Anna Karolina #82: De eerste stapjes
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Deze week gaat het eindelijk gebeuren met J.
Ik word wakker van een vreemd luchtje dat in mijn gezicht geblazen wordt. Ik open mijn ogen en zie de slaperige snoet van J. Bah, wat heeft hij gisteren in hemelsnaam tot zich genomen? De man riekt als een te lang bewaarde vuilniszak. Gadver. Ik draai me bozig om. Dit was niet het plan. In mijn verhaal zouden we nu gelukzalig naast elkaar wakker worden, verstrengeld in een totale symbiose, naar elkaar glunderend, genietend van onze eerste nacht samen. Waarom moet de werkelijkheid er toch altijd minder indrukwekkend uitzien dan het verhaal in je hoofd?
Lees ook: Anna Karolina #81: Afgelikte boterham
J. ademt diep in en uit. Hij is compleet uitgeteld. Voordat hij wakker is, gedoucht en zijn mond ontsmet heeft, zijn we flink wat tijd verder. Ik gooi het laken van me af en sta op. Koffie en ontbijt halen dan maar. Ik heb geen zin om nog lang in zijn katerige mannenzweet te liggen. Met een beetje geluk is mijn nieuwe blonde hunk helemaal up and running als ik terug ben. Ik doe zo zachtjes en snel mogelijk mijn ochtendritueel en twintig minuten later sta ik buiten. Gelukkig beschik ik nu over een grotere kledingkeuze dan gisteren en sta ik in mijn eigen kloffie met toegeknepen ogen de zon in te turen. Geen idee welke kant ik op moet, maar dat lijkt sowieso de rode draad in mijn leven op dit moment, dus ik haal mijn schouders op en begin maar te lopen. Iedere weg begint met de eerste stap, om maar een oh zo cliché quote te citeren. J. woont in een prettig hip buurtje in Berlijn dus ik zal niet veel stappen op mijn stappenteller te hoeven zetten. Al snel zie ik een uitnodigend tentje en ik loop binnen. Eerst maar een koffie voor mezelf. Hoe langer ik hier over doe, hoe groter de kans dat mijn plan straks alsnog loopt zoals ik dat heb uitgestippeld.
Na twee bakkies en een te grote breakfast to go bestelling stap ik drie kwartier later naar buiten. Nog even een ommetje maken en dan ben ik een uur weggeweest. Op hoop van zege. Ik duw de sleutel in het slot en tot mijn blijdschap hoor ik klanken van lekkere muziek. J. staat met zijn rug naar me toe mee te deinen op het ritme. Hij heeft een aan flarden gescheurde jeans aan, waar een hemelsblauwe short bovenuit steekt, die zijn gouden tint mooi uit laat komen. Zijn bovenlijf naakt, zijn blonde haren nog halfnat en zachtjes nadruppend over zijn schouders bungelend, zijn gespierde lijf omlijstend. Ik bevochtig mijn lippen en zet zachtjes mijn meegebrachte ontbijt op het keukenblok. Mijn hart klopt als een harde bass in mijn keel. Het gaat gebeuren. Ik nader hem en raak hem bijna aan als hij zich omdraait en me als een blij kind omhoog gooit en omhelst.
Lees ook: Anna Karolina #80: Gekronkel tussen de lakens
'Baby, you are here! I was afraid you left.'
Kijk, zo hoort het. Now we’re talking. Dit is life imitating fantasy. J.’s ogen glinsteren en hij wacht een paar tellen totdat-ie zijn vers geschraapte tong in mijn mond steekt. Hij smaakt fris. Zijn kus is nat. Alsof al zijn opgekropte gulzigheid er in één handeling uit wilt komen. Ik moet met mijn hoofd tegenkracht bieden om overeind te blijven staan. Zijn handen zijn overal en voor ik het weet liggen we op de grond. Zijn kussen zijn hard en hongerig. Zijn handen trekken aan mijn kleding. Ik begin te snakken naar adem. Mijn lijf opent zich. Mijn plan om hem te nemen is even van de ban. Hij overweldigd me en ik raak alle controle kwijt. Nee, nee, dit is niet de bedoeling. Anna, kom op. Je kan het. Neem het over!
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina
