Anna Karolina #124: De tweede keer
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Anna is eindelijk verlost uit de handen van Joost en veilig bij Damir, maar dan doet ze een schokkende ontdekking.
Wat me onmogelijk leek, gebeurt voor de tweede keer. Alles herhaalt zich. Het lijf van Damir drukt op me. Zijn lange haren omhullen me als een te hete wollen deken. Na het dronken slippertje laatst concludeerde ik dat het gevoel dat ik nu weer ervaar veroorzaakt werd door de grote hoeveelheid alcohol, maar nu weet ik dat ik dronken ben van hem. Ik krijg geen lucht. Ik stik. Het is het gevoel van diep, warm water om je heen en je lijf dat meedeint op de golven. Het voelt vredig en onheilspellend tegelijk.
Lees ook: Anna Karolina #123: De piccolo
Ik laat me meevoeren door alle handelingen en dierlijke instincten. Ik geniet. Ik glimlach en kijk op naar zijn woeste kop. Zijn ogen staan zo strak op me gericht dat ze branden op mijn gezicht. Ik adem diep. Het lijkt alsof ik kopje onder ga. Rillingen lopen over mijn gehele lichaam. Ik blijf zwemmen richting de duisternis. Hoe dieper ik ga, des te koeler het wordt, des te donkerder het wordt en des te langer de afstand om weer boven op adem te komen. Ik begin me af te vragen of ik het wel haal. Als uit een nare droom ontwaak ik en open ik mijn ogen.
'Anna, je bent zo lekker, wat ben ik blij dat je belde.'
Damir is verlekkerd met me bezig en kijkt geconcentreerd naar de uitwerking die hij heeft op mijn gehele lijf. Ik verdrink, ik twijfel, ik weet bijna zeker dat ik moet stoppen, maar er is één kant van mij die aangeeft dat ze dit allemaal wil. Schaamte overspoelt me, maar wat hij doet voelt zo goed. Hij lijkt iedere millimeter van mijn lijf nu al te kennen. Zijn tong, mond, handen, lul, alles past precies en kneedt me tot een nieuwe ik. Mijn nachten met Daan in het begin van ons samenzijn voelden bijna net zo, maar dan zonder het gevaar. Zonder de duisternis. Zonder het risico alles kwijt te raken wat ik nu heb. Ik ben nu degene die een liefdevolle relatie heeft. Ik ben verloofd. Mijn leven is perfect. Op papier dan. In het echt is het een opeenstapeling van de ene ramp op de andere.
Ik zit in een vicieuze cirkel. Ik moet eruit breken. Ik wil dit niet. Echt niet. Ik wil gelukkig zijn en dat omarmen. Dit is fucking karma, dat kan niet anders. Misschien dat ik, na deze nacht, genoeg geboet heb en weer terug kan keren naar het leven dat ik wil. Naar het leven dat goed voor me is. Het ritme wordt sneller en harder en er is geen stoppen meer aan. Hij brult en we komen samen, simultaan. Als een slappe vaatdoek zak ik in elkaar, niet alleen door wat er zonet is gebeurd, maar na alles wat is voorgevallen in de afgelopen 24 uur. Damir strijkt liefdevol door mijn bezwete haren. Ik kom langzaam op adem.
Lees ook: Anna Karolina #122: De hinderlaag
Ik kom weer tot mezelf. Ik besef dat er niks klopt aan dit alles.
'Dit had nooit mogen gebeuren. Ik was bang. Ik was in gevaar. Daarom heb ik gezegd dat ik je wilde zien. Dat moest van hem. Jij kent die klootzak. Jij weet hoe gevaarlijk hij is. Dat is toch waarom je hier bent? Je hebt mijn bericht toch gehad? Je bent hier gekomen om me te redden. Toch?'
'Anna, rustig nou, Joost zou je nooit kwaad doen.'
Zijn ogen staan slinks, verleidelijk en guur.
'Hoe weet jij dat zo zeker?'
Damir staat rustig op en ik kijk woedend naar de meest perfecte mannenbillen ooit.
'Zomaar.'
Een onprettig idee vult mijn hoofd. Ik volg hem richting de badkamer en met trillende stem begin ik te schreeuwen.
'Hoe kon ik zo dom zijn. Nu snap ik het. Jij hebt dit allemaal in gang gezet. Zeg het! Dit was al die tijd je plan!'
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
