Anna Karolina #151: Het moeilijkste moet nog komen
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Ongelukkiger en meer alleen dan nu heeft ze zich nog nooit gevoeld. Tot ze een wijnwinkel binnenloopt en iets doet wat ze nog nooit heeft gedaan.
Na het werk sukkel ik door richting Juuls appartement. Het moeilijkste moet nog komen. Hoe overtuig ik Daan ervan dat ik door wil met ons en zo snel mogelijk wil trouwen? Ik heb hem de afgelopen weken volledig in het duister laten tasten. Achter zijn rug om heb ik al jurken bekeken, een afspraak met mijn moeder gemaakt. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het feit dat mijn hart een ander toebehoort. Aan de andere kant; leven in een leugen is niks nieuws voor mij. Dat heb ik jarenlang gedaan gedurende mijn affaire met Daan. Dus tja, dan is een leugen leven samen met Daan ook wel te doen, denk ik zo. Ik word misselijk en verdrietig van mijn eigen conclusie.
Lees ook: Anna Karolina #150: Een leven vol leugens
Ongelukkiger en meer alleen dan nu heb ik me nooit gevoeld. Tijdens de affaire had ik namelijk nog Daan om me op te verheugen en mijn stoute geheim mee te delen. Mijn partner in crime. Dat maakte de leugens draagbaar. Maar nu! Nu heb ik niemand. Nu ben ik doelloos. En het ergste van dit alles is, dat ik dit waarschijnlijk doe, omdat ik niet alleen durf te zijn. Het risico dat de waarheid met zich meebrengt is te groot. Mezelf volledig prijsgeven en maar hopen op een enigszins positieve uitkomst is gekkenwerk.
Ik besluit nog even een klein ommetje te maken en langs de wijnhandel op de hoek van de straat bij Juul te gaan. Ik weet uit haar verhalen dat daar een jofel type staat, waar ze een heimelijke zwak voor heeft en laat ik ineens zin hebben in alcohol en een ouderwetse flinke portie oppervlakkigheid.
'Hey!'
Een tenger joch met krullend haar en een bril kijkt me vrolijk aan. Het is er klein en vooral knus. Een paar flessen staan geopend op een hoge houten tafel rechts van me en een hond ligt doezelend op een harig kleed onder de toonbank.
'Wijntje?'
'Ehm, ja, graag.'
Hij staat op, loopt naar de houten tafel, blijft iets te dicht bij me staan en schenkt twee glazen rood in.
'Zo kijk eens, mooie dame.'
Ik ben eventjes overrompeld door zijn aardige geste, grijp het glas en zonder de man aan te kijken sla ik het in een teug achterover.
'Meisje, ho ho, wat doe je nu. Dit is een speciale Shiraz. Kom op, deze keer echt genieten van de smaak.'
Een tweede glas wordt ingeschonken. Hij komt nog dichterbij me staan en terwijl hij de wijn uitschenkt plaatst hij zijn hand op mijn rug. Het voelt vertrouwd en totaal niet vervelend, ook al weet ik in mijn achterhoofd dat er op dit moment iets heel geks aan het gebeuren is. Ik hang ergens tussen de werkelijkheid en een parallel universum, waarin niets meer is wat het was en ik een geheel nieuw persoon voor mezelf ben. Ik ken mezelf gewoonweg niet meer. Niets is voorspelbaar.
Lees ook: Anna Karolina #149: Damir bij het grofvuil
'Kom, pak het glas en nu langzaam. Niet meteen drinken. Ruik er eerst maar even goed naar. Adem het in. Laat de wijn ronddraaien. Laat al je zintuigen meedoen aan deze prachtige volle robuuste beleving. Je bent hier voor het eerst he? Ik heb je hier nooit gezien.'
'Dit is ook meteen de laatste keer. Zo meteen pak ik mijn spullen en ga ik weer weg. Een leven in dat totaal niet meer de mijne is.'
Ik verspreek me en zie dat het type dat maar al te interessant vindt.
'Ik, sorry, dat kwam er een beetje raar uit. Ik kom eigenlijk een flesje wijn halen. Deze is lekker. Doe er daar maar twee van.'
'Oh nee, zo makkelijk kom je nu niet van me af. Ik hoef niks van je te weten hoor, behalve of ik je mag kussen.'
Ik schrik me rot en zet meteen het glas terug op de houten tafel. Ik doe mijn mond open en wil over Juul beginnen, als ik mezelf stop. De sales skills van deze yup zijn optimaal en als de makkelijkste prooi ooit zou ik me zo laten paaien, maar juist zijn gladheid en het gemak waarmee hij me manipuleert triggeren mijn kern. En ik doe wat ik nooit eerder gedaan heb.
Wordt vervolgd
