontnuchterd en ontredderd.
'Je kunt het me maar beter nu vertellen, dan dat ik mijn hele leven overhoop gooi.'
'Je wil toch niet zeggen dat je nu nog twijfelt of dat hele circus van een bruiloft doorgaat?'
'Nee, zeker niet. Dat is niet wat ik zeg. Ik weet wat ik wil. Ik wil een leven met jou. Dat zeg ik net. Maar je doet ineens zo gek, zo afstandelijk.'
'Anna, dat is gewoon wie ik ben. Kom, sta op. Of wil je nog langer in die regen zitten?'
'Oké, maar hoe gaan we dan verder? Wat gebeurt er nu?'
Hij zucht diep.
Lees ook: Anna Karolina #170: Het einde van Damir
'Kom, we gaan.'
Ik laat me meetrekken naar de limousine en wankel als een verzopen katje de auto in. Damir geeft de chauffeur een adres door en kijkt strak voor zich uit. Ik steun met mijn natte hoofd tegen zijn schouder aan en hoor nu hoe hard zijn hart tekeer gaat binnenin hem. Ik blijf liggen. Durf hem niet aan te kijken.
'Mevrouw, er is zonet gebeld voor u. Ene Julia en Jessica. Ze wachten op u.'
Ik ga rechtop zitten en ben ineens klaarwakker.
'Shit, ja, Jessica is natuurlijk nog bij Juul. Die vragen zich af waar ik gebleven ben.'
'En waar ik ben.'
Damirs stem klinkt zwaar en krachtig. Hij schraapt zijn keel en zucht nu geïrriteerd.
'Julia zal inmiddels echt wel doorhebben dat wij samen zijn. Eén plus één is twee. Ze zal die hele Daan van jou ook al ingelicht hebben, ben ik bang.'
'Nee joh, dat doet Juul niet. Die zou me dat nooit aandoen.'
'Weet je dat wel zo zeker?'
Niks aan dit alles voelt nog goed.
'Ik wil weg. Damir, alsjeblieft, haal me hier weg.'
'Wat bedoel je?'
'Weg, weg uit Nederland. Kan dat?'
'Dat meen je niet? Jij wilt nu weg? Terwijl morgen je bruiloft is. Anna, dat kan je niet maken. Als we iets van een toekomst samen willen hebben moet je dit aangaan. Ik wil niet stiekem als een bange hond met zijn staart tussen de benen vluchten. Ik ben serieus. Je gaat dit doen.'
Ik ben nog nooit in mijn leven zo angstig geweest.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
