Anna Karolina #209: Op het nippertje
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. De strijd tussen Isabella en Anna barst los. In het ziekenhuis gaat het er hevig aan toe.
Ook al voel ik me zwak, de kracht die ik ervaar denkend aan ons kindje en aan de toekomst samen met Damir, verwarmt mijn hart. Ik kan bijna weer voelen hoe mijn lippen de zijne raken. Hoe zijn sterke armen me in zich houden en naar zich toe trekken. Zijn geur. Oh zijn geur. Alles hier ruikt plastisch en onmenselijk. Ik wil zijn warmte weer voelen. Zijn kracht in me. Zijn lange haren voelen kriebelen op mijn borsten. Zijn blik zien op het moment dat hij in me komt. Ik mis ons. Het heeft lang genoeg geduurd, dat het lot ons uit elkaar heeft gehouden.
'Haal die grijns van je smoel.'
Lees ook: Anna Karolina #208: Wie is er nog te vertrouwen?
Ik schrik en kijk in de ogen van, nee dat kan niet waar zijn, Isabella!? Maar zij is toch beschoten? Hoe kan het dat ze hier voor me staat? Mijn hand reikt naar de knop voor assistentie, maar ze is te snel en grijpt me hard bij mijn polsen vast.
'Wij gaan eens even babbelen.'
'Maar je was gewond?'
'Het doet er niet toe wat jij allemaal denkt. Ik ben hier om een einde te maken aan iets wat allang klaar had moeten zijn.'
Haar gezicht is bijna uitdrukkingsloos en dat maakt me alleen maar banger.
'Alsjeblieft. Ik ben zwanger. Laat me alsjeblieft met rust. Ik geef je alles wat je wilt. Alles. Alsjeblieft.'
'Ik weet dat je zijn kind draagt. Dat is ook het hele probleem met jou. Jij hebt hem aan je verbonden voor het leven. Jij hebt alles verpest.'
'Wat bedoel je daarmee? Wat wil je van hem? Je was hier niet eens.'
'Geef het op, trut. Hij is van mij. Ik ben de vrouw van Sebastiaan. Kies maar.'
Ze kijkt walgend naar mijn buik en ik vouw mijn handen erover.
'Ben je gek geworden. Je snapt zelf toch ook wel, dat als je ons kindje iets aandoet, hij nooit, maar dan ook nooit, in jouw leven zal zijn.'
De adrenaline die nu door mijn aderen stroomt, geeft me onverwacht kracht om omhoog te komen, me los te rukken en Isabella nu bij haar polsen vast te klemmen.
'Je blijft van mijn gezin af. Ik weet niet wat je denkt te doen hier, maar ik ben voor eens en voor altijd klaar met iedereen die mijn leven wil saboteren.'
Lees ook: Anna Karolina #207: De mindfuck
Ze is duidelijk van haar apropos door mijn handeling en slipt over de gladde vloer. Ik laat haar vallen en zo snel ik kan probeer ik langs haar heen de deur te bereiken. Het mislukt en voor ik het weet ligt ze op me en vouwt ze haar klauwen om mijn hals. Ik kijk haar recht in de ogen aan. Ik kan nu niet sterven. Dit kan niet mijn einde zijn. Ik zwaai met mijn armen en bonk op de deur, in de hoop dat iemand me hoort. Ik zie haar verwrongen kop boven me. Ze zet kracht bij en ik voel hoe mijn lijf verkrampt. Ik heb niet lang meer, hulp moet nu echt komen. Nu. En dan, alsof ik een vuurbal heb ingeslikt, duw ik mijn heupen omhoog en hoor hoe haar hoofd tegen de deur aan klapt. Het moet een harde dreun zijn geweest, want ze ligt bewusteloos op me. Ik wring mezelf los en hijg na.
'Mevrouw, wat is hier gebeurd?'
Een verschrikte zuster kijkt me met haar grote ogen aan en ik weet geen woord uit te brengen.
'Laat me erdoor.'
Ik hoor de ernstige stem van Damir en slaak een zucht van verlichting. Eindelijk. Ik reik met mijn armen omhoog en voel me eindelijk vredig, als ik zie hoe hij neerzakt bij het bewusteloze lijf van Isabella en de haren uit haar gezicht strijkt.
'Wat heb je gedaan, Anna?'
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
