Anna Karolina #90: Fatale ontmoeting
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Deze week ziet Anna zichzelf al helemaal voor zich als bruid, maar ze wordt ruw uit haar fantasie gerukt.
Ik word hardhandig losgerukt. Pas dan besef ik dat ik niet meer op de bank naast Daan zit. Ik herken de gordijnen. Ik ben bij haar, bij het monster van de overkant.
Lees ook: Anna Karolina #89: Slechte herinneringen
'Anna stop!'
Alles draait. Ik zie vage verschrikte blikken van Monique en Daan die me allebei aankijken alsof ik een ufo ben.
'Wat is er gebeurd? Waarom kijken jullie zo? Wat heb ik gedaan?'
Daan houdt zijn armen voor Monique en ik snap er niks van.
'Haal me hier weg, Daan.'
'Het is beter als je gaat Anna. Je maakt alles toch alleen maar kapot.'
'Waar heb je het over? En laat dat wijf los.'
Daan drukt Monique steviger tegen zich aan, buigt zich en kust haar voor mijn ogen.
'Daan alsjeblieft, niet doen, alsjeblieft. Kom. Laten we naar huis gaan.'
'Wij gaan nergens meer naartoe.'
Helemaal bezweet word ik wakker. Ik kijk om me heen. Daan ligt vredig naast me. Ik pak mijn telefoon. Ben geheel de kluts kwijt. Er lijkt geen vuiltje aan de lucht. Het is diep in de middag. Wacht even, dus dat hele voorval met dat elastiekje en die ordinaire string is nooit gebeurd? Alles is zoals het was? Ik kruip het bed uit. Het was een droom. Een benauwde, misselijkmakende dagdroom. Maar één ding weet ik zeker: we moeten als de sodemieter dit huis uit. Hier kan geen ton salie tegenop. De geesten uit ons verleden en heden mogen geen invloed hebben op onze toekomst. Ik kleed me zo snel mogelijk aan, schrijf een briefje en sprint de deur uit. Ontwaakt uit die nachtmerrie voel ik me smerig en zo fris als een hoentje tegelijk. Ons leven gaat nu echt beginnen.
Al die wijven, al die exen, eruit met de hele mikmak. Ik ga wat spullen pakken thuis, lekker douchen en zo snel mogelijk weer naar mijn man. Mijn mooie Daan. Mijn alles. Het is niet ver en ik voel een paar druppels op mijn verhitte hoofd vallen. Hoe iets vervelends ineens zo lekker kan voelen. Ik laat de regen over me heen komen en begin zelfs langzamer te lopen. En dan zie ik het, de kiosk. En daar, daar zie ik mijn toekomst hangen. Nooit eerder heb ik er mijn oog op laten vallen: de bruidsmagazines. Ik, een bruid. Een heuse bruid. Met een grijns van hier tot ginder pak ik een van de bladen op.
'Zo meisje, gaan we trouwen?'
De lieve bejaarde verkoopster kijkt me vrolijk aan.
'Ja, met de liefde van mijn leven!'
Als het een film was geweest, dan zou nu vrolijke muziek klinken, de zon gaan schijnen en dan zouden het vrouwtje en ik onze handen vastklemmen in elkaar en rondspringen van geluk. Ik zou bloemen rondstrooien en een klef musicalnummer zingen.
Lees ook: Anna Karolina #88: De douchesessie
'Zo, zo, wie hebben we hier? Mevrouw is er dus niet wijzer op geworden. Marlboro light alsjeblieft.'
De muziek in mijn hoofd houdt abrupt op. Nee, dit kan niet waar zijn.
'Of wil je zeggen dat je mijn brief niet hebt gevonden?'
Ik kijk naar het gespannen gezicht van Claudia die naar het blad in mijn handen tuurt.
'Een witte jurk zou ik maar uit je hoofd zetten, slet. Een maagd ben je allang niet meer.'
Haar opmerking snijdt door mijn borst.
Het oude vrouwtje kijkt me argwanend aan.
'Doe de groetjes aan Daantje van me.'
Ze loopt weg. Al voor de manier waarop ze zijn naam uitspreekt verdient ze een knal.
'Wij gaan verhuizen, het is maar dat je het weet.'
Ik gooi ik het eruit.
'En jij denkt dat dat helpt? Haha. Zo’n man is niet te veranderen poppie. Fijne dag!'
'Loop naar de hel, trut.'
Ze blijft staan en draait zich om.
'Wat zeg jij?'
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
