Anna Karolina #72: Redder in nood
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Na een ruzie met Daan reist Anna hem achterna naar Berghain. Ze valt flauw in de 'sekskelder', maar wordt opgeraapt door twee sterke, vreemde armen.
Langzaam open ik mijn ogen. Au. Ik sluit ze snel weer tegen het felle zonlicht dat door de ramen valt. Waar ben ik? Voorzichtig tuur ik met één half oog de ruimte in. Deze vloer ken ik niet. De hoge ramen ook niet. De witte gordijnen die bij iedere bries openwaaien al helemaal niet.
Lees ook: Anna Karolina #71: De sekskelder
'Ah, da bist du wieder.'
En deze mannenstem al helemaal niet.
Ik veer op en merk dat ik halfnaakt ben. Een te groot wit mannenhemd zit los om mijn lijf en verhult nog mijn intieme delen. Ik pak het dekbed en druk het stevig tegen me aan.
'Where am I? Who are you?'
Al mijn zintuigen staan op scherp. Ben ik in gevaar? Hoe snel kan ik uit bed en de deur uit? En is dat wel de voordeur, of een kastdeur? Shit!
'Don’t worry. You are safe.'
Hij heeft een zware, warme stem. Ik speel binnen enkele seconden de film van gisteravond af in mijn hoofd en kan niet anders dan concluderen dat dit de man is die me van de vloer heeft geraapt in de sekskelder.
'Coffee?'
Hij doet alsof dit de normaalste zaak van de wereld is en loopt met een relaxte tred richting de open keuken. Blijkbaar raapt hij wel vaker weerloze vrouwen op van de clubvloer. Ik kan niet anders dan toegeven dat hij erg aantrekkelijk is. Met zijn halflange blonde krullen, zijn getrainde lijf en zijn gebronsde huid lijkt hij in de verste verte niet op een enge seriemoordenaar. Ik schat dat de kans klein dat er iets tegen mijn zin is gebeurd, en speur de ruimte af naar het minuscule vodje dat ik vannacht aanhad.
'I put some jeans and a T-shirt on the chair for you. Your top, I mean dress, ripped on our way home.'
Oké, dus deze man heeft me naakt gezien. Wow, over een eerste indruk gesproken. Wat een hel. Hij zal wel denken. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen en loop, met dekbed en al, naar het geordende stapeltje kleding toe. Zo, dat voelt al een stuk beter.
'Here.'
Hij schuift een grote kop dampende zwarte koffie mijn kant op en hangt nonchalant tegen de houten bar in zijn keuken. Intussen weet ik niet waar ik moet kijken van ongemakkelijkheid.
'What’s your name?'
'Anna.'
'Hi Anna, my name is Jonas, but everybody calls me J.'
We schudden onze handen. Hij blijft me strak en onderzoekend aankijken, en ik draai me na een paar seconden van hem weg.
'I have to go.'
'I know. But first we go out for some breakfast. Come on. After last night, you need it.'
Lees ook: Anna Karolina #70: Onaangename verrassing
Hij heeft gelijk, ik voel me nog steeds slap en wazig. Mijn tasje glinstert me tegemoet op zijn bank, dus dat is alvast een zorg minder. Ik stap in de te grote slippers die hij zo aardig voor me bij de deur heeft klaargezet en we stommelen samen naar buiten. Op een vreemde manier voelt het ineens vertrouwd. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat we een hipsterstel uit Berlijn zijn, met onze lange warrige lokken. Ik in zijn jeans en sloffend in te grote slippers, hij zo weggelopen van een of andere modeblog. Ik lach hardop.
'What’s up?'
We lopen voorbij een winkelruit en ik blijf staan.
'Look at us. We look so silly.'
Hij lacht zijn witte tanden bloot en ik begin bijna te denken dat ik nog droom. Dan pakt hij me bij mijn schouder en sleurt me mee.
'Come on. I will buy you the best waffles of Europe. Trust me, you will faint.'
'Didn’t I already?'
We kijken elkaar aan en barsten in lachen uit.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
