Anna Karolina #165: De hongerige zoen
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Na wat lijkt op een eeuwigheid staat Anna eindelijk weer oog in oog met Damir en dit doet haar van alles beseffen.
'Hi.'
Damir kijkt zoals alleen hij naar me kan kijken. Dwars door me heen en diep in mijn donkerste hoeken. Alsof mijn stoffelijke zelf oplost in de lucht, zo voelt het weerzien. Het voelt alsof alle vragen die ik mijzelf ooit stelde instant worden beantwoord. Alle vraagstukken opgelost. Alsof je ziel precies dat krijgt waar het haar hele leven tot nu toe naar op zoek is geweest. De vervolmaking. Het vinden van die ene persoon die je eindelijk het gevoel geeft dat je precies goed bent zoals je bent. Alles kleurt helderder en ik heb me nog nooit zo wakker en bewust van alles gevoeld.
Lees ook: Anna Karolina #164: Oog in oog met Damir
Pas nu besef ik, binnen deze paar tellen, dat wat ik met Daan heb, van een totaal ander kaliber is. Door Daan ben ik in een hokje geduwd, door Daan werd ik 'de andere vrouw'. Door Daan kon iedereen die ons verhaal zou horen een oordeel over me vellen. Ik ben degene geweest die het met een bezette kerel heeft aangepapt. Ik dook iedere keer weer met hem het bed in. Ik was de slet. De hoer. Verraadster van mijn zusters. Al zou ik het nooit toegeven, toch voelde ik me iedere keer te min. Te min om een heuse relatie aan te gaan, te krijgen. De verloving met Daan is puur een poging om aan mezelf te bewijzen dat ik meer was dan de bijvrouw. Dat ik wel degelijk een vrouw ben waar hij een relatie mee aangaat. Maar voor wie doe ik dit eigenlijk nog? Wie hou ik voor de gek?
'Hé, hallo, ben je je tong verloren. Zeg je niks terug?'
Juul port me in mijn zij.
'Ik weet niet wat ik moet zeggen,' zeg ik broodnuchter.
Damir schudt zachtjes met zijn hoofd en onze blikken kruisen elkaar. Ik zie dat hij me aanvoelt, dat hij weet wat zich binnenin me afspeelt.
'Ik had jullie niet verwacht. Julia, kan je uitleggen wat er aan de hand is?
'Nou, dat ga ik je uitleggen. Anna is ervan overtuigd dat jullie iets hebben. Dat ze van je houdt. Dat jullie verliefd zijn op elkaar. Dus ik dacht, ik zal mijn vriendin even uit haar droom helpen en haar naar je toe brengen, zodat je haar kan verlossen uit haar dagdroom.'
Damirs kaken staan loeistrak. Hij bijt opgefokt op zijn lip. We lijken wel twee pubers, die betrapt zijn op winkeldiefstal en ter verantwoording zijn geroepen bij een wijkagent. Ook hij blijft net als ik zwijgen.
'Nou, dat wordt een interessant gesprek. Kom.'
Julia loopt als eerste over de drempel het huis in. Damir en ik blijven staan. Ik trek mijn wenkbrauw op. Geen kus of knuffel of niks, het is duidelijk dat die twee niks met elkaar hebben. Hij lijkt mijn gedachten te lezen en komt dichterbij.
'Ga mee in mijn verhaal Anna. Alsjeblieft.'
'Waarom zou ik naar jou luisteren? Ik moest je toch loslaten? Doorgaan met mijn leven.'
Ik probeer stoer te doen, maar het heeft geen zin. Damir fluistert de woorden in mijn linkeroor en ik zou zweren dat er een bloem in mijn hart tot bloei komt. De blaadjes vouwen zich open en een warme zonnestraal dringt diep in me naar binnen.
Lees ook: Anna Karolina #163: Juuls slinkse plan
Zijn stoppelbaard schraapt langs mijn wang en ik hou het niet meer. Ik pak hem beet met mijn beide handen en duw mijn tong bij hem naar binnen. Ik heb hem te lang gemist. Mijn lijf is uitgehongerd en uitgedroogd. Zijn twee klauwen pakken me bij mijn middel vast en trekken me naar zich toe. Deze keer komt er geen bullshitverhaal, deze keer kust hij me terug met al zijn kracht en onbekende duisternis. Ik weet niet wat er zich zometeen achter deze deuren gaat afspelen, maar ik kan, in tegenstelling tot mijn zogenaamde vriendin, niet aan hem voorbijlopen zonder mezelf tegoed te doen aan zijn alles. Wat zij hebben kan nooit hetzelfde zijn als wat ik met hem heb. Als zij hem zou kennen zoals ik hem ken zou ze hem nooit, maar dan ook nooit zo koud en onverschillig zijn gepasseerd.
Zijn zoete, kruidige liefdeshoning vult mijn mond. Ik slik hem door en voed mezelf.
'Joehoe, komen jullie nog?'
We schrikken op uit onze versmelting en kijken elkaar bloedserieus aan.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
