Anna Karolina #171: De vrijpartij
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. De trouwerij en Daan lijken verleden tijd als Anna zichzelf definitief overgeeft aan Damir. Midden op straat.
Ik ren over het zwarte asfalt. Buiten de limousine, Damir en mij is het geheel verlaten hier op de weg. De lantaarns geven me net genoeg licht om als een landend vliegtuig de juiste richting te vinden. Damir staat met zijn lange, natte lokken, omhuld door de schemering van de nacht, ietwat beduusd naar me te staren.
Lees ook: Anna Karolina #170: Het einde van Damir
Soms is weglopen het beste wat je kan doen, om meteen binnen enkele tellen te voelen dat je zonet de meest onnatuurlijke keuze hebt gemaakt. Je onderbuikgevoel laat je nooit in de steek. Alles verkrampt, je ingewanden verstrengelen zich nog strakker in elkaar, en het dwingt je tot het herzien van je besluit.
Mijn borst brandt van liefde voor deze man. Ik kan niet terug naar Daan. Hoe tragisch dit zich allemaal ook zal ontvouwen, ik moet luisteren naar de stem in mijn hoofd die me terechtwijst en vertelt dat deze man de weg is die ik in moet slaan. Maar hoe moet het dan morgen? Hoe moet het met de bruiloft? Hoe ga ik dit ooit aan Daan uitleggen? Mijn angst verwaait in de wind.
'Damir, Damir! Wacht.'
Hij staat als versteend en zijn ogen staan glazig.
'Anna.'
'Pak me vast.'
Ik druk mezelf alsof mijn leven ervan afhangt tegen zijn lijf aan. Damir voegt zich onder mijn greep en laat me toe in zijn krachtige armen. Zijn spieren spannen zich en drukken me stevig vast. Geketend aan elkaar voel ik me in de zevende hemel. Dan pakt hij me bij mijn kin vast en kijkt me vol dreiging aan.
'Weet je het zeker?'
'Ja. Laat me nooit meer gaan. Je hebt gelijk. Ik kan niet trouwen met Daan. Ik, ik hou van jou. En al weet ik dat het belachelijk klinkt, want zeg nou zelf, wat weet ik eigenlijk van je, ik voel het, mijn hart voelt het, mijn hart heeft gesproken. Het kiest voor jou. Ik wil jou.'
'Anna.'
Mijn naam klinkt voor de tweede keer uit zijn mond, nu vol verlangen en belofte. Ik zoek naar zijn lippen, en geef hem de hitte door die in mij woedt. Een storm aan gevoelens en nooit eerder ervaren emoties kronkelt om ons heen als een tornado. Alles wat me voedt zit in onze kus. Ik proef mijn toekomst en het smaakt naar zoveel meer. Zijn stijve drukt pijnlijk tegen mijn heup aan en het maakt me niet uit dat we buiten staan, dat een wagen op kleine afstand van ons vandaan staat en dat ieder moment een passant voorbij kan rijden. Ik moet hem in me voelen. Ik moet de passie en het verlangen in me bevredigen.
Doelbewust pak ik hem bij zijn leren riem, doe deze snel open en knoop zijn broek los. Met een harde ruk trek ik zijn broek naar beneden. Hij was altijd al groot, bonkend en o zo heerlijk, maar het lijkt alsof hij nu met geen mogelijkheid gaat passen, zo gezwollen en strak staat hij voor me. Mijn onderlijf maakt zich klaar voor zijn intreding en ik zou zweren dat het niet de regen is, maar mijn geil dat over mijn benen naar beneden druipt. Er zijn geen woorden meer nodig, hij weet heel goed wat ik wil en aan zijn krachtige, wilde bewegingen te voelen, zitten we op precies dezelfde frequentie.
'Ik wil je zo graag, Anna. Maar ik weet niet of dit het goede moment is. Ik…'
'Het moet. Alsjeblieft, het moet.'
Lees ook: Anna Karolina #168: Damirs kan van het verhaal
Damir gaat op het natte wegdek zitten en trekt me op zich. Zijn broek zit nog rondom zijn kuiten gewikkeld. Zijn lid en zijn gespierde bovenbenen glanzen in de regen, naakt en in volle glorie. Met een harde ruk trekt hij mijn string kapot en klaar voor alles ga ik boven zijn mannelijkheid hangen. Ik wil dit alles in mijn hoofd graveren. De trouwerij van morgen lijkt nu al iets uit een ander leven. Daan een liefde uit het verleden. Ik weet dat ik uitgekotst zal worden door al mijn vrienden en familie, laat staan die van Daans kant, maar dat alles weegt niet op tegen hetgeen dat onder me ligt.
Damir drukt zijn ene hand op mijn rug en reikt met zijn andere hand tussen mijn benen. Ik pak hem bij zijn lange haren vast, trek eraan, en blijf hem onafgebroken aankijken terwijl ik me nu langzaam op zijn harde laat zakken. Een kreet klikt uit mijn mond en mijn vooruitziende blik had het bij het goede eind. Hij is nog nooit zo groot geweest.
'Toe maar schatje, rustig.'
Hij fluistert de woorden en duwt zichzelf nu ietwat dwingend omhoog. Mijn ogen draaien weg en ik ervaar een genot dat me doet verdwijnen tussen de sterren in de nacht.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
